ในชีวิตการทำงาน ฉันเปรียบตัวเองเหมือนลูกคนกลาง
ที่เขาเปรียบว่า ลูกคนกลางมักต้องทำตัวเองให้เป็นที่ยอมรับของคนอื่น
จึงต้องพยายามทำตัวทำตามความต้องการของคนอื่น
หรือทำให้คนรอบ ๆ ข้างมีความสุขจนเกินขอบเขต
หากไม่เป็นดังที่คาดไว้ จึงมักจะลงโทษตัวเอง หรือมองตัวเองในแง่ลบเสมอ
ลูกคนกลางมักจะเป็นคนที่มีมนุษยสัมพันธ์ที่ดี ทำชีวิตแบบเรียบง่ายไร้คลื่น
รักความสงบ (แต่ก็รบไม่ขาด....มีคนเขาบอก)
จะเป็นมิตรกับคนรอบข้างเสมอ จะเป็นนักฟังที่ดี
มีความตั้งใจอย่างจริงจังที่จะให้คนอื่นมีความสุข
……..
ฉันเปรียบตัวเองเป็นเชื่อมระหว่างพี่คนโตกว่าฉันหลาย ๆ คน (หัวหน้างาน/หัวหน้าหน่วย) กับน้อง ๆ คนเล็ก(เพื่อนร่วมงาน) ที่ยังต้องก้าวที่จะให้ทันพี่คนกลางและพี่คนโต ต้องการความเป็นเพื่อน ความรัก โอกาสที่จะเรียนรู้ที่จะอยู่กับพี่ ๆ อย่างมีความสุข
ในขณะที่ พ่อแม่ (ผู้บริหารระดับสูง) และลุง ป้า น้า อา (ครูบาอาจารย์ทั้งหลายในคณะ) ที่ยังมองเห็นพวกเราเป็นลูกหลานตัวเล็ก ๆ ที่ยังไม่รู้จักโต พยายามสอนให้เราได้เรียนรู้ในสิ่งที่ต้องไปให้ถึง
แต่....พ่อแม่ ให้แต่คัมภีร์ไว้และบอกว่ามันดีนะ อ่านสิแล้วเจ้านะรู้ว่าในคัมภีร์นี้ มีอาวุธดี ๆ ที่เราจะนำไปต่อสู้กับสิ่งต่าง ๆ ได้ เขาเรียกมันว่า “ดาบ”
แต่ดาบนั้นให้ไปหาเอาเองนะ
ฉันเคยเดินทางบุกป่าฝ่าดงไปคนเดียว เพียงเพื่อจะพบในสิ่งที่พ่อแม่หวังไว้ เพียงเพื่อฉันจะได้เป็นที่ยอมรับจากพี่ ๆ และน้อง ๆ แต่ฉันคิดว่า...ไม่ได้ .....ต้องมีพี่น้องฉันไปด้วย
ฉัน........จูงมือพวกเขาไป เราวิ่งไปด้วยกัน วิ่งขณะที่เรายังมีไฟ และเราก็เริ่มหมดเรี่ยวแรง พี่บอกว่าพี่อายุมากไปแล้ว ไม่ไหว ให้น้อง ๆ เดินหน้าไปเถอะ พี่จะอยู่ข้างหลังคอยให้กำลังใจก็แล้วกัน พี่จะนั่งคอยอยู่ตรงนี้
ฉัน.......กับน้อง ๆ ดีใจที่พี่ไว้ใจ เรายังมีกำลังวิ่งด้วยกันเพื่อไปหาดาบที่คิดว่าเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตามคัมภีร์ที่ว่าไว้
เรา........วิ่ง ๆ ๆ ไปด้วยกัน พอไปได้สักครู่ น้อง ๆ บอกฉันว่า เราจะหามันเจอไหม พ่อแม่ไม่เคยบอกอะไรเราเลย เราหลงทางมาหรือเปล่าพี่
ฉัน.....บอกน้อง ๆ ว่า เราไม่หลงทางดอก ให้เชื่อในสิ่งที่เราคิดว่ามันถูกต้อง ให้เชื่อในสิ่งที่เราคิดร่วมกันว่า มันมาถูกทางแล้ว
น้องบอกว่างั้นเปลี่ยนเป็นเดินก็แล้วกัน มันก็จะไปถึงเหมือนกันนะพี่ ไม่เหนื่อยด้วย แต่ฉันบอกน้องว่า มันไม่มีเวลาแล้ว เราต้องวิ่ง เอาเถอะ รวมพลังกันอีกครั้ง เห็นตรงหน้านั้นไหม พี่เห็นแสงสว่างของมัน มันน่าจะเป็น เงาของดาบที่เขาบอกว่าจะเป็นอาวุธสำหรับต่อสู้กับสิ่งต่าง ๆ ที่เขาบอกไว้ในคัมภีร์นั้น
ฉัน.......ดีใจ ฉันเริ่มวิ่งอีกครั้ง วิ่ง ๆ ๆ โดยที่ฉันไม่เหลียวมองมาข้างหลังเลยว่า น้อง ๆ จะตามฉันทันไหม ฉันวิ่ง ๆ ๆ ๆ และเหลียวกลับมามองข้างหลังอีกครั้ง
ฉัน........ไม่เห็นใครเลย ข้างหน้าไม่มีพี่คอยนำ ข้างหลังไม่มีน้องคอยตาม
ฉัน........นั่งอย่างหมดแรง
ฉัน........น้ำตาฉันเริ่มคลอ
ฉัน........รู้สึกเคว้งคว้าง
ฉัน.........นั่งทบทวนตัวเองอย่างใคร่ครวญ
ฉัน.........กำลังจะทำอะไรนี่
ฉัน.........ทิ้งพี่ และน้อง ๆ ไว้ข้างหลัง เพียงเพื่อฉันอยากจะไปข้างหน้า อยากจะไปตามหาดาบที่คิดว่าเป็นอาวุธสำคัญสำหรับการต่อสู่กับสิ่งต่าง ๆ
ฉัน........วิ่งไปคนเดียวเพียงเพราะว่าฉันอยากจะให้พี่ ๆ และน้อง ๆ ยอมรับฉัน หรือฉัน....วิ่งไปหามันเพียงเพื่อให้พ่อแม่ยอมรับในความเป็นฉัน
ฉัน.........ทำอะไร
ฉัน.........กำลังทำอะไร
ในห้วงแห่งสำนึก...ฉันคิดถึงวันที่ เรา พ่อแม่ ลูก ๆ เดินไปด้วยกัน เรามีความสุขร่วมกัน และฉันกำลังมองว่าในความสุขนั้น ฉันไม่เคยเห็นภาพ พ่อแม่จูงฉันและพี่ ๆ น้อง ๆ เลย เราเดินไปด้วยกันเหมือนมีความสุข แต่ความสุขนั้นเหมือนมีอะไรมากั้นความสัมพันธ์ระหว่างเรา แม้แต่ในความเป็นพี่น้อง เราไม่เคยเดินจับมือ เราไม่เคยกอด เราไม่เคยบอกรักกันเลย เพียงแต่เรารู้ว่าเรารักกัน
ฉันใจหาย.......
ฉันเริ่มผ่อนตัวเอง.....
และรอน้อง ๆ พร้อมกับตั้งใจว่าฉันจะรอพี่ ๆ
เราจะเดินไปด้วยกัน ไปหาดาบที่คิดว่าเป็นอาวุธ สำหรับการต่อสู้สิ่งต่าง ๆ ที่พ่อแม่เคยบอกไว้ และ เราจะร่วมกันทำให้พ่อแม่รู้ว่า ลูก ๆ ทำได้
และในวันนั้น เรา คงได้รับการโอบกอดจากพ่อแม่ อย่างที่เราตั้งหวังไว้
“การโอบกอด” จากพ่อแม่ คงไม่ใช่สิ่งที่เราฝันเกินไป
·
ไม่เข้าใจวันนี้.. ก็ไม่เป็นไร
หวังแต่ว่า.. คุณจะเข้าใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง
“
“เรา” พี่น้องจะร่วมจับมือเดินทางร่วมกันอีกไป เพื่อไปสู่จุดหมายที่เราคิดไว้ร่วมกัน
ฉันเริ่มรู้จักการ “รอ”
และการ “รอ” ก็ทำให้ฉันมีความสุข
ถึงแม้บางครั้งฉันจะเสียน้ำตา ก็ขอให้เป็นน้ำตาแห่งความเข้าใจในตนเองก็พอ
“ฉันบอกกับตัวเองเช่นนั้น”
คุณโชคดี Wednesday child
ขอบคุณค่ะ คุณ krutoi
"เรา" ต้องเดินทางค่ะ
สวัสดีค่ะ น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ
แวะมาทักทาย ค่ะ
โถ ๆ ๆ เลขาหน้าตาดีไม่ไปร่วมงาน
เขาแซงหน้าถ่ายรูปไปหมดแล้ว
อิอิอิ
ดีใจที่เห็นคนหน้าตาดี(น้อยกว่าน้า(สมัยเป็นสาวนิดหนึ่ง..ก๊ากส์)
ขอบคุณครับน้องชาย
แล้วจะได้จัดส่งไปให้ต่อไป
คริคริ
แวะมารายงานตัวครับ
คริคริ คุณชายกลาง ต้องลดความสูงและความหล่อลงหน่อย
อาจจะหาพจมานเจอ
แต่เอ....เปลี่ยนชื่อดีไหม
ชื่อ่านแล้ว แปลก ๆ ค่ะ
ก๊ากส์ ๆ ๆ
สวัสดีครับน้าอึ่ง น้องโย่ลูกชายคนเล็ก มารายงานตัวครับ น้าสบายดีหรือเปล่าครับ
ซักวันหนึ่งเราต้องเข้าใจ
น้องโย่งครับ
ขอบคุณครับที่มาเยี่ยมเยือน
หวังว่าหลานคงสบายดี
ไม่เป็นลิงน้อยให้แม่ลำบากในนะ
อิอิอิ
ใช่ค่ะ สักวันหนึ่งเราต้องเข้าใจ ไม่ใช่ให้เขาเข้าใจเราค่ะป้าแดง
จุ๊บ ๆ ๆ ๆ
แล้วก็กอดดดด... น้าอึ่งอ๊อบกะพี่โอ๋จนแบน! เหอ.. เหอ..
น้าอึ่ง ลูกคนกลาง ของเราลูกเมียน้อย ^O
สวัสดีค่ะ
- สวัสดีค่ะ เข้าโดยผ่านจากเว็บอ.ขจิตน่ะคะ
- มาขอลงชื่อ จองหนังสือ อยากได้ ไปเก็บไว้ที่ ห้องสมุดที่โรงเรียนน่ะค่ะ
- ที่โรงเรียนสอนเด็กที่บกพร่องทางการได้ยิน (เด็กหูหนวก)
- ณัฐยา ตันติสิริสมบูรณ์
โรงเรียนโสตศึกษาจังหวัดนนทบุรี
อ.บางบัวทอง จ.นนทบุรี 11110
- ขอบพระคุณมากๆค่ะ
อิอิครูปู
ป้าโอ๋กับน้าอึ่งแบน ๆ ๆ
น้องอ๊อด น้าต๋อย
แอบมาเยาะเย้ย ไม่เจอคนหน้าตาดี
อิอิอิ
ครูมิม ครูนัด ครูเมี๊ยว
น้าอึ่งรับทราบค่ะ ไว้จะจัดการส่งไปให้นะคะ
สวัสดีค่ะ น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ เจ้า รับทราบเรื่องหนังสือจาก บันทึก อ.ขจิตน่ะคะ
มาขอลงชื่อหนังสือสำหรับเด็ก เพื่อห้องสมุดโรงเรียนบ้านน้ำจุน เน้อเจ้า เป็นโรงเรียนขนาดเล็ก ที่อำเภอจุน จังหวัดพะเยา เจ้า
น้องพอ เป็นตัวแทนรับแทน เพื่อน ๆ พี่ๆ ที่โรงเรียน เจ้า
เด็กหญิงศรุดา ปาวิชัย
โรงเรียนบ้านน้ำจุน
อ.จุน จ.พะเยา 56150
- ขอบพระคุณมาก ๆ เน้อเจ้า สำหรับหนังสือ ดีดี
สวัสดีครับ
ส่ง origami models ไปให้แล้วครับ ตามสัญญา ^__^
แอบดูก่อนได้เลยในภาพนี้ครับ
นกยูงนี่หุบ-กางหางได้
ส่วนนกตัวสีส้มสามารถกระพือปีกได้ โดยใช้มือซ้ายจับบริเวณใต้คอนก มือขวาดึง-ดันหาง สลับไปมา...ลองดูนะครับ
พี่ชิว / บัญชา
ปล. ผมพบว่า ผมแก่กว่าคุณอึ่งอ๊อบ 1 ปี แต่ดันทะเล้นชิงเรียกพี่ไปก่อนแล้ว...ทำไงดี :-P
น้าอึ่งอ๊อบ ค่ะ น้องพอ กราบขอบพระคุณมากๆ นะคะ ที่ส่งหนังสือมาให้ น้องพอ บอกว่า ขออ่านก่อน ก่อนที่จะให้ห้องสมุด ค่ะ ขอบคุณ เจ๊า
-สวัสดีปีใหม่ค่ะ คุณน้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ
-ได้รับหนังสือแล้วค่ะ ด้วยความขอบพระคุณยิ่ง ภาพประกอบเยอะดี เหมาะกับเด็กหูหนวกเลยค่ะ เด็กหูหนวกได้อ่านแล้วคงชอบแน่ๆ ครูนัดจะส่งต่อให้ห้องสมุดค่ะ กำลังทำเรื่องส่งมอบค่ะ แล้วจะถ่ายรูปมาให้ดูตอนส่งมอบค่ะ
-ขอบคุณมากๆๆๆค่ะ คุณน้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ
สวัสดีค่ะพี่น้าอึ่งอ๊อบ คนสวย แซ่เฮ
คนไม่มีรากตุปัดตุเป๋...เดินโซซัดโซเซ มาหา พี่สาว...
....
อ่านแล้ว...ยิ้ม ๆ ๆ กับบันทึกนี้ค่ะ
ในชีวิตครอบครัว .... คนไม่มีรากเป็น "ลูกคนเล็ก"
ในกลุ่มหลาน ๆ ... เป็นพี่คนโต...
และในที่ทำงาน ... ก็ดูเหมือนจะกำลังเป็น "ลูกคนกลาง"
....
วิ่ง หยุด รอ....
ขอให้เราเข้าใจ ยอมรับ ... เท่านั้น
....
เอ...จะพอไหมนะ...
"คิดถึงพี่นะคะ...ไม่รู้ทำไม..."
(^___^)