เมื่อปีก่อน ช่วงเปิดเทอมต้องเดินทางมาพักที่บ้านพักข้าราชการของ มรภ.เทพสตรี ลพบุรี ในทุกวันเสาร์-อาทิตย์ เพื่อมาสอนหนังสือ ปัจจุบันในช่วงนี้ด้านหน้าที่พักมีการก่อสร้างอาคารใหม่ จึงมีแคมป์ที่พักของผู้รับเหมาก่อสร้างอยู่หลายห้อง ในช่วงเช้า และช่วงเย็นจะได้ยินเสียงเด็กน้อยร้องไห้จ้าเป็นประจำ แต่ไม่เคยเห็นตัวซักที ..
จนมาวันนี้เองในเวลาเย็นๆ ขณะที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่นั้น ได้ยินเสียงเด็กน้อยส่งเสียงใสๆ เจื้อยแจ้ว ทำให้ต้องหันไปมอง เห็นเด็กน้อยอายุประมาณ ๓ ขวบยืนเกาะไหล่ผู้หญิงคนนึงซึ่งเดาได้ไม่ยากว่าคงจะเป็นแม่ของเธอ ซึ่งแม่ของเธอกำลังนั่งดูแมกกาซีนอย่างตั้งอกตั้งใจ แม้เด็กน้อยกระแซะแม่ แม่ก็เอาท่อนแขนดันเด็กน้อยให้ออกห่างในขณะที่สายตาของเธอยังไม่ละจากแมกกาซีนฉบับนั้น ..
แอบมอง ๒ แม่ลูกอยู่พักนึง นึกขึ้นได้ว่า มีผลงานของนักศึกษาในเรื่องของการประเมินความพร้อมของเด็กระดับปฐมวัย(สื่อการสอน)อยู่หลายเล่ม พร้อมดินสอสีอีกหลายกล่อง และจิ๊กซอว์ จับคู่สี จับคู่สัตว์ต่างๆ ซึ่งแพคเก็บใส่ถุงเตรียมนำมาแบ่งให้ลูกๆ หลานๆ ของพี่ๆ น้องๆ ที่ทำงาน ซึ่งจะนำมาแบ่งให้อยู่เกือบทุกเทอมที่มีผลงานของนักศึกษา ส่วนนึงจะนำไปร่วมกิจกรรมที่ศูนย์เด็กเล็ก ..
จึงเดินไปหยิบออกมา ๑ ชุด พร้อมนึกในใจ แบ่งมาให้หนูน้อยคนนี้สักชุดล่ะกันนะ .. เดินไปหาเด็กน้อยและแม่ของเธอพร้อมเอ่ยคำทักทายไปก่อนว่า "สวัสดีค่ะ" เด็กน้อยหันมามองแล้วรีบมุดไปอยู่ด้านหลังแม่ของเธอ แม่ของเธอละสายตาจากแมกกาซีนพร้อมเงยหน้ามามองและส่งยิ้มมาให้ จึงหันไปถามเด็กน้อย "ชื่ออะไรค่ะ?" เด็กน้อยไม่ตอบ แต่ก็ไม่ละสายตาไปจากเรา แม่ของเธอจึงตอบแทนว่า "ชื่อเมย์ค่ะ" หันไปถามเด็กน้อยอีกครั้ง "น้องเมย์อายุกี่ขวบแล้วค่ะ?" เธอก็ยังไม่ตอบอีก จนแม่ต้องตอบแทนว่า "๓ ขวบกว่าแล้วค่ะ" เมื่อประเมินแล้วว่าเธอคงไม่คุ้นกับคนแปลกหน้าอย่างเรา การที่จะให้คุยด้วยคงเป็นเรื่องเร็วเกินไปสำหรับเธอ จึงพูดออกไปใหม่ว่า "ระบายสีเล่นกันมั๊ย?" และโชว์กล่องสีให้เด็กน้อยดู เท่านั้นแหละเด็กหญิงเมย์เดินละจากแม่ด้วยเท้าเปล่า เหยียบลงบนเศษไม้ เศษกระเบื้อง เดินเข้ามาหาทันที พร้อมพยักหน้า หงึกๆๆๆๆ ชนิดที่แปลได้ว่า "เล่นค่ะ เล่นค่ะเล่น" แต่เธอก็ยังไม่เอ่ยปากพูดอะไร แต่แบมือขอสมุดระบายสี จึงบอกเธอว่า "ขอบคุณค่ะ ก่อนเร๊ว" เธอก็ยังไม่ทำอะไร นอกจากพยักหน้า หงึกๆๆๆๆ ตลอดเวลา ...
เมื่อยื่นสมุดระบายสีพร้อมกล่องสีไม้ให้ ๑ ชุด น้องเมย์รับไปแล้ว รีบเดินเท้าเปล่ากลับไปหาแม่ของเธอทันที รีบเปิดสมุด สั่งให้แม่เปิดกล่องสี หยิบสีให้เธอ แบบคุยไม่หยุด "เมย์จะระบายรองเท้า เมย์จะระบายแมว" "เปิดหน้านี้นะ" รอยยิ้มของเธอเริ่มปรากฏออกมาทันที จนอดไม่ได้ที่จะขอถ่ายรูปมาด้วย แล้วเธอก็ก้มหน้าก้มตาระบายสีลงสมุดอย่างไม่สนเราอีกเลย ...
เห็นน้องเมย์ดีใจมากมาย จึงเดินกลับไปหยิบจิ๊กซอว์มาให้น้องเมย์อีก ๑ กล่อง ซึ่งน้องเมย์พอเห็นว่าเราเดินกลับมาอีกครั้ง คราวนี้ไม่ต้องเรียกเลย เธอรีบเดินมาหาเพื่อจะมารับกล่องจิ๊กซอว์ แล้วรีบเดินกลับไปหาแม่ชวนแม่เล่นจิ๊กซอว์ทันที ....
อดดีใจไปด้วยไม่ได้ว่าอย่างน้อยๆ ในขณะที่แม่ของเธอยังไม่สามารถส่งเธอไปโรงเรียนได้ เธอก็เริ่มมีอุปกรณ์ส่งเสริมการเรียนรู้ให้กับเธออย่าง ๒ อย่างแล้ว ถึงแม้วิธีใช้อาจจะไม่สมบูรณ์ตามกระบวนการเรียนรู้ของเด็กระดับปฐมวัย ... แต่ปล่อยให้เธอเล่นไปเถอะ ตามประสาเด็ก ...
ที่สำคัญเริ่มเห็นว่าแม่ของน้องเมย์หันมาให้ความสนใจน้องเมย์ ลงมือเหลาดินสอสี เล่นกับน้องเมย์ ไม่ปล่อยให้น้องเมย์นั่งเล่นคนเดียวแล้ว .. ได้ยินเสียงคุย จุกจิกๆๆ กัน ๒ คนแม่ลูก ถึงแม้จะเพียงอีกแค่ ๒-๓ วันต่อจากนี้ไป แม่ของเธอคงจะยุ่งกับการก่อสร้างอาคาร จนไม่มีเวลามาเล่นกับน้องเมย์แบบนี้อีกแล้ว และคงได้ยินเสียงน้องเมย์ร้องไห้จ้าบ่อยๆ อีกครั้ง ... คนแปลกหน้าอย่างเราต้องถอยออกมาดูอยู่ห่างๆ แต่แอบมีความสุขนะ
เด็กทุกคนชอบของเล่น เด็กทุกคนมักจะมีของเล่นชิ้นโปรด บางครอบครัวมีของเล่นเหลือเฟือ ราคาแพงๆ มีคอมพิวเตอร์ไว้เล่นเกม เล่นเบื่อแล้วก็ทิ้งไป แต่น้องเมย์กลับไม่มีอะไรเลย แม้กระทั่งเพื่อนเล่นในวัยเดียวกัน ไม่แน่ว่าสมุดระบายสีเล่มนั้นถ้าระบายสีครบทุกหน้าแล้ว เธออาจจะลบๆๆๆ เพื่อนำมาเล่นใหม่อีกรอบก็เป็นได้ ...
ปล. ก่อนเดินจากมา สัญญากับน้องเมย์ว่าจะหา สมุด กอ ไก่ ขอ ไข่ มาให้น้องเมย์ หลังจากที่ถามจากแม่ของน้องเมย์แล้วว่าน้องเมย์ท่องไม่ได้เลย คือ รู้จักอยู่เพียง ๒ ตัว คือ กอ ไก่ กับ ขอ ไข่ เท่านั้น ..... แต่ ทำให้น้องเมย์ตั้งความหวังหรือเปล่านี่ว่าจะได้วันนี้ เพราะได้ยินเสียงน้องเมย์ดังลั่น หลังจากที่ฟ้าเริ่มแสงส่องน้อยลง แม่ของน้องเมย์จะพาน้องเมย์กลับบ้าน น้องเมย์ส่งเสียงลอยๆ จนได้ยินว่า "กอ ไก่ ของหนนนูหล่ะ" ไม่ได้ยินหรอกว่าแม่ของน้องเมย์ตอบว่าอะไร แต่แม่ก็พาน้องเมย์กลับบ้านไปจนได้ .... สงสัยพรุ่งนี้ต้องออกไปหาซื้อสมุด กอ ไก่ ขอ ไข่ ให้น้องเมย์ หรือไม่ก็ ผลิตสื่อการเรียนให้น้องเมย์เองซะแล้วมั๊งเรา .....
-------------------------------------------
ถ่ายภาพ : ณัฐพัชร์ ทองคำ
กล้อง : มือถือ Samsung F480
สวัสดีค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณครูคิม
รู้สึกดีใจกับหนูน้อย...
รู้สึกขอบคุณกับน้ำใจดี ๆ ...
และรู้สึกขอบคุณเรื่องราวดี ๆ กับบันทึกนี้ครับ...
ป.ล แม้โลกเราไม่เท่ากัน อย่างน้อยก็มีน้ำใจเล็ก ๆ เหล่านี้ที่ช่วยเติมเต็มมันได้บ้างนะครับ...
สวัสดีค่ะ คุณดิเรก
อ่านแล้วอบอุ่นใจค่ะ...รอยยิ้มของเด็กเป็นรางวัลตอบแทนการทำงานเพื่อเด็กนะค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณnoktalay
สวัสดีค่ะอาจารย์ ณัฐพัชร์
"ครูคือแสงเทียนส่องใจให้เกิดปัญญาแก่ศิษย์ " ของหลวงพ่อปัญญาค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณครูนก
สวัสดีครับ...
ยามบ่ายวันหนึ่งขณะขับรถกลับจากตลาดนัด มีเจ้าตัวน้อยและแม่นั่งอยู่ข้างๆ
"พ่อ... มอธโตยัง ???" เจ้าตัวน้อยเมียงมองส่งสายตามองพ่อพร้อมๆ กับโยนคำถาม
"โตแล้วลูก ลูกพ่อหม่ำข้าวเก่งแล้ว โตแล้ว เดียวก็ไปโรงเรียนเหมือนพี่ออยแล้วล่ะ" พร้อมๆ กับตอบคำถามผมได้ให้กำลังใจเจ้าตัวน้อยเพื่อกระตุ้นชักชวนให้หม่ำข้าวเยอะๆ
"มอธโตแล้ว มอธกินกาแฟได้ยัง....???"
อ้าว.... เป็นซะงั้น เห็นแก้วกาแฟเย็นของพ่อ แล้วอยากชิมมั่ง!!!
ยินดีที่ได้เห็นการทำความดี มีเมตตาแก่หนูน้อย เธอคงปลื้มมหาศาล...
สวัสดีค่ะ คุณช้างน้อยมอมแมม
หลานเล็กสุดของตระกูล เอ่ยวจีล้อเล่น กับคุณย่าใหญ่ ต่อหน้าคุณย่าเล็ก คุณปู่ คุณอาๆๆๆ และพี่เลี้ยงหลานตัวน้อย
น้องพริม : คุณย่าใหญ่ .. เมื่อตะกี๊ น้องพริมตด
คุณย่าใหญ่ : น้องพริมพูดอะไร พูดไม่เพราะเลยนะค่ะ
น้องพริม : (ขอแก้ตัวใหม่) คุณย่าใหญ่ขา เมื่อตะกี๊ น้องพริมตดค่ะ
คุณย่าใหญ่ คุณย่าเล็ก คุณปู่ และคุณอาๆๆๆๆ : ?!!??! ฮ่าา ฮ่าาาา กะ ร๊ากกกก ^^
เห็นด้วยค่ะ โลกของเด็กน้อย ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรสนุกๆ มีความสุขค่ะ ...
สวัสดีค่ะ
แวะมาอ่านเรื่องราวค่ะ
ขอบคุณสำหรับบันทึกดีๆ
แบ่งปันน้ำใจนะคะ
^__^
ขอบคุณค่ะ คุณครูเตือน น้องเมย์ปลื้มใจกับสิ่งที่เราพอจะหยิบยื่นให้ได้ พลอยมีความสุขใจไปด้วยค่ะ .. ยิ่งถ้าเค้าสามารถเรียนรู้จากสิ่งที่เรามอบให้ได้สูงสุดจะยิ่งมีความสุขเป็นเท่าทวีคูณ =)
สวัสดีจ้า หนูต้นเฟิร์น : ขอให้มีความสุขนะจ๊ะ
สวัสดีค่ะ
เห็นภาพแล้วสุขใจไปกับแววตาเปี่บมสุข และน้ำใจผู้เขียนค่ะ
คลายร้อนไปได้เยอะเลยค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณณัฐรดา : ดีจังค่ะว่าช่วยทำให้บรรยากาศ และอากาศผ่อนคลายไปได้บ้าง จากรอยยิ้ม และแววตาที่เปี่ยมสุข ของน้องเมย์เธอ =)
น้ำใจที่ปรากฎงดงามเหลือเกินนะคะ
ชื่นชมด้วยใจจริงคะ
ขอบคุณค่ะ คุณปาริชาติ =)
เด็กๆที่ม่อนแจ่ม แม่ริม เชียงใหม่ครับ..
น่าชื่นชมคุณแม่ของหนูน้อยนะคะ .. น่ารักจังค่ะ ของเล่นกะเด็กๆ เล่นค่ะ เล่นๆ ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เลยเชียว :)
... โลกนี้ช่างสวยงาม ยามเธอแย้มยิ้ม พิมพ์ใจ ... ขอบคุณค่ะ :)
อ่านแล้วสุขใจ เช้านี้สดใสขึ้นมาก
ขอบคุณบันทึกดีๆ
อ่านไปยิ้มไป
อยากให้โลกนี้มีคนแบบน้องมากๆค่ะ
ขอบคุณมากนะคะ
สำหรับการแบ่งปันเรื่องดีๆ
ขออำนาจ คุณพระ รัตนตรัย..
สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ใดใด ที่เลิศล้ำ..
บารมี กษัตริย์ไทย ผู้ทรงธรรม..
ดลณัฐพัชร์ ทองคำ เจริญเรือง..
..สุข สมหวัง ในสิ่งที่พึงปรารถนา แด่ คุณครูณัฐพัชร์ ทุกประการ ในวาระดิถี ปีใหม่ ๒๕๕๔ ครับ..
ขอบคุณเรื่องเล่าดีๆสะท้อนความใส่ใจต่อการแบ่งปันความสุขจากผู้ใหญ่ใจดีค่ะ..พี่ใหญ่ขออวยพรให้มีความสุขจากการเป็นผู้ให้เช่นนี้ตลอดไปนะคะ..
อย่างน้อย น้องเมย์ก็มีครูใจดี คอยเป็นสื่อส่งเรื่องราวมาบอกสังคม ผมไม่อยากให้แค่ชื่มชมแล้วผ่านเลยไปนะครับ น่าจะได้มีการขอสนับสนุนอะไรมาช่วยพัฒนาการศึกษาของน้องเมย์หรือเด็กกลุ่มนี้เพิ่มเติม
แนะนำให้เข้าไปที่เว็บแผนงานสร้างเสริมวัฒนธรรมการอ่าน ของ สสส. www.happyreading.in.th น่าจะเป็นจุดเรียนรู้และเชื่อมต่ออะไรๆต่อไปได้
ผมส่ง ส.ค.ส. มาให้คุณณัฐพัชร์และครอบครัวน้องเมย์เช่นกัน เป็นฝีมือลูกชายและคุณพ่อร่วมกันทำ สุขสันต์วันปีใหม่นะครับ
ขอบพระคุณทุกๆ ท่านค่ะ
อาจารย์ธนิตย์
คุณน้องปู
คุณครูหยุย
คุณมนัญญา
คุณลุงรักชาติราชบุรี
พี่ใหญ่ นงนาท
คุณยอดดอย
และ คุณครูนก จุฑารัตน์ค่ะ
ขอให้ท่านและครอบครัวมีแต่ความสุขตลอดปี ๒๕๕๔ และตลอดไปค่ะ =)
"มิ่งขวัญเอ๋ย หัวใจเรามั่น เหมือนทานตะวัน
เฉิดแสงแรงฝัน กลางรวีตะวัน สีทองส่องใส"
ขอเธอจงเป็นดั่งทานตะวัน
เมื่อต้นสัปดาห์ได้มีโอกาสกลับไปที่ มรภ.เทพสตรี ลพบุรี อีกครั้ง แต่ให้ใจหายที่การก่อสร้างแล้วเสร็จ ที่ใจหายเพราะว่าตั้งใจจะไปทักทายเด็กน้อยดวงตาแป๋วแว๋ว "น้องเมย์" อีกครั้ง แต่เมื่อการก่อสร้างแล้วเสร็จนั่นหมายถึงแคมป์ที่พักของผู้รับเหมาก่อสร้างก็ต้องขยับไปรับงานอื่นต่อไป ..
น้องเมย์ คงติดตามแม่ของเธอไปที่แคมป์อื่นต่อไปเช่นกัน ..
"น้องเมย์เอ๋ย หนูจงอย่าเป็นเพียงแค่ดอกหญ้า แต่จงเป็นทานตะวันที่เฉิดแสงไปตามแรงฝันของหนูนะจ๊ะ"