จากที่เคยบันทึกไว้ในบันทึกนี้ วันนี้จึงอยากหยิบงานเขียนที่เขียนลงในเว็ปไซต์romklao.info จากคอลัมน์เรื่องเล่าจากงานบริการสุขภาพมาเล่าให้ชาว g2k ได้อ่านกันนะคะ ตามมาทางนี้เลยค่ะ

เรื่องที่ 1 ความฝันสุดท้ายของติ๊ก

วันก่อนฉันมีโอกาสได้พาครอบครัวคนไข้เด็กระยะสุดท้ายที่อยู่ในโปรแกรมการดูแลของทีมนำทางคลินิกกุมารเวชกรรมของเราไปทำบุญถวายสังฆทานที่หอผู้ป่วยสงฆ์อาพาธ  “ ทำไมจึงคิดอยากจะมาทำบุญ”  นี่คือประโยคแรกที่พระอาจารย์ถามพวกเรา ฉันจึงตอบไปว่า “ ดิฉันพาพ่อแม่คนไข้เด็กโรคมะเร็งระยะสุดท้ายมาทำบุญเพื่อความสบายใจ และอยากอุทิศบุญนี้ให้กับเจ้ากรรมนายเวรที่กำลังเบียดเบียนลูกหลานของเราอยู่เจ้าค่ะ” ฉันแจ้งความประสงค์ของการมาครั้งนี้ให้พระอาจารย์ทราบตามความเป็นจริง และท่านก็อนุญาตให้เราเริ่มทำพิธีถวายสังฆทาน ถวายเสร็จ ท่านบอกกับพวกเราว่าไหนๆก็มากันแล้วฟังเทศน์ก่อนแล้วค่อยกลับนะโยม  “ ในโลกของความเป็นมนุษย์ เกิด เเก่ เจ็บ ตาย ความพลัดพรากเป็นของธรรมดา โยมเคยเห็นต้นมะม่วงมั๊ย มะม่วงดิบร่วงก่อนมะม่วงสุกก็ยังมี ดอกมะม่วงร่วงก่อนที่จะเป็นผลก็มี เพราะฉะนั้นหากเด็กจะตายก่อนผู้ใหญ่ก็ไม่แปลก แต่ขอให้พึงระลึกนึกถึงเราเองว่าวันหนึ่งก็ต้องร่วงไปเหมือนกับผลมะม่วง ”

คำสอนของพระอาจารย์ทำให้ฉันนึกถึงคนไข้เด็กคนหนึ่ง “น้องติ๊ก”  ย้อนกลับไปเมื่อ10ปีที่แล้วขณะที่ติ๊กมีอายุเพียงแค่ 4 ขวบแม่พาติ๊กมาพบหมอด้วยอาการไข้และซีดเรื้อรัง แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดและข่าวร้ายที่แม่ได้รับฟังจากปากหมอก็คือ “คุณแม่น้องติ๊ก หมอมีข่าวไม่ค่อยดีที่ต้องบอกคุณแม่ คุณแม่ทำใจดีดีไว้นะคะ” น้ำเสียงอ่อนโยน นุ่มนวล มีเมตตาของอาจารย์หมออรุณีที่เด็กหลายคนมักเรียกอาจารย์ว่าเป็นอาจารย์แม่    ทำให้แม่น้องติ๊กมีกำลังใจและมีสติพอที่จะรับฟังข่าวที่ไม่ดีตามที่อาจารย์หมอบอก “จากการตรวจเลือดพบว่ามีเซลล์ตัวอ่อนของเม็ดเลือดในร่างกายที่มากผิดปกติและเมื่อตรวจดูไขกระดูกแล้วทำให้แน่ใจว่าน้องเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว” สิ้นเสียงอาจารย์หมออรุณี น้ำตาของคนเป็นแม่หลั่งไหลพรั่งพรูออกมา แต่เมื่อรวบรวมสติได้ แม่น้องติ๊กจึงบอกกับตัวเองว่า “เราต้องสู้ ลูกเราต้องหาย แม่จะทำทุกอย่างเพื่อรักษาลูกของแม่ จะหมดเงินหมดทองเท่าไหร่ แม่ก็ยอม”

น้องติ๊กกับพี่ตุ้ยธีรภัทร

การรักษาน้องติ๊กเริ่มต้นขึ้นและสิ่งที่ติ๊กต้องเผชิญและตั้งรับอย่างเลี่ยงไม่ได้คือฤทธิ์เดชของยาเคมีบำบัด ขึ้นชื่อว่ายาเคมีบำบัดใครๆต่างก็กลัว มันรุนแรงถึงขั้นทำลายนอกจากมันจะทำลายเซลล์มะเร็งแล้ว มันยังทำลายเซลล์ที่ดีของร่างกายเราไปด้วย การรักษาติ๊กเป็นไปด้วยความยากลำบากเนื่องจากโรคมีการกลับซ้ำอยู่หลายครั้งหรือทางการแพทย์เราเรียกกันว่า relapse แม่พาติ๊กเดินเข้าออกโรงพยาบาลเป็นว่าเล่นจนติ๊กกลายเป็นขวัญใจพี่พี่พยาบาลทั้งตึกไปแล้ว ติ๊กเป็นเด็กน่ารัก ยิ้มเก่ง รู้เรื่องเกินกว่าเด็กในวัยเดียวกัน แต่โรคมะเร็งก็ไม่เลือกว่าใครเป็นใคร ไม่เคยปราณีแม้กระทั่งเด็กตัวเล็กน่ารักอย่างติ๊ก