ในความคิดเห็นส่วนตน ต่อหลวงปู่ติชนั้นในเบื้องต้นข้าพเจ้าเข้าใจว่าท่านเป็นพระนักเขียนหรือเป็นพระนักเทศน์มากกว่าที่จะคิดเห็นไปว่าท่านคือพระเกจิอาจารย์ดัง  แต่หนังสือที่ชื่อว่า ปาฎิหาริย์แห่งการตื่นอยู่เสมอนั้น  สื่อออกมาอย่างชัดเจนว่า เขียนมาจากประสบการณ์ส่วนตนถึงผลที่ได้จากการปฎิบัติของท่านเอง นั่นเป็นสิ่งสำคัญที่ทำให้ข้าพเจ้าสนใจอยากจะพบตัวจริงของท่านผู้เขียนหนังสือเล่มนี้  

           ตอนที่ท่านมาเมืองไทย กระแสจตุคามรามเทพ กำลังแรง ผู้คนส่วนใหญ่สนใจเรื่องจตุคามมากกว่าจะสนใจเรื่องราวการมาของท่าน แถมเรื่องชาติบ้านเมืองก็กำลังปั่นป่วน  ข่าวของท่านจึงไม่ได้โด่งดังนัก แต่ก็มีรูปของท่านลงหนังสือพิมพ์อยู่บ้าง  แน่นอนคนไทยส่วนใหญ่ไม่ค่อยรู้จักท่านนัก  

    วันที่ท่านมีปาฐกถาธรรมที่วัดสวนดอก ข้าพเจ้าได้พบเห็นสิ่งที่ไม่เคยเห็นมาก่อน  เย็นวันนั้นมีคนมากมายอยู่นั่น พระฝ่ายเถรวาทกล่าวต้อนรับท่านและคณะนักบวชที่มาด้วย  เป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าได้พบเห็นการพบกันของพระฝ่ายเถรวาท และมหายาน โดยฝ่ายหนึ่งเป็นเจ้าบ้านและอีกฝ่ายเป็นผู้มาเยือนจากแดนไกล   และบนศาลาวิหารวัดสวนดอกวันนั้นเต็มไปด้วยผู้คนมากมายจนล้นออกมาจากศาลา และที่น่าทึ่งกว่านั้นก็คือ ผู้คนที่นั่งปะปนกันนั้นมีทั้งคนไทยและชาวต่างชาติ มีชาวฝรั่งต่างชาติมากมายอยู่ที่นั่น          พวกเขาเหล่านั้นมานั่งปะปนอยู่กับคนไทย แถมตั้งใจฟังหลวงปู่ติชพูดอย่างใจจดใจจ่อ  ท่านเทศน์เป็นภาษาอังกฤษ  โดยส่วนตนรู้สึกแปลกๆอยู่เหมือนกันที่ต้องมาฟังธรรมบรรยายเป็นภาษาอังกฤษ  สรุปแล้ว คนไทยส่วนใหญ่อาจจะไม่รู้จักท่าน แต่สำหรับชาวฝรั่งต่างชาตินั้น ถือว่าท่านดังมากทีเดียว และพวกเขาเหล่านั้นก็มีท่าทีเคารพต่อท่านมาก 

   เวลา 5 วันในงานภาวนา ที่ศูนย์ทรัพยากรมนุษย์ล้านนา เชียงใหม่   ข้าพเจ้าได้รับรู้ว่า ท่านคือพระสายปฎิบัติระดับเกจิอาจารย์เลยทีเดียว  แถมผู้มาเข้าร่วมงานภาวนาครั้งนี้ มาจากทั่วสารทิศ มีหลายเชื้อชาติมาก ตั้งแต่ ไทย  ลาว    เวียตนาม  กัมพูชา ญี่ปุ่น เกาหลี มาเลเชีย   อินเดีย  อังกฤษ  อเมริกา  ( และชาวฝรั่งอีกหลายชาติ ที่ข้าพเจ้าดูออกเพียงประการเดียวว่าเป็นฝรั่ง  เพราะต่างหน้าตาโทนเดียวกัน )  ที่นี่ทุกคนมาด้วยใจจริงๆ และอยู่กันแบบผสมกลมกลืนเอามากๆ  ข้าพเจ้าได้พักร่วมห้องกับ ชาวอังกฤษ อเมริกา  มาเลเซีย  และชาวไทยด้วยกัน และมาจากหลายสาขาอาชีพ  ดูๆไปงานภาวนานี้ประดุจสหประชาชาติ   ส่วนสมณนักบวชที่มาร่วมงานภาวนายิ่งน่าสนใจ เพราะที่นี่คือที่รวมของพุทธนานาชาติก็ว่าได้  ข้าพเจ้าสังเกตว่ามีคณะนักบวชจากกัมพูชา  ลาว  พระชาวฝรั่งที่มาจากพม่า  พระไทยเราจากสวนโมกข์ จากวัดในกรุงเทพฯ  ในเชียงใหม่  ซึ่งนุ่งห่มจีวรโทนสีต่างๆกันไป  ร่วมทั้งสมณนักบวชจากสันติอโศก   แม่ชี  และภิกษุณีอีกหลายรูป  ที่นี่ประหนึ่งไม่มีเถรวาท ไม่มีมหายาน ไม่มีสายสันติอโศก ไม่มีมหานิกาย ไม่มีธรรมยุต  ทุกผู้ทุกนามอยู่ด้วยกันที่นี่อย่างกลมกลืนสมานฉันท์  ในฐานะพุทธบริษัทสี่

ในการเดินสมาธิยามเช้าซึ่งมีหลวงปู่ติช เดินนำด้านหน้า จึงเป็นการเดินที่หาดูได้ยากมาก เพราะสมณะนักบวชทั้งหมดที่กล่าวข้างต้นต่างมาเดินสมาธิร่วมกันกับหลวงปู่  ตามด้วยอุบาสก อุบาสิกานานาชาติ   ข้าพเจ้าได้รับรู้ว่าที่เป็นดังนี้ได้  นั่นเพราะหลวงปู่ติช นัท ฮันห์ ผู้ที่เต็มไปด้วยความเมตตาและไม่มีความแบ่งแยก ใดๆ  อยู่ที่นั่น 

   ต่อการที่กล่าวถึงความสามัคคีสมานฉันท์ อาจจะเป็นคำที่เราหลายคนรู้สึกเบื่อๆ แต่คำนี้จะมีจริงได้ก็ด้วยการละวางตัวตนของทุกฝ่าย  ข้าพเจ้าได้เห็นกับตาในวันนั้น ไม่ว่าจะเป็นใครเชื้อชาติใด หากมีธรรมะในใจและรู้จักวางตัวตนลงบ้าง  การสามัคคีสมานฉันท์นั้นเป็นจริงได้ และที่เป็นดังนี้ เพราะมีหลวงปู่ติช ซึ่งเป็นผู้ไม่มีการแบ่งแยกใดๆ ความสงบเย็นในตัวท่านเห็นได้จากการก้าวเท้าทุกก้าว การกระทำทุกการกระทำ ท่านเป็นผู้มีสติอยู่ตลอดเวลาจริงๆ และเมื่อท่านมีธรรมบรรยาย ท่านก็นั่งอย่างสงบนิ่ง ดูเหมือนว่ากายและจิตของท่านอยู่ด้วยกันตรงนั้นเสมอ  ธรรมบรรยายของท่านน่าประทับใจมาก   และแน่นอนสิ่งที่ท่านพูดทั้งหลายทั้งปวงนั้น มาจากการปฎิบัติของท่านที่ยาวนาน เมื่อถึงช่วงถามตอบท่านก็ตอบคำถามได้เฉียบคมและตรงประเด็น   

   หลวงปู่ติช ไม่ใช่พระนักเขียนหรือนักเทศน์เพียงอย่างเดียว แต่ท่านคือพระผู้ปฎิบัติ การได้มีโอกาสมาเรียนรู้จากท่าน นับว่าเป็นโชคดีในชีวิต  และท่านเป็นอริยบุคคล