สิกขิมหรือทิเบต ถูกรุกรานจากเพื่อนบ้านจนถูกกลืนกิน

ไม่เหมือนภูฏานซึ่งกลายเป็นจุดสนใจของชาวโลกและการพัฒนาของภูฏานวางอยู่บนฐานของภูมิปัญญาที่มั่นคง นั่นหมายความว่าภูฏานไม่น่าจะถูกรุกรานจากเพื่อนบ้านแบบนี้ค่ะจนถูกกลืนกินเช่นสิกขิมหรือทิเบต นะคะ

มีสิ่งหนึ่งที่น่าสนใจค่ะคุณ Sasinanda แม้ทิเบตจะถูกรุกรานแต่ความเป็นทิเบตของพวกเขาก็ไม่เคยสูญหาย ไม่ว่าจะเป็นภาษา วัฒนธรรม ศาสนา สิกขิมเองก็ยังคงความเป็นชาวพุทธศาสนาอย่างเหนียวแน่น  เวลาสิบกว่าวันในสิกขิม พบว่าที่นี่ไม่เหมือนอินเดียเลยสักนิด  ผู้คนที่นี่จะมีหน้าตาไปทางชาวธิเบต  ชาวภูฎาน มากกว่า แถมมีความซื่อสัตย์และจริงใจไม่น้อยแต่ก็ไม่แน่ว่า ในอนาคต เมื่อความเจริญทางวัตถุมาถึงเรื่อยๆ พวกเขาจะยังคงรักษาความเป็นชาวสิกขิมไว้ได้หรือไม่  ?

สวัสดีค่ะ

  ขอบคุณมากนะคะ กับภาพ และเรื่องราวดีๆ ที่อยากไป มีความสุขจังค่ะเช้าวันนี้

• Queen of Hope
• รักบรรลือโลกอีกหน้าหนึ่งของประวัติ
• ไม่แพ้เกรซเคลลี่แห่งโมนาโค ติดตามได้ที่
• http://www.trivia-library.com/b/where-are-they-now-american-queen-hope-cooke.htm

การเดินช้า ๆ โดยย่างก้าวตามลมหายใจและมีสติกับแต่ละก้าว ก่อให้เกิดความอัศจรรย์ คือ พอเดินขึ้นไปถึงวัดแล้ว แทบไม่รู้สึกเหนื่อยเลย ถ้าเป็นเมื่อก่อน คงแทบหืดขึ้นคอ เป็นความประทับใจอย่างหนึ่งในการไปเที่ยวครั้งนี้ค่ะ

ตอนที่เราเดิน เราเหนื่อยนะ แต่ขณะที่เดินรู้ถึงเพียงลมหายใจที่ได้ยินชัด แรง เข้าและออก ไม่ได้จับอยู่ที่เท้าที่เดินเลย

CC & Nok

เป็นโอกาสอันดี ที่เราได้ walking meditation ร่วมกันในวันนั้น รู้สึกดีมากทีเดียว  รู้สึกดีกับเส้นทางที่เดินและบรรยากาศในการเดินด้วย

การตามลมหายใจ หรือรับรู้การก้าวเดินของเท้าทั้งสองข้าง ถือว่าเป็นไปได้ทั้งสองแบบ  หลวงพี่มหาสมุทรแห่งธรรม ลูกศิษย์หลวงปู่ติชท่านกล่าวว่า บางครั้งท่านก็มีลมหายใจเป็นพื้น คือรับรู้ถึงลมหายใจเข้าออก ในขณะเดียวกันก็ตระหนักรู้ถึงสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นรอบๆตัวด้วย  หลวงพี่อีกรูปท่านบอกว่า ในบางครั้งเราต้องเดินไปในที่ต่างๆ เพื่อทำงานการในทางโลก ซึ่งจะมามัวเดินช้าๆ ไม่ได้  ท่านบอกว่าขอให้เราเลือกอย่างใดอย่างหนึ่ง  เดินก็ให้รู้ว่ากำลังเดิน ให้รู้ว่าเรากำลังก้าวเท้าอยู่ หรือไม่ก็รับรู้ถึงลมหายใจของเราอยู่ทุกขณะไม่ต้องเพ่ง ไม่ต้องกำหนด ไม่ต้องจัดแจงมัน ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติ  การที่เราเดินแล้วรับรู้ถึงลมหายใจของเรา นั่นก็คือการเข้าสู่ walking meditation ที่แท้จริง

มีอีกเรื่องที่น่าสนใจ  น้องกุ้งบอกว่าในตอนเช้าหลังคืนหิมะตกที่ Lachen น้องกุ้งออกไป walking meditation เช่นกัน และบอกว่าเสียงของเท้าที่เหยียบลงไปบนหิมะนั้น ได้ช่วยเตือนสติให้รับรู้ถึงการก้าวเดินทุกก้าวนั้นด้วย 

สวัสดีค่ะคุณตันติราพันธ์

 ขอบคุณค่ะที่แวะมาทักทายกัน

อันนี้สำหรับคุณ Lin Hui ค่ะ

  Today in the capital of sikkim  land of the East,

   A  flower of the West blossoms amongst us.

    A daughter of Eve,the great mother has come to this land of sikkim.

    All friends who have come to this  Royal wedding, join us in our rejoicing.

( จากหนังสือ..Sikkim : A Traveller Guide )

เพลงนี้แต่งขึ้นมาโดยเฉพาะสำหรับ  งานแต่งงานนี้ค่ะ ระหว่างกษัตริย์แห่งสิกขิม กับสาวอเมริกันผู้โชคดี

แต่นั่นแหละค่ะ เรื่องราวในชีวิตจริงไม่ได้จบแบบนวนิยาย  ที่จะจบลงตอนที่พระเอกนางเอกได้แต่งงานกัน แล้วครองคู่อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข

ปัจจุบันนี้  อาจจะมีผู้คนรอเรื่องราวแบบนวนิยายเรื่องใหม่  เรื่องว่าที่พระราชินีของภูฎาน กับกษัตริย์หนุ่ม ซึ่งเป็นที่ประทับใจของหลายๆคน ตอนมาเมืองไทยครั้งก่อน