เฮ้อ .. เศร้าแทนจริงๆค่ะ เขาขาดความสามารถในการแก้ปัญหาก็เป็นอีกเรื่องที่เด็กในสังคมเดี๋ยวนี้น่าเป็นห่วง

หากว่าเค้าผ่านจุดสอบเข้าเรียนได้แล้ว ถึงเวลาทำงานจริงๆ ตกงานอีกเค้าจะแก้ปัญหาได้ไหมเน้อ...

ฟังข่าวแล้วค่ะ....ก็ภาวนาเหมือนอาจารย์ค่ะ...ขอให้เป็นกรณีสุดท้าย...ตอนนี้ครอบครัว โรงเรียน และสังคมคงต้องมามาเร่งสร้างทักษะการแก้ปัญหา หรือทักษะการมองโลกอย่างเข้มแข็ง (คำนี้ได้มาจากการเรียนร่วมกับครูผู้สอนแนะแนว) ด้วยภาวะสังคมบ้านเราตอนนี้ มีปัญหารุมเร้าหลายด้าน...คงต้องทำให้เยาวชน "คิดเป็น" และ "มีความสุขในการดำรงชีวิตตามหลักความพอเพียง"

• ผมไปแสดงความเสียใจไว้แล้วที่บันทึกหนึ่งเมื่อช่วงเช้า
• ท่านครับ ให้ช่วยอะไรไหมครับ ผมไม่อยากเห็นอีกครับ

•  ขอบคุณค่ะ เป็นแนวคิดที่ดีมากค่ะอาจารย์
  
  
•  อันนี้เป็นปัญหาเร่งด่วนที่เราต้องตระหนัก และเป็นปัญหาที่จำเป็นต้องเร่งแก้ไข ดิฉันเข้าใจว่า ปัญหาเรื่องความคิด จิตวิญญาณ ความเป็นอยู่ของคนที่ขาดโอกาส ทั้งด้านความรู้ ความคิด การตัดสินใจแก้ปัญหา และ ปัญหาปากท้อง เพื่อการอยู่ร่วมกันในสังคมนี่สำคัญมาก
  
  
•  บางครั้งเราไปส่งเสริมทุ่มเงิน ในสิ่งที่ไม่จำเป็นได้  ในด้านการศึกษา หลายครั้งเห็นงบวิจัยฯ บางทีใช้ในสิ่งที่เกิดประโยชน์ไม่เต็มที่ ซึ่งสิ่งเหล่านี้เกิดเพราะ "คุณภาพของคน"
  
  
• ปัญหาเกิดได้เสมอ  บางครั้งปัญหาเกิดกับคนอื่น เราอาจเห็นเป็นเรื่องเล็กน้อย   แต่ถ้าเมื่อไรที่เกิดกับเราปัญหาเล็กน้อย ก็ใหญ่โตขึ้นมาได้   เพียงเราเข้าใจกันนะคะ   เอาใจเขามาใส่ใจเรา .. ช่วยเหลือกันไม่ซ้ำเติมกัน  แก้ไขกันไป โลกคงสันติสุขขึ้น
  
  
• หลายครั้งคนที่ได้รับโอกาสดี ไม่ว่าจะด้านวัตถุเงินทอง การศึกษา ฯลฯ  กลับไม่ได้เล็งเห็นความทุกข์ของเพื่อนร่วมทุกข์เกิดแก่เจ็บตายฯ
  
  
•  "มนุษย์เป็นสัตว์สังคม ตราบใดที่คนรอบข้าง สิ่งแวดล้อมรอบกายเราไม่ดี เราก็ไม่สามารถอยู่อย่างมีความสุขได้...การช่วยเหลือเอื้อเฟื้อแบ่งปันกัน และจิตใจที่ดีงามเท่านั้น ที่จะยังโลกนี้ให้สดใส และเข้าสู่สันติสุขได้"

เรียน  คุณแก่นจัง และคุณ Noktalay  นายทอง และ อ.ปทุมารียา

• ความสามารถในการเผชิญปัญหา ความสามารถในการแก้ปัญหา ก็คงจะเป็นสาเหตุสำคัญ ประการหนึ่งครับ ซึ่งจะต้องเน้นเป็นพิเศษและฝึกกันอย่างจริงจัง ในอนาคต
• ปัจจัยอื่น ๆ จะต้องได้รับการปรับปรุง-แก้ไข ด้วยครับ
• เราจะต้องวิเคราะห์ความเสี่ยง ปัจจัยเสี่ยง และปัญหาที่อาจเกิดขึ้นได้ ในช่วงการสอบ หรือประกาศผลสอบ ด้วยครับ แล้วทุกฝ่ายต้องคอยเฝ้าระวัง และร่วมแก้ปัญหา
• เด็กคนแรก ได้พยายามติดต่อผู้เกี่ยวข้องแล้ว ผมคิดว่า "เด็กคงจะรู้สึกว่า ทุกคนเฉย ๆ นะครับ  ไม่มีใครเป็นทุกข์ร้อน"  ส่วนเด็กคนที่ 2  ผมคิดว่า เด็กไม่มีข้อมูลที่เพียงพอในเรื่องทุนการศึกษา(บวกกับ ขาดความสามารถในการประสานงานเพื่อแก้ปัญหาของตนเอง)
• ผมเชื่อว่า เรื่องนี้ น่าจะแก้ไขได้ ถ้าทุกคนตระหนัก อย่างที่ คุณปทุมารียา ปรารภ ข้างต้น

เรียน นายทอง

• ผมเปิดมาอ่านความคิด ทบทวนเรื่องนี้ อีกครั้งหนึ่ง ประจวบกับคำพูดของท่านที่ว่า "จะให้ช่วยอะไรไหมครับ ไม่อยากเห็นเหตุการณ์เช่นนี้อีก" ผมจึงได้ไปลงปฏิทินการปฏิบัติงานส่วนตัว ใน "ปฏิทิน Google ของ ดร.สุพักตร์ ประจำปี 2552" ว่า ช่วงต้นเดือนกุมภาพันธุ์ 2552 เราจะต้องกระตุ้น ให้กระทรวงศึกษาธิการ สกอ. มหาวิทยาลัยต่าง ๆ สทศ. รวมถึงกรมสุขภาพจิต ให้วางแผน เตรียมการ และสร้างกลไกเพื่อป้องกันปัญหานี้ ไม่ให้เกิดขึ้นในปี 2552 อีกต่อไป
• กลไกการกระตุ้นของเรา อาจใช้ผ่านระบบสื่อสารอินเตอร์เน็ตก็น่าจะได้ หรืออย่างใน เว็บไซด์ G2K ถ้าทุกคนช่วยเขียนและกระจายข่าวให้ถึงหูของผู้เกี่ยวข้อง ผมคิดว่าน่าจะเป็นทางเลือกหนึ่งครับ ที่เราจะสามารถร่วมป้องกันปัญหานี้ได้ หรือ
• ในช่วงดังกล่าว เราอาจเปิดตัวเป็นสื่อกลาง มี www กลาง ให้คำปรึกษากับเด็กที่เครียด กลุ้มใจ หรือหาทางออกในชีวิตไม่ได้ ในช่วงเวลานั้นก็น่าจะได้ครับ หรือค่อยหารืออีกทีว่าจะมีทางเลือกอื่นใดบ้าง
• นายทองกับผม ค่อยประสานงานและร่วมมือกันอีกครั้งนะครับ เมื่อถึงเวลาตามปฏิทิน ตอนนี้เราคอยขายความคิดเรื่องนี้กันไปพลาง ๆ ก่อน นะครับ

• สวัสดีครับ ดร.สุพักตร์ ผมส่งเมล์ไปหาท่านด้วยแล้วนะครับ
• ผมยินดีที่จะร่วมขบวนการด้วยครับ และอยากเริ่มเลยครับ เอาเท่าที่ทำได้ด้วยทุนเดิมที่เรามี ๆ กันอยู่แล้วนี่แหละครับ

เรียน นายทอง

• หรือค่อยหารืออีกทีว่าจะมีทางเลือกอื่นใดบ้าง
• ตอนนี้ นายทองคิดว่า เราน่าจะเริ่มต้นกิจกรรมอะไรดีละครับ  ผมเองยังนึกไม่ออก ขณะนี้ ได้แต่พูดกระตุ้นเรื่องนี้ ในที่ประชุม ในการบรรยายทั่วประเทศ ในอีกไม่ช้า ถ้าผมได้เจอกับผู้อำนวยการเขตพื้นที่การศึกษา ทั่วประเทศ ผมก็จะย้ำเรื่องนี้อีก เป็น 1 ใน จำนวนประเด็นปัญหาสำคัญที่อยู่ในใจผม(List of Critical Issues)

ท่านดร.สุพักตร์ครับ ข้อคิดเห็น รวมทั้งแนวคิดของท่านดีมากเลยครับ ผมเห็นด้วยทุกประการ ผมพยายามจะบอกสังคมว่า สภาพทางสังคมของเราส่วนหนึ่งมันล้มเหลว ล้มเหลวเพราะเราไม่ดูแลเด็กในเชิงระบบเช่นต่างประเทศ ประจวบกับเด็กของเราไม่แกร่งพอขาด EQ และมีแนวโน้มจะเป็นโรคซึมเศร้าค่อนข้างสูง มันทำให้สะท้อนให้เห็นสะภาพทางเศรษฐกิจ และกระบวนจัดการเรื่องเด็กของประเทศเราด้วย ทราบว่าหลังจากเกิดเหตุหลายๆตัวอย่าง รัฐ โดยเฉพาะมหาวิทยาลัย ได้เปิดสำนักคล้ายๆเป็นที่ปรึกษาของเด็กกรณีมีปัญหาเรื่องการศึกษาต่อเช่น ขาดเงินทุนเป็นต้น ผมเห็นด้วยกับอาจารย์ที่เราควรช่วยกันดูแลเด็กของเรา ในจังหวัด อำเภอ ตำบล หรือหมู่บ้าน ผมเชื่อว่าคนไทยใจดี และพร้อมที่จะช่วยเหลือซึ่งกันและกัน เพียงแต่ เราขาดการแชร์ปัญหาให้กันและกันและขาดผู้นำในการจัดการ เท่านั้นเอง ขอบพระคุณมากครับ อาจารย์เก

สวัสดีครับ อาจารย์เก

• ขอบคุณมากครับที่เข้าไปเยี่ยม และยืนยันความคิดเห็น
• เราจะต้องช่วยกันนะครับ ช่วยลงปฏิทินไว้ด้วยนะครับว่า    วันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2552 เราจะต้องเริ่มประสานงาน หรือรณรงค์ในเรื่องนี้ อย่างจริงจัง  เขตพื้นที่การศึกษาและโรงเรียนทุกโรงจะต้องเตรียมการป้องกัน มหาวิทยาลัยต่าง ๆ จะต้องจัดองค์กร หรือคิดกิจกรรมป้องกัน เช่นกัน...ช่วยกันนะครับ

สวัสดีคะ อาจารย์สุพักตร์

ก้ามปูตามมาจากบันทึกอาจารย์เกคะ และ ได้แลกเปลี่ยนในของอาจารย์เกไว้ว่า  ก้ามปูคิดว่าเป็นส่วนที่เรา ต้องช่วยกันทุกหน่วยงานและทุกสถาบันเลยคะก้ามปูได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ กับชุมชน ในประเด็นการศึกษาขับไล่เราออกจากชุมชน จากการที่  รูปแบบการศึกษาที่ไม่ได้ เอาภูมิปัญญาท้องถิ่น มาช่วยต่อยอดในเรื่องการศึกษาก้ามปูคิดว่าส่วนนี้ก็เป็นส่วน สำคัญเหมือนกันนะคะ 

  แต่เมื่อมาอ่านบันทันทึกอาจารย์ เหมือนกับว่าอาจารย์ ไปแก้ไขปัญหาที่ชุมชนเลยคะ หากเป็นเช่นนั้นดีจังเลยนะคะ

สวัสดีครับ คุณก้ามปู

• ในประเด็นการศึกษาขับไล่เราออกจากชุมชน จากการที่  รูปแบบการศึกษาที่ไม่ได้เอาภูมิปัญญาท้องถิ่น มาช่วยต่อยอด

        ผมเห็นด้วยอย่างยิ่งกับคุณก้ามปูในประเด็นนี้นะครับ ได้เคยพยายามเขียนถึงเรื่องนี้แล้ว ที่ http:// gotoknow.org/blog/sup001/178244

• สำหรับในเรื่องเด็กฆ่าตัวตาย ผมมองที่ "ระบบเฝ้าระวังของสังคม"  โดยเชื่อว่าทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องจะต้องร่วมมือกัน(ในปีต่อ ๆไป) 
• ขอบคุณมากครับ ที่เข้ามาแลกเปลี่ยนเรื่องนี้ 1 ก.พ.2552 เราจะร่วมมือกันกระตุ้นสังคม หรือผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายให้หันมาป้องกันปัญหานี้นะครับ คุณก้ามปูช่วยด้วยนะครับ

สวัสดีคะ อาจารย์ ก้ามปู ยินดี และดีใจที่อาจารย์ชวนคะ ด้วยความเต็มใจอย่างยิ่งคะ

• เอาเป็นว่า เราจะเริ่มรณรงค์เพื่อกระตุ้นให้ผู้เกี่ยวข้องทุกฝ่ายคอยเฝ้าระวังปัญหารนี้ เริ่มตั้งแต่  1 ก.พ. 2552 เป็นต้นไปนะครับ คุณก้ามปู

อยากเข้าร่วมด้วยกับอาจารย์ค่ะ จะให้ช่วยยังไงค่ะดิฉันอยู่ประเทศเกาหลีค่ะ ที่นี่ก็มีปัญหานี้เช่นกันแต่ไม่รุนแรงถึงกับฆ่าตัวตายใน 2 กรณีข้างต้นนั้น ถ้าเกิดขึ้นในประเทศเกาหลี ผู้ปกครองจะรวมตัวกันเรียกร้องให้แก้ปัญหา อย่างโดยรวดคะ ซึ่งผลรับออกมาก็เป็นที่น่าพอใจด้วย ดิฉันคิดว่าเราควรรวมตัวกันแบบประเทศเพื่อนบ้านนะค่ะ เพื่อเด็กๆไทยของเรา ดิฉันเองก็ทำงานที่ศูนย์ช่วยเหลือแรงงานไทยในเกาหลี และ อบรม วัฒนธรรมไทยให้กล่มเด็กไทยในเกาหลีด้วยค่ะ

คุณกระต่าย

     ขอบคุณมากครับที่เข้ามาเยี่ยม ในปี 2551 ผมได้นำเสนอแนวคิดนี้ในที่ประชุมในประเทศมากกว่า 15 ครั้ง และ เมื่อต้นปี 2552 ก็ได้พยายามให้ข้อมูลไปยังมหาวิทยาลัยต่าง ๆ รวมทั้ง สำนักงานคณะกรรมการอุดมศึกษา(สกอ.) ซึ่งผมสังเกต พบว่า เขาระวังมากขึ้น มีการตั้งศูนย์ข้อมูลเพื่อช่วยเหลือเด็กที่ประสบปัญหาในเรื่องการสอบเข้ามหาวิทยาลัย อย่างจริงจัง และในฤดู Entrance ที่ผ่านมาก็ไม่มีสถิติเด็กฆ่าตัวตาย ในปีนี้ เมื่อถึง ก.พ.2553 เราคงจะต้องส่งข้อมูลและกระตุ้นหน่วยงานต่าง ๆ อีกครั้งหนึ่ง(เป็นการเฝ้าระวัง) ผมเองจะพยายามรณรงค์ผ่านเว็บไซด์เล็กๆ ของตัวเองที่ ศูนย์วิชาการเพื่อนครู ในทางเลือกอื่น ๆ ผมเองยังนึกทางออกที่เป็นระบบในเรื่องนี้ได้ไม่ชัดเจนเหมือนกันว่าจะรวมตัวกันอย่างไร เอาเป็นว่า ถ้าผมคิดออกและสามารถทำอะไรที่เป็นระบบมากกว่านี้ ผมจะแจ้งให้ทราบนะครับ