คิดถึงแม่(1) (2)

พลันที่โรงพยาบาลส่งข่าว พ่อถึงกับงุ่นง่าน กดโทรศัพท์หาผมทันที 

"ยังไม่ดีเลย ให้อยู่อีกหน่อยก็ไม่ได้" พ่อบ่นกะปอดกะแปดผ่านหูโทรศัพท์ ผมกับน้องชายอาสาจะไปรับแม่กลับบ้านเอง 

น้องชายสาละวนอยู่กับการหาซื้อถังออกซิเจนและอุปกรณ์ตามคำสั่งของแพทย์ เพื่อให้แม่ใช้ในการเดินทางและพักฟื้น ผมนั่งคุยกับแม่ ซึ่งไร้อารมณ์ใดๆ เอาแต่เหม่อไปนอกหน้าต่างครั้งละนานๆ ไม่มีรอยยิ้ม จมูกซึ่งคาสายออกซิเจนยังคงหอบตลอด แม่ให้ผมช่วยพยุงลุกนั่งบ่อยครั้งขึ้น บ่นแต่เหนื่อยและปวดแผลที่เต้านม 

"หมอนัดแม่มาฉีดยาอีกเมื่อไหร่?" คำถามไร้เดียงสาของผม จี้เอาใจดำแม่เลยทีเดียว 

"ไม่รู้! ไม่รู้เหมือนกัน หมอไม่เห็นว่าไง ใบนัดก็ยังไม่ได้ เดี๋ยวคงให้มั้ง" น้ำเสียงแม่เด็ดเดี่ยวเช่นเคย 

ทุกครั้งที่มารักษายังโรงพยาบาล แพทย์จะนัดฉีดยาครั้งต่อไป ครั้งนี้จะกลับอยู่แล้ว แต่ยังไม่ได้ใบนัด

ยาเข็มสุดท้ายที่แม่ฉีดเมื่อสัปดาห์ก่อน พ่อเล่าว่า "เข็มละไม่ใช่ถูกๆ ต่างจากทุกครั้ง เพราะใช้หยดเข้าเส้นเลือดช้าๆคล้ายให้น้ำเกลือ หมอทำเอง บอกยาแรง อย่างดี เม็ดเลือดขาวของแม่เราต่ำกว่าเกณฑ์ด้วย หมอจึงระวังเป็นพิเศษ" ฟังจากพ่อแล้ว หวังไว้มากเลยว่า ยาราคาแพง สรรพคุณสูง ซึ่งแพทย์พิถีพิถันฉีดให้เข็มล่าสุดนั้น จะหยุดยั้งกลุ่มเซลล์บ้าๆบอๆในร่างกายแม่ได้อยู่หมัด 

"ใบนัดฉีดยาของแม่ล่ะหมอ?" ผมกระวนกระวาย ทวงเอากับนักเรียนแพทย์ ซึ่งมาซักอาการ 

"ยังไม่ได้อีกหรือ? เดี๋ยวจะดูให้" นักเรียนแพทย์คนนั้นทำหน้างงๆ 

ครู่ใหญ่น้องชายมาบอก แพทย์หัวหน้าตึกให้ไปพบ ขณะผมลุก แม่ซึ่งนอนอยู่ หันมองตามอย่างสงสัย เก้าอี้ที่นั่งคุยกับแพทย์หันไปทางแม่ด้วย แถมอยู่ห่างสักสิบกว่าเมตรเอง ผมจึงต้องเผชิญกับสายตาแม่อย่างจัง แต่ก็แสร้งทำไม่มอง ขณะแพทย์ตั้งใจชี้แจงข้อเท็จจริงให้ทราบ 

"หมอให้ยาดีสุดที่มีใช้กันอยู่ แต่ร่างกายคนไข้ไม่ตอบสนองเลย จึงไม่มียาอะไรจะให้อีกแล้ว ทำได้เพียงรักษาตามอาการเท่านั้น ถ้าปวดก็ให้ยาแก้ปวด แน่นท้องก็ให้ยาแก้จุกเสียด จึงอยากให้คนไข้ไปรักษายังโรงพยาบาลใกล้บ้าน หรือที่คุณสะดวกจะดีกว่า ออกซิเจนที่หมอสั่งให้นั้นก็เหมือนกัน จริงๆแล้วไม่ช่วยอะไรนัก เพียงเป็นกำลังใจให้คนไข้เท่านั้น" น้ำเสียงราบเรียบของแพทย์หยุดลงดื้อๆ 

"เข้าใจมั้ยคะ?" แพทย์ถาม พร้อมพยักหน้าเบาๆ คงเห็นว่าผมเงียบไปนาน 

คล้ายทุกอย่างจะหยุดลง แม้แต่ลมหายใจ มีแต่สมองที่หมุนติ้วเตลิดเตลิง เรี่ยวแรงทรงตัวแทบหมดอยู่รอมร่อ ผมพยักหน้าตอบรับ ให้ดูว่าเข้าใจ

"ขอบคุณครับ" พยายามพยุงร่างตนเองออกจากเก้าอี้ 

ไม่เคยนึกถึงเรื่องเหล่านี้มาก่อน สายตาแม่ยังเล็งผมอยู่ ทำให้สติค่อยกลับคืนมา บอกตัวเองว่า เราไม่มีสิทธิ์แสดงอาการใดๆได้เลยในนาทีวิกฤตเยี่ยงนี้ มิเช่นนั้นแล้ว จะบั่นทอนหัวใจแม่อย่างสาหัสสากรรจ์เลยทีเดียว 

"ใบนัดล่ะ?" แม่ถามทันที 

"หมอไม่ได้ให้..ไม่มี" ผมระวังความผิดปกติอย่างถึงที่สุด แถมทำท่าว่าการไม่มีใบนัด ไม่ใช่เรื่องสลักสำคัญอะไร

"ความรู้สึกต่างๆต้องเก็บให้มิดชิด" พร่ำบอกตัวเอง แต่ก็ทำหน้าไม่ค่อยถูก แม่จะเข้าใจอย่างไร ก็เมื่อครู่ ผมยังถามหาใบนัดจากนักเรียนแพทย์อยู่เลย 

"แม่ไม่ต้องฉีดยาแล้วหรือ?" เสียงแม่เครือ รุกเอาคำตอบ 

"แข็งแรงแล้วค่อยมา" ตะกุกตะกักตอบแม่

รู้ตัวดี บทบาทนี้ ผมแสดงไม่ได้เรื่องเลย 

คิดถึงแม่(4) (2) (1)