คุณแม่หนักหนาเพียงพสุธา คุณบิดรดุจอากาศกว้าง คุณพี่พร่างศิขราเมรุมาศ คุณพระอาจารย์อ้าอาจสู้สาคร
ลิงก์ของตัวไฟล์:
อาจารย์คะ ดิฉันก็เลี้ยงแม่อายุท่านได้ 81 แล้ว ตอนนี้ท่านความจำสั้น หลงๆลืมๆ พูดก็กลับกัน หิวก้ว่าไม่หิว ดิฉันเลยไม่หาข้าวให้กิน แกก็บ่นไม่ได้กินข้าว ดิฉันจึงไม่รอให้ท่านหิวอีกแล้ว ถึงเวลาหาให้กิน กินแล้วก็ให้นอนเหมือนเด็ก ยามกลางคืนก็ไม่นอน เพราะท่านไม่รู้กลางวันกลางคืนต้องทำอะไร เพราะฉะนั้นเวลากลางวันก็นั่งสัปหงก นั่งหลับก็มี เวลาปวดปัสสาวะ ท่านก็กลั้นไม่อยู่ เรี่ยราด จีงต้องให้นอนใกล้ห้องนำ แล้วก็เปิดไฟสว่างตามทาง จะได้ไปถูกทาง ไปเยี่ยมลูกสาวอีกคนหนึ่ง เขาก็ให้นอนใกล้ห้องนำ ก็ว่าเขาให้นอนไม่ดี ทั้งที่เขาหวังว่าเข้าห้องนำได้สะดวก ก็อยู่กับเขาไม่ได้
ในที่สุดก็กลับมาอยู่กับดิฉันได้ ดีกว่าคนอื่น เพราะดิฉันต้องทำความเข้าใจท่านเป็นอย่างดี จนเข้าใจกันแล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีใครเอามาอยู่ด้วยอีก ที่เขียนมาลงไว้นี้ เพื่ออยากจะเตือนสติลูกๆทั้งหลาย อย่าทิ้งแม่ มาดูแลแม่บ้าง อย่ารำคาณ เพราะอาจจะเหลือเวลาสำหรับลูกๆได้อีกไม่นาน จงช่วยกันดูแลเท่าที่ทำได้ เมื่อท่านจากไปแล้ว จะได้ไม่ต้องมาเสียใจ ที่ไม่ได้ดูแลแม่ตอนที่ท่านยังมีชีวิตเหลืออยู่
แม้ว่าเวลาท่านจากไปแล้วมาฟูมฟาย และทำบุญทำทานไปให้ท่านซึ่งท่านไม่มีโอกาสได้อยู่ได้กินแล้วเพราะท่านจากไปแล้ว ฉะนั้นถ้าท่านยังมีชีวิตอยู่ จึงขอให้ใช้เวลาที่เหลืออยู่ดูแลท่านให้ดี จะได้ไม่ต้องเสียใจ อย่างดิฉันนี้ก็ไม่เสียใจ เพราะดิฉันได้ทำดีที่สุดแล้ว จึงขอให้ความคิดสมทบเพิ่มกับของอาจารย์ไว้เป็นอุทาหรณ์สอนใจ
และการที่ดิฉันได้เลี้ยงดุแลท่านนี้ ทำให้ตัวดิฉันเจริญก้าวหน้าไม่หยุดหย่อน อาจจะเป็นผลที่ได้ดุแลแม่เป็นอย่างดีนี่เอง