ข้อเขียนต่อไปนี้ จะเป็นการบันทึกเรื่องราว จากการได้มีโอกาสได้เรียนรู้ การดำเนินงานพัฒนาหมู่บ้านเล็กๆ ตามแนวพระราชดำริ เศรษฐกิจพอเพียง และประสบความสำเร็จอย่างเป็นธรรมชาติ และได้ปฏิบัติตามพระราชดำรัสทุกขั้นตอน มาใช้ เป็นแนวทาง    จะทำให้มองเห็นว่า ควรเริ่มต้น จากเรา บ้านเรา หมู่บ้านเรา แล้วจึงนำสิ่งเหล่านี้มาต่อเป็นจิ๊กซอ ก็จะได้เป็นผืนแผ่นดินไทย ที่สุขสมบูรณ์ สมกับเป็นต้นแบบ และสมกับเป็นแผ่นดินของเจ้าของทฤษฎีเศรษฐกิจพอเพียงที่ยอมรับกันทั่วโลก ณ ปัจจุบันนี้  

     ท่านผู้ใหญ่ชาติชาย เหลืองเจริญ  แห่งบ้านจำรุง อ.แกลง จ.ระยอง ได้ให้ความกรุณา เดินทางมาเป็นวิทยากร ให้การอบรมเรื่องการพัฒนางานสาธารณสุขตามรอยเบื้องยุคคลบาท ปรัชญา เศรษฐกิจพอเพียงที่ผู้เขียน รู้สึกประทับใจ ในผลงานของท่านมาก การพัฒนาตามรอยเท้าพ่อ ที่ใช้เวลา 20 ปี จากหมู่บ้านเล็กๆ ที่กำลังจะถูกวิวัฒนาการสมัยใหม่มาครอบงำ แล้วก็จะกลายเป็นหมู่บ้านที่หาแก่นสารอะไรไม่ได้ เพราะเวลาที่ล่วงเลยไป ทำให้ คนรุ่นใหม่ หลงลืมวิถี ความเป็นไทยแท้ของตนเอง

     ผู้ใหญ่ชาติชาย ผู้ชายเสียงเหนอ ที่สื่อด้วยภาษาระยอง อายุยังไม่มากเท่าไหร่ ท่านได้มาถ่ายทอดการดำเนินงานในหมู่บ้าน ตามแนวเศษฐกิจพอเพียง ซึ่งต่อไปนี้จะขอนำมาเล่าสู่กันฟัง ตามที่ได้บันทึก ไว้ในความทรงจำ ซึ่งอาจจะเป็นประโยชน์ต่อหลายๆท่าน รวมทั้งตัวผู้เขียน ที่กำลังศึกษาอย่างจริงจัง เพื่อนำมาใช้ประโยชน์กับตนเอง และชุมชนที่ดูแลอยู่

 ท่านผู้ใหญ่บรรยายง่ายๆ กับสไลด์ที่เป็นเพียงภาพกิจกรรม และตัวหนังสือกำกับ อยู่ไม่กี่ตัว แต่เรากับเข้าใจ และตั้งใจฟังกันทั้งห้อง

 คนในปกครองของท่านมีประมาณ 600 คน พื้นที่เป็นชนบท ทำสวนยาง ปลูกข้าว สวนผลไม้ เหมือนชาวระยองโดยทั่วไป มีการใช้เครื่องจักรกล ใช้สารเคมี สมัยใหม่ มีพ่อค้าที่โกงกิโลเข้ามาผูกขาด สินค้าในหมู่บ้าน นี่คือภาพอดีตเมื่อ 20 ปีที่แล้ว แต่ด้วยสายตาอันกว้างไกลของผู้นำหมู่บ้าน ทำให้บ้านจำรุง ไม่ถูกกลืนหายไปพร้อมกับการเวลาที่ผ่านไป

 รวมคน

    สิ่งหนึ่งที่เป็นทรัพยากรสำคัญของการพัฒนาคือคน ผู้ใหญ่สร้างศูนย์รวมสำหรับคน โดยใช้กิจกรรม ร่วมทุนก่อตั้งร้านค้าชุมชน มีการถือหุ้น และจำกัดหุ้น มิให้ผู้มีเงิน มาถือหุ้นมากๆ แล้วก็จะนำไปสู่อิทธิพล กลายเป็นผู้มีเสียงดังกว่าใครในหมู่บ้าน ผู้ใหญ่ต้องการเชื่อมสัมพันธ์ โดยใช้ความเสมอภาค สามัคคี มีการค้าขายกันเอง รวมทั้งสินค้าเกษตรที่ผลิตเอง ร้านค้ามีอายุครบ 20 ปี และยังดำเนิการต่อไปได้ นับวันจะยิ่งเจริญ เพราะถึงวันนี้ หมู่บ้านจำรุง มีผู้คนมาศึกษากันดูงานกันมากมาย ปีที่แล้วร้านค้าเล็กๆแห่งนี้ มีรายได้ถึง 4 ล้านบาท แทบไม่น่าเชื่อ ว่าร้านค้าจะเป็นตัวชี้วัดเศรษฐกิจของชุมชนได้เป็นอย่างดี 4 ล้านสำหรับรายได้ หรือ 4 ล้านนี้ต้องตกไปอยู่ในมือของห้างร้านต่างชาติก็ได้  มีคนถามว่า อะไรคือตัวชี้วัดความสำเร็จนี้ ผู้ใหญ่บอกว่า ตัวชี้วัดสิ่งเดียว คือ การมีชีวิต ของสิ่งที่ได้กระทำไปแล้ว ร้านค้ายังมีชีวิตชีวา ไม่ล่มสลาย จับต้องสัมผัส เรียนรู้กันได้ นี่คือคำตอบง่ายๆ ที่ฟังก็เข้าใจทันที ไม่ต้องตีความ

  ในตอนต่อไปผู้เขียนจะขอเสนอการรักษาคุณภาพชีวิตแบบพอเพียง และรวมถึงการแก้ไขปัญหา เมื่อชาวบ้านยอมจำนน ไม่ใช้ยาฆ่าแมลง และสารเคมี แต่ผลผลิตออกมากลายเป็นพืชผลที่ไม่เป็นที่ต้องการของตลาด เพราะชาวบ้านเรียกผลผลิตของตนว่า มันขี้เหร่