ช่วงแรกของการมาอยู่ที่นี่เราได้รับความเมตตาจากครูบาอาจารย์มาก ท่านให้ "ให้อย่างไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณ..."

ในช่วงแรกของชีวิตคนที่เจอกัน หรือว่าการย้ายไปอยู่ในสถานที่แห่งใหม่ สิ่งแรกที่ครูพึงให้แก่ศิษย์นั้นคือ "ความเมตตา"

การเปิดใจคนที่ดีที่สุดคือ "การให้"

เมื่อเรา (ครู) ได้พบศิษย์ ในช่วงแรกของการพบนั้น ครูพึงต้องเป็นผู้ให้ ให้ ให้ และ "ให้"

นึกย้อนกลับไปถึงเรามาคราวนั้น เราไม่ได้ตั้งใจจะอยู่ที่นาน แต่ว่าด้วยการให้ที่ไม่ให้ที่สุดไม่มีประมาณนั้นสามารถทำให้เราตั้งมั่น ฟันฝ่าอุปสรรคในช่วงแรกนั้นอยู่มาได้กว่า 3 ปี

โดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงรอยต่อของปีที่ 1 และ ปีที่ 2 ตอนนั้นเราครุ่นคิดอยู่นานว่าจะไป จะไป และจะไป แต่ทว่าเพียงแค่ได้รับ "รอยยิ้ม" อันหาที่สุดที่ประมาณไม่ได้ เราก็ตัดสินใจว่า "เอาวะ อยู่อีกปี"

ไม่รู้สินะ รอยยิ้มแห่งความเมตตาเพียงแค่นั้นทำให้ "จิตพลิก" จากคนที่จะไปแบบช้างฉุดก็ไม่อยู่ แต่เพียงได้ "รอยยิ้ม" ก็ฉุดอยู่ ฉุดกระชากถึงรากแห่งจิตใจ

หรือแม้กระทั่งคนที่มีอัตตา ตัวตน มีอคติ หรือความหลัง มีอะไรที่แค้นฝังใจกัน "การให้" นั้นสามารถลบล้างภาพเดิมและสร้างภาพใหม่ขึ้นได้ในจิตใจ

เราเองเคยโกรธ เคยเกลียดใครบางคน คนหลายคน แต่เพียงเจอหน้ากันแล้วคนนั้นยิ้มให้ หยิบยื่นของอะไรสักอย่างไร ความโกรธเคืองภายในจิตในนั้นก็ลดดีกรีลง

การชำละล้างอคติ ความโกรธ ที่ดีที่สุดก็คือ การชำระล้างด้วยน้ำแห่งความเมตตา

คนที่เป็นครูได้ อาจจะมีเพียงใบปริญญา แต่คนที่จะเป็นครูดีนั้นจะต้องมีความเมตตาอย่างไม่มีที่สุด ไม่มีประมาณ...