เย็นวันที่ ๙ มิ.ย. ๕๑ ผมได้รับโทรศัพท์จากบริษัทเอกชนที่เป็น organizer ของการประชุม    บอกว่าต้องการให้ไปบรรยายเรื่อง COP และ Storytelling แก่หน่วยงานแห่งหนึ่ง    จำนวนผู้ฟัง ๒๐๐ คน    โดยตอนเช้า มีการบรรยายเรื่อง KM โดยผู้รู้จากหน่วยราชการแห่งหนึ่ง    และต้องการให้ผมไปพูดตอนบ่าย   แต่โชคไม่ดี บ่ายวันนั้นผมไม่ว่าง

          เขาบอกว่า ได้ชื่อของผมจากการค้นทาง อินเทอร์เน็ต   ผมลองสอบถามผู้โทรศัพท์มาหาผม และสรุปว่าท่านผู้นี้ไม่รู้จัก KM เลย

          ผมกลับมาคิดต่อ    ว่าวิธีพัฒนา KM ของหน่วยงานแบบ outsource ให้แก่ meeting organizer เป็นวิธีที่ผมไม่คาดคิด   อาจมองว่าเป็นความคิดริเริ่มสร้างสรรค์ในการทำงานก็ได้  

          แต่ผมคิดว่าเป็นวิธีทำงานที่ผิด (อย่าลืมว่าผมอาจผิดเสียเอง) เพราะการพัฒนา KM ที่ดีที่สุดคือการพัฒนาแบบ in-house คือมีทีมแกนนำภายในองค์กรเองเป็นผู้ขับเคลื่อน   ที่ดีน้อยลงมาคือใช้ KM Expert ภายนอกเข้ามาพัฒนาให้    ผมไม่คิดว่า meeting organizer ที่ไม่รู้จัก KM เลย ควรจะเป็นผู้ริเริ่มและขับเคลื่อน KM

          ผมอาจเข้าใจผิด   เพราะเจ้าหน้าที่ของหน่วยราชการที่ว่าจ้าง meeting organizer อาจไม่ได้ต้องการทำอะไรมาก   เขาอาจต้องการเพียงให้มีการประชุม KM หนึ่งวัน    แล้วก็ไม่หวังอะไรอีก

          ถ้าเป็นเช่นนั้น ผมก็น่าจะมีสิทธิ์วิพากษ์หรือตำหนิหน่วยงานนี้   ที่เอาภาษีที่ผมมีส่วนจ่ายด้วย ไปผลาญ    เพราะค่าใช้จ่ายเพื่อการนี้ ซึ่งพบคิดว่าน่าจะไม่ต่ำกว่า ๑ – ๒ แสนบาท จะไม่ก่อประโยชน์อย่างคุ้มค่า 

          KM มีคุณอนันต์ แต่ก็มีโทษมหันต์ด้วย    มีโทษเพราะกลายเป็นเครื่องมือผลาญทรัพยากร เพื่อผลประโยชน์ของคนบางคน   หรือเพียงเพื่อให้ดูดี ไม่หวังผลจริงจัง

วิจารณ์ พานิช
๑๒ มิ.ย. ๕๑