บันทึกนี้เป็นเรื่องความเชื่อที่เปลี่ยนไปของผมในเรื่อง “คนเก่ง” เมื่อมองจากมุมขององค์กร  

          เดิมผมคิดว่าคนเก่งคือคนระดับหัวหน้า ระดับที่คิดเก่งพูดเก่ง มีการศึกษาสูง    ความคิดเช่นนั้นปัจจุบันก็ยังคงอยู่นะครับ    แต่ที่เปลี่ยนไปคือผมมีคนเก่งประเภทอื่นเพิ่มขึ้น   กลุ่มหนึ่งคือคนระดับกลางภายในองค์กร    เราต้องการคนเก่งระดับกลางจำนวนมาก

          เดิมผมคิดว่าการติดต่อประสานงานสร้างความน่าเชื่อถือ สร้างผลงานขององค์กรเป็นภารกิจสำคัญของคนระดับหัวหน้า    ซึ่งเวลานี้ก็ยังคิดอย่างนั้น   แต่คิดเพิ่มว่าคนระดับกลางและระดับหน้างานก็มีส่วนสำคัญยิ่งในการติดต่อประสานงาน และสร้างผลงานขององค์กร

          ผมมีประสบการณ์ตรง ว่าคนระดับหัวหน้าอย่างผม สื่อสารกับคนภายนอกในระดับกลางได้ไม่ดีเท่ากับคนระดับกลางที่ทำงานอยู่กับผม   คือในเรื่องนี้ผมเก่งสู้คนเก่งระดับ middle manager / middle profession ไม่ได้    เพราะผมมีข้อด้อยในเรื่องความเข้าใจคนที่มีอายุขนาดนั้น และมีวัฒนธรรมแบบนั้น    รวมทั้งมีกำแพงอย่างอื่นอีกหลายอย่างระหว่างคนแบบนั้นกับผม   ผมจึงเตือนตัวเองให้เจียมตัว    ว่าเราไม่เก่งในสนามนี้    ให้เด็กๆ เขาทำดีกว่าเยอะ

          แต่คนระดับกลางไม่ใช่ว่าอยู่ๆ จะเก่งขึ้นมาเอง    แบบนั้นก็คงมีบ้าง แต่มีน้อย    ผมจึงตั้งหน้าหาเครื่องมือสร้างคนเก่ในองค์กรในหลากหลายระดับ หลากหลายบริบท   และเมื่อมีโชควาสนาได้มารู้จัก KM จึงพบว่ามันคือเครื่องมือสร้างคนเก่งในองค์กร    ในลักษณะที่ทุกคนเป็นคนเก่งได้

วิจารณ์ พานิช
๒๑ ส.ค. ๕๑