• ในการทำ KM คำว่า “ความรู้” หมายถึง “ความรู้ปฏิบัติ”
(Actionable Knowledge) หรือเน้นที่
“ความรู้เพื่อการเอาไปใช้งาน”
ไม่ใช่ความรู้ที่มาจากตำรา
• เราไม่ปฏิเสธความรู้ที่มาจากตำรา และจริงๆ
แล้วต้องศึกษาความรู้จากตำรา
แล้วต้องเอาความรู้เหล่านั้นไปทดลองใช้ หรือปรับใช้
ในสถานการณ์จริงของเรา
• ในการทำ KM เราเน้นความรู้ที่หาไม่ได้จากตำรา
• ความรู้ที่เราอยากเรียนลัด คือความรู้ที่เอามาจากตำรา
เอามาผ่านการทดลองใช้แล้วได้ผลดี
นั่นคือความรู้เชิงทฤษฎีได้ถูกเปลี่ยนไปเป็นความรู้ปฏิบัติเรียบร้อยแล้ว
ถ้ามีความรู้แบบนี้ให้เราดูดซับ (capture)
ก็ถือเป็นโชคที่ไม่ต้องเริ่มต้นแบบนับหนึ่งใหม่
• ความรู้ปฏิบัติมีอยู่ในกลุ่มคนที่ทำงานเรื่องนั้นได้ผลดี
เรียกว่ามี Good Practice / Best Practice เราสามารถไป
ลปรร. กับเขาได้โดยใช้เครื่องมือ เพื่อนช่วยเพื่อน (Peer
Assist)
• การเล่าเรื่อง (Storytelling)
เป็นเครื่องมือช่วยกระตุ้นให้ผู้มีความรู้ปฏิบัติ
ซึ่งส่วนใหญ่เป็นความรู้ฝังลึก ปล่อยความรู้ออกมา
• ความรู้ปฏิบัติมีลักษณะเป็น “ความรู้บูรณาการ” (Integrated
Knowledge) หรือความรู้ที่ซับซ้อน (Complex Knowledge) ถ้า “ถอด”
ออกเป็นชิ้นส่วนย่อยๆ ก็จะเอาไปใช้ไม่ได้
ไม่เป็นความรู้ปฏิบัติ
วิจารณ์ พานิช
๒๙ พค. ๔๙
ไม่มีความเห็น