บันทึก http://gotoknow.org/blog/nurqakm/58716 ช่วยกระตุ้นให้ผมเขียนบันทึกนี้

         จะเห็นว่า ผมมองเรื่องการประเมินผลการปฏิบัติงานต่างออกไป     ผมมองว่ามันเป็น "เครื่องมือ" (means) ไม่ใช่เป้าหมาย (end) ในการบริหารองค์กร      ตัวเป้าหมายคือผลงาน  การพัฒนาคน  และการทำงานร่วมกันอย่างมีความสุข     ผมมองว่า หลายๆ ครั้งเราติดวิชาการด้านการประเมินมากเกินไป     จนการประเมินกลายเป็นตัวบั่นทอนความสุข  และความสำเร็จในการทำงาน

        ผมมองว่าควรประเมินผลการทำงานที่ความสำเร็จของงาน  และการนำมา ลปรร. กันในกลุ่มผู้ร่วมงาน      คือมองว่า กระบวนการ KM เองนั่นแหละ คือเครื่องมือประเมินผลการปฏิบัติงาน      เท่ากับว่าเราประเมินผลการทำงานอยู่ทุกวัน โดยตัวเราเอง และโดยเพื่อนร่วมงาน     เป็นการประเมินแบบไม่รู้ตัว  อย่างเป็นธรรมชาติ  และอย่างสร้างสรรค์     เพราะการประเมินแบบนี้จะกระตุ้นให้เราทำงานดีขึ้นทุกวัน 

        เราต้องเป็นนายของการประเมิน     ไม่ใช่เป็นทาสของการประเมิน     เราต้องเอาการประเมินมาเป็นเครื่องมือพัฒนาตัวเราเอง     ไม่ใช่เอามาทรมานตัวเราเอง     ต้องใช้การประเมินในการสร้างมิตรภาพ     ไม่ใช่สร้างศัตรู

        ผมมองว่า เราต้องการการสร้างศาสตร์และศิลป์ของการประเมิน ที่เป็น มาตรการ / เครื่องมือ เชิงบวก     ไม่ใช่ มาตรการ / เครื่องมือ เชิงลบ  เชิงสร้างความทุกข์

        เมื่อไร  ที่ไหน  ใคร ก็ตาม ที่การประเมินสร้างทุกข์     แสดงว่ายังใช้ KM ไม่เป็น

วิจารณ์ พานิช
๑๑ พย. ๔๙