ในชีวิตฉันไม่เคยรู้จักคำว่า "พ่อ" รู้จักแต่คำว่า "เตี่ย" ฉันเรียกขานคำนี้ด้วยความรู้สึกอบอุ่นและเป็นสุขทุกครั้ง เตี่ยเป็นคนรูปร่างสันทัด ผิวสองสี หน้าตาใจดีไม่ชอบขัดคอใคร ยิ้มแย้มแจ่มใสจึงมีเพื่อนฝูงมาหาทุกวันไม่ขาด... เตี่ยไม่ดื่มเหล้าไม่สูบบุหรี่แต่ติดยาตั้งโดยปั้นไว้กลม ๆ อมไว้ที่มุมปาก ฉันเห็นภาพนี้จนชินตา...
ภาพเตี่ยที่ฉันประทับใจในวัยเด็กก็คือ เตี่ยหิ้วอาหารกลับจากจ่ายตลาด หลังจากช่วยแม่เข็นรถสาลี่ไปขายของชำที่ตลาดนัดซอยสอง อาหารที่พวกลูก ๆ กินกันซ้ำซากตามประสาคนจนก็คือ ผัดเลือดหมูใส่ต้นหอม ผัดมะเขือยาวใส่ใบโหระพา หัวหอมใหญ่ผัดไข่ บางคร้ังเตี่ยก็ซื้อแกงป่าบ้าง แกงเขียวหวานบ้าง แล้วก็ไปซื้อมะเขือเปราะมาหั่นใส่เพิ่มในแกงเพื่อให้ลูก ๆ กินกันอิ่ม.... นั่นคือความฉลาดของเตี่ยในการแก้ปัญหาความอดอยากของพวกเรา.... เตี่ยทำอาหารอร่อยและดูแลทำกับข้าวให้ลูกกินก่อนไปโรงเรียนทุกวัน
ในยามค่ำคืน ก่อนที่เตี่ยจะนอนท่านมักจุดเทียนไขแล้วถือเข้ามาในมุ้งของลูก ๆ แล้วก็ใช้เทียนไขลนยุงที่เกาะตามมุ้ง เพื่อให้ลูก ๆ หลับกันอย่างสบายโดยเตี่ยจะนอนเป็นคนสุดท้ายเสมอ
บ่อยครั้งที่พวกเราลูก ๆ ออกมาวิ่งไล่จับในคืนเดือนหงาย เตี่ยกับแม่ก็จะนอนเล่นอยู่บนรถสาลี่ คอยฟังเสียงลูก ๆ ทั้งสิบคนที่เล่นกันโดยไม่ต้องง้อเพื่อนบ้าน ชีวิตวันนั้นแม้จะยากจนข้นแค้นแต่พวกเราก็มีความสุขเสมอ เมื่อล้อมวงก้นเล่น ล้อมวงกันกินข้าวพร้อมเพรียงกันเหงื่อไหลไคลย้อยด้วยอาหารที่เรียบง่าย...
เมื่อถึงหน้าหนาว ฉันยังจำวิธีการแก้ปัญหาของเตี่ยได้เป็นอย่างดี เตี่ยจะไปหากระสอบข้าวสารบรรจุ ๑๐๐ กิโลกรัมมาให้พวกเราซุกกายเข้าไปในกระสอบ โดยมีผ้าห่มบาง ๆ คลุมกายก่อน และเพราะปัญญาของเตี่ยพวกเราจึงผ่านฤดูหนาวอันแสนทรมานมาได้อย่างอบอุ่นแม้บางครั้งจะคันบ้างก็ตามที
พี่ ๆ เคยบอกว่าตอนเด็ก ๆ ฉันหัวสูงกว่าใคร ร้องไห้จะกินโอวัลตินชงทุกวัน เตี่ยต้องคอยไปซื้อโอวัลตินชงจากร้านตาอ้วนที่พวกเราคุ้นเคย ส่วนพี่สาวคนที่สองนั้นยิ่งร้ายกว่าใคร สมัยก่อนเขาให้แต่งชุดอนุกาชาดใครจะแต่งชุดนี้ก็ได้ไม่แต่งก็ได้ บ้านเรายากจนไม่มีเงินซื้อชุดให้พี่สาว พี่สาวฉันชักดิ้นชักงอร้องไห้คลุกขี้ดินไม่ยอมหยุด เตี่ยต้องปั่นรถจักรยานระยะทางไปกลับเกือบสิบกิโลเมตรเพื่อไปยืมเงินญาติพี่น้องมาให้พี่สาว และขี่รถจักรยานกลับบ้านด้วยหน้าตาที่อิดโรยเหงื่อโทรมกาย
วีรกรรมของเตี่ยสิ่งหนึ่งที่ฉันยังจำไม่ลืม.... ซึ่งฉันก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าท่านทำถูกหรือไม่ และหากเป็นผู้อ่านจะทำเหมือนเตี่ยฉันไหม นั่นคือวันหนึ่งเตี่ยไปซื้อของที่ตลาดนัดซึ่งมีคนไปจ่ายตลาดยามเช้ากันมาก เตี่ยซื้อของเสร็จออกมามองหารถจักรยานคันเดียวของบ้านไม่เจอเสียแล้ว ไม่รู้ว่าใครขโมยหรือขี่คันผิดไป...เตี่ยจึงแก้ปัญหาด้วยการขี่รถจักรยานที่เหลือจอดอยู่ใกล้ ๆ กันกลับบ้านแทน.... จากน้้นก็ต้องไปหาสีมาทาเพื่อมิให้เจ้าของจำได้......
ฉันไม่รู้หรอกว่าเตี่ยรักพวกเรามากเพียงใด แต่สิ่งที่ฉันสัมผัสได้ก็คือแววตาอันอ่อนโยน คำปลอบประโลมยามพวกเราเจ็บป่วย การดูแลเอาใจใส่เท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้โดยไม่เห็นแก่ความเหน็ดเหนื่อย.... หากถามว่าระหว่างเตี่ยกับแม่ลูก ๆ รักใครมากกว่ากัน พวกเราต่างตอบเป็นเสียงเดียวกันว่ารักเตี่ย....เพราะอะไรฉันก็ไม่รู้ ?
ยี่สิบเอ็ดปีแล้วซีนะที่ฉันไม่มีโอกาสเรียกเตี่ย เตี่ยจากพวกเราไปเพียงวัยหกสิบเจ็ดปีด้วยโรคเบาหวานและโรคไต วันนั้นฐานะทางบ้านยังขัดสนข้นแค้น ลูก ๆ ยังขาดความมั่นคงในชีวิต เสียดายวันนี้ วันที่ลูก ๆ ส่วนใหญ่ลืมตาอ้าปากได้แต่ไม่มีโอกาสตอบแทนให้เตี่ยมีความสุขในบั้นปลายชีวิตได้....สิ่งเดียวที่ฉันทำในเวลานี้ก็คือปฏิบัติธรรมสวดมนต์ เจริญภาวนาอุทิศส่วนกุศลให้เตี่ยทุกวัน ขอบุญบารมีที่ลูกสาวคนนี้สั่งสมจงส่งผลให้เตี่ยสู่สุคติภูมิทุกภพทุกชาติ....
ขอบคุณภาพจากอินเทอร์เน็ต
ร่วมรำลึกถึงพ่อ...ผู้ให้กำเนิดเรามาด้วยค่ะ
มาชม
เป็นเรื่องเล่าที่เร้าพลังดีจัง...
ท่านแก้ปัญหาเฉพาะได้อย่าน่าคิดว่าถูกหรือผิดนะครับ...ที่ว่า... ไม่รู้ว่าใครขี่ไปเตี่ยจึงแก้ปัญหาด้วยการขี่รถจักรยานที่เหลือจอดอยู่ใกล้ ๆ กันกลับบ้านแทน....
แวะมาอ่าน.. ชื่นชมคุณครู ธรรมทิพย์ ค่ะ.. ขอบคุณเรื่องดีๆ ค่ะ
มาร่วมรำลึกถึงพ่อผู้จากไปแต่กายของเราค่ะ..ธรรมปฏิบัติที่ลูกได้บำเพ็ญและอุทิศส่วนบุญกุศลให้ท่านทุกครั้ง...ย่อมเป็นสิ่งที่ท่านอนุโมทนาด้วยความสุขในภพที่ท่านสถิตย์อยู่แล้วนะคะ..
สวัสดี ครับ
เข้าใจในความรู้สึกที่คุณมีต่อพ่อมาก...
ขอแสดงความเสียใจด้วย นะครับ
....
อ่านแล้ว...อดชื่นชมคุณไม่ได้ จริง ๆ
พ่อ คือ ความหมายที่ยิ่งใหญ่ในชีวิต
ขอบพระคุณมาก ครับ
มีพี่น้องสิบคน อบอุ่นดีนะคะ
อ่านถึงตอนจักรยานก็บอกไม่ถูกเหมือนกันค่ะ...แต่เหนือสิ่งอื่นใดคือท่านรับผิดชอบต่อครอบครัวได้เยี่ยมยอด
อยากเป็นลูกสาวเตี่ยจังเลย...น่ารักที่สุดหายากมากๆผู้ชายที่ดีอย่างนี้..น่าเสียดายที่เตี่ยมีเวลาอยู่กับลูกๆน้อยไป...ตอนนี้เตี่ยคงเฝ้ามองลูกๆของท่านอยู่แน่ๆและก็คงเป็นดวงดาวที่ใจดีที่สุดบนฟ้า...ดาวยิ้มดวงนั้นไง
สวัสดีครับคุณ ธรรมทิพย์ สูญเสียแต่ยังอยู่ในความทรงจำตลอดไป คือพ่อผู้ยิ่งใหญ่ของลูกครับ
ท่านรับรู้ได้ความถึงรู้สึกและการปฎิบัติตัวของคุณธรรมทิพย์
ด้วยความปลาบปลื้นยินดีอย่างแน่แท้แล้วล่ะครับ
รพี
ความทรงจำที่ยากจะลืมเลือน
ขอให้มีความสุขกับการคิดดีตอบแทนท่านครับ
สวัสดีค่ะ
นี่ค่ะ...ดอกไม้ของพ่อ..