ชื่อนั้นสำคัญ ไฉน (เปลี่ยนชื่อใหม่อะไรๆก็ดีขึ้น)

คืนส่วนเกินให้สังคม เป็นศิลปในการอยู่ร่วมกัน

หมู่บ้านบางพัฒน์

บ้านบางลิงตำบลบางบางเตย อำเภอเมือง จังหวัดพังงา เป็นที่อาศัยหากินของผู้เขียน สมัยเด็กๆ ทั้งวางอวน ตกปู หากุ้งเคย สมัย ปูดำกิโลละ 4 บาทซึ่งในตอนนั้นพวกเราเด็กๆมีคำพูดคล้องจองกันว่า"ปูหินหะหรำ ปูดำหะหลาย ปูนากินได้แต่อย่าให้คนเห็น*"มีนัยบ่งบอกถึงความอุดมสมบูรณ์ให้เลือกบริโภคที่น่ารับประทาน เมื่อ50 ปีที่ผ่านมา

ปัจจุบัน ปูดำ ปูม้า กิโลละ 300บาท เมื่อการพัฒนาเข้ามา ชื่อบางลิงเปลี่ยนมาเป็นบางพัฒน์(เหมือนอีกลอยจากบ้านนามาเมืองกรุงเปลี่ยนชื่อมาเป็นแรมใจในเพลงพุ่มพวง) อะไรๆ ก็ดีขึ้น มีการพัฒนาทั้งสาธารณนูปโภค และคุณภาพชีวิต หลายสิบปีที่ไม่ได้แวะเวียน แต่ฟังข่าวการพัฒนาว่ามีนักท่องเที่ยวทั้งฝรั่งไทย จีนจาม มาเที่ยวกันหามรุ่งหามค่ำ

เมื่อมีโอกาสกลับบ้านเกิด จึงหาเวลา ไปเยือนบางลิงอีกครั้ง ได้พบกับหลานๆที่ยังทำมาหากินอยู่ที่นี้หลายคน พวกเขาเล่าว่า ความเป็นอยู่ดีขึ้น หาสัตว์น้ำก็ได้ไม่ต้องไปส่งตลาด มีร้านค้าชุมชน รับซื้อเพื่อทำอาหารให้แก่ผู้มาท่องเที่ยว

แขบๆปลดต๊ะน้องเดียวได้ลงเลหล่าว

ปีนี้น้ำทะเลขึ้นมากผิดปกติ ในรอบห้าสิบปีที่ผ่านมา น้ำขึ้นท่วมบ้านเรือนจนต้นไม้ประดับเสียหายหลายบ้าน ชาวบ้านคนเก่าคนแก่เขาเรียกว่าน้ำ "กะเหระ*"คือน้ำที่ขึ้นมากผิดปกติ เยี่ยมชมรำลึกถึงความหลัง หลายอย่างเปลี่ยนไป ผู้คนก็เปลี่ยน แต่น้ำใจยังไม่เปลี่ยน เดินถามหาคนรู้จักครั้งอดีต หลายคนจากไปอย่างไม่หวนคืน

ลอยอวนทั้งคืนได้ปูแค่นี้

เดินมาถึงร้านอาหาร มะฉ๊ะ* โฮมเสตย์ บ้านบางพัฒน์ ที่บริการอาหารทะเลสดๆเป็นรายหัว ๆละ 250 บาท มีแกงส้มปลากะพง กุ้งอบเกลือ กุ้งผัดมะขามเปียก ปูม้าผัดผงกะหรี่ ปูม้าทอดกระเทียมพริกไทย หอย และหอยนางรม กั้งหรือกุ้งเข็บ ต้ม แถมน้ำพริกกุ้งสดและผัก อีกต่างหาก ซึ่งมีอยู่ร้านเดียวในชุมชน รายได้แบ่งเป็นสามส่วน แบ่งให้ มัสยิดหนึ่งส่วน ให้กับอบต.หนึ่งส่วน ที่เหลือ มะฉ๊ะ เก็บเอง

เอ้าพวกเราลุย อิ่มละ 250 บาทเอง

อาหารทะเล 6 อย่างจะให้ปรุงอย่างไรสั่งได้แบบกันเอง ผู้เขียนแวะสอบถามถึงเพื่อนเก่า ปรากฎว่าเป็นญาติกัน มะฉ๊ะเยี่ยน*(คะยั่นคะยอ)อยากให้ชิมฝีมือ แต่ด้วยผู้เขียน กินบุญดูรี(งานเลี้ยง)น้องสาวที่ไปทำพิธีฮัจย์ในปีนี้ ทั้งๆที่ปฎิเสธ มะฉ๊ะยังให้ลูกยกอาหารมาให้ผู้เขียนมาชิม บอกว่าพี่น้องกันมาถึงเรือนชานต้องต้องรับ ร้านนี้อยู่ได้อย่างยั่งยืนด้วยขาย กินแบ่งปัน คืนส่วนเกินให้สังคม เป็นศิลปในการอยู่ร่วมกัน เหมือนที่มีคำกล่าวว่า"ศิลปปรุงแต่งคน กุศลปรุงแต่งกรรม"

สดๆทั้งนั้น

*ปูหิน =รูปร่างไม่สวยงาม ตัวมีขนคนรังเกียจเพิ่งมารู้จักกินกันสักสามสิบปีที่ผ่านมาพร้อมๆกับปูจั๋กจั๋น

*หะหรำ =หรือฮะรอมคือสิ่งต้องห้ามตามหลักศาสนาอิสลาม

*หะหลาย =ฮาล้าลคือ ไม่มีโทษทางศาสนา

* ปูนากินได้อย่าให้คนเห็น=ยุคนั้น ถ้าใครกินปูนา จะถูกเหยียดหยามดูถูกว่าว่าขี้เกียจหากิน จับปูนามากิน

*น้ำกะเหระ =คือน้ำทะเลหนุนมากเป็นน้ำหลากมักเกิดข้ำในคืน 15 ค่ำ

*มะฉ๊ะ = คุณแม่ฉ๊ะ

*เยี่ยน =อ้อนวอน

กุ้งเคยทำกะปิชั้นดีของบ้านบางพัฒน์

หรือจะสั่งปลาจากกะชังก็มีให้เลือกทุกขนาด

ปูหินเนื้อหวานอร่อยกว่าปูม้าปูดำ

คนญาติเยอะไปไหนๆก็ไม่อด

มะฉ๊ะแม่ครัวหัวเลย์ (ป่าก์)

เขียนใน GotoKnow โดย วอญ่า-ผู้เฒ่า-natachoei--
ใน เดินทางหมื่นลี้ ดีกว่าอ่านหนังสือหมื่นเล่ม

คำสำคัญ (Tags): #กะปิ เคยกุ้ง ปู#บางลิง บางพัฒน์ บางเตย#ศิลปปรุงแต่งคน กุศลปรุงแต่งกรรม#น้ำกะเหระ

หมายเลขบันทึก: 402855เขียนเมื่อ 15 ตุลาคม 2010 21:33 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 09:22 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (40)

โสภณ เปียสนิท

เขียนเมื่อ 15 ตุลาคม 2010 23:29 น. ()

ยอดเยี่ยมอย่างยิ่งครับท่านผู้เฒ่า ได้อรรถรสของชีวิตจริงๆ

ถาวร

เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2010 05:21 น. ()

สวัสดีค่ะท่านวอญ่า

หลายอย่างเปลี่ยนไปแต่น้ำใจไม่เคยเปลี่ยน

กลับบ้านเกิดทีก็อบอุ่นค่ะ บรรยากาศเดิมๆกลับมา คิดถึงตอนที่เราใช้ชีวิตอยูที่นั่น มีความสุขกับธรรมชาติค่ะ

วิวสวยมากค่ะท่าน

ครูยุ

เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2010 06:02 น. ()

สวัสดีค่ะ คุณวอญ่า

ธรรมชาติทางใต้ทะเลสวย อาหารทะเลอุดมสมบูรณ์

ภาษาใต้ น่าสนใจมากค่ะแต่แปลยากจังค่ะ

ชำนาญ เขื่อนแก้ว

เขียนเมื่อ 16 ตุลาคม 2010 06:08 น. ()

สวัสดีตอนเช้าครับ
ว่าไปแล้วบ้านราไม่ว่าที่ไหน แม้หลายสิ่งเปลี่ยนไป แต่ที่ไม่เคยเปลี่ยนคือ น้ำใจ ของพี่ๆ น้องๆ เราครับ
มาเยี่ยมทางภาคใต้ ก่อนเดินทางไปภาคเหนือครับ