เวลาที่มีการจัดการแข่งขันต่างๆ ทั้งระดับชาติและระดับโลก เด็กไทยก็ไม่เคยเป็นรองใคร คว้ารางวัลต่างๆ มาได้มากมาย

          เด็กไทยสามารถรับความรู้และเทคโนโลยีใหม่ๆ ได้อย่างหลากหลาย เข้าถึงข้อมูลข่าวสารได้รวดเร็วฉับไว(ว่าตอนนี้มีคลิปหลุดของดาราคนไหนบ้าง)

          แต่ทำไม เวลาที่มีคนให้แสดงความคิดเห็น หรือให้ร่วมกิจกรรมบางอย่าง กลับปฏิเสธหรือนิ่งเฉยจนคนอื่นออกไปทำแทน หรือได้แสดงความเห็นเพราะเลี่ยงไม่ได้จริงๆ (ประมาณว่าไมค์ดันมาจ่อที่ปากเราเมื่อไหร่ก็ไม่รู้) และคงมีไม่กี่ครั้งที่จะมีการเสนอตัวเองในการทำกิจกรรมต่างๆ หรือยกมือขอแสดงความเห็นโดยไม่ต้องถูกเรียกชื่อ ซึ่งมีน้อยมากและมักจะเป็นหน้าเดิมๆ

          ปกติแล้วเวลาเราทำอะไรที่เป็นชิ้นงานหรือการกระทำต่อคนหมู่มากย่อมมีการวิพากษ์วิจารณ์ตามมาเสมอ หากใครชมก็จะรู้สึกดี มีกำลังใจ ปลาบปลื้มกับงานนั้นๆ และธรรมดาที่จะมีการตำหนิ เสนอแนะต่างๆ นานา ซึ่งถ้ารุนแรงและมากเกินไปอาจทำให้เราท้อแท้ รู้สึกย่ำแย่กับงานนั้นได้

          การแสดงความเห็นก็เช่นกัน ผู้คิดไม่ทราบว่าคนอื่นมองความคิดเราว่าเป็นอย่างไรจนกว่าจะได้แสดงความคิดนั้นออกไปยังผู้อื่น และผลลัพธ์ก็มีทั้งคำติและคำชม แต่ใครๆ ก็ไม่ชอบการถูกตำหนิ ติเตียน ทำให้รู้สึกเสียหน้า อับอาย แถมสังคมเรายังชอบเยาะเย้ยคนที่ทำอะไรผิดๆ อีก ทำให้แย่ไปกันใหญ่

          และนี่ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เด็กไทยไม่กล้าแสดงออก เพราะกลัวการถูกจับผิดจากคนรอบข้าง ส่วนคนที่กล้าแสดงออก เสนอความเห็นเป็นประจำก็ถูกมองว่าอยากเด่นอยากดังเสียอีก

          แต่ลองคิดดีๆ สิ ถ้าหากใครมีความคิดดีๆ แล้วไม่ยอมบอกให้คนอื่นรับรู้ก็จะไม่มีใครรู้ว่าเราคิดอย่างไร หรือต้องการอะไร ซึ่งผู้แสดงความเห็นก็ต้องยอมรับว่าความเห็นของเราไม่ได้ถูก หรือตรงใจคนอื่นเสมอไป อาจมีการไม่ยอมรับเกิดขึ้นได้ ส่วนผู้ที่รับฟังความคิดเห็นก็ควรฟังด้วยใจที่เป็นกลาง ไม่ควรตัดสินว่าดีหรือไม่ เพราะแต่ละสิ่งที่แต่ละคนแสดงออกมานั้นไม่มีถูกหรือผิดและแต่ละคนก็มีความคิดเห็นที่แตกต่างกัน ที่สำคัญไม่ควรหัวเราะเยาะผู้ที่แสดงความเห็น ควรให้กำลังใจ คนเราจะทำผิดพลาดได้ก็เพราะมีการทำงานเกิดขึ้น แต่คนที่ไม่เคยผิดพลาดคือคนที่ไม่เคยทำอะไรเลย