สิ่งหนึ่งที่สังคมมักละเลยคือ การให้โอกาสคน ให้ได้แสดงความเป็นคน ในด้านความสามารถต่าง ๆ  ตั้งแต่คนพิการ-คนที่มีร่างกายปกติครบ 32 ประการ ตลอดจนคนที่ต้องโทษซึ่งพ้นโทษแล้ว 

    ในที่นี้ผมจะพูดถึงเฉพาะคนพิการเท่านั้น เพราะผมคลุกคลีอยู่ในวงการคนพิการ ผมเชื่อว่าคนพิการทุกคนมีความสามารถถ้าได้รับโอกาสที่ดีในสังคม และสังคมให้โอกาสเขาให้ได้แสดงศักยภาพของเขา

    คนมักจะพูดเสมอว่า คนพิการน่าสงสาร เป็นภาระแก่สังคม เพราะต้องดูแลและเสียงบประมาณ

    แต่เขาต่างหากที่ปราศจากคนที่ปกติอย่างเรา ในการสร้างโอกาสให้พวกเขาเหล่านั้น เพราะเขาเหล่านั้น ไม่ต้องการความสงสารจากเราหรอกแต่ต้องการ กำลังใจและโอกาสมากกว่า โอกาสในการแสดงศักภาพ

    สัปดาห์ก่อนได้ดูทีวีช่องหนึ่ง เห็นผู้คนต่างมีน้ำใจส่งถึงคนพิการด้วยการบริจาค ปัจจัยเพื่อส่งเสริมการจัดการศึกษาและพัฒนาผู้พิการ ปรากฎว่าในสังคไทยเรายังมีความเอื้ออาทรต่อกันอยู่

   สิ่งที่เราควรช่วยคือ ช่วยให้เขามีโอกาส อาจอยู่เบื้องหน้าหรือเบื้องหลังก็ได้ ช่วยผลักันเท่าที่ทำได้ก็ดีแล้ว

   ในรายการนั้น นักเรียนพิการได้แสดงผลงานต่าง ๆ  ที่ทำได้เหมือนคนปกติ บางอย่างคนปกติอย่างเรายังทำไม่ได้เสียอีก นั่นแหละเขาเรียกกันว่าศักยภาพ

   ประโยคหนึ่งที่ผม ได้ฟังแล้ว สามารถกระตุ้นความคิดทางสังคมได้ดี คือ เปลี่ยนภาระ ให้เป็นพลัง,ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่เท่ากับการได้ช่วยเหลือคนพิการให้เขาสามารถช่วยเหลือตนเองได้, ซึ่งเป็นปรัชญาของการสังคมสงเคราะห์

   ดังนั้น เราทั้งหลายมาให้โอกาสคนพิการ แต่หัวใจไม่พิการได้แสดงศักภาพทางสังคมกันเถิด

                      หนึ่งน้ำใจในทั่วหล้า   มันมีค่ามหาศาล

                      คนละบาทสองบาท    ส่งผลคุ้มค่า

                      เป็นคุณค่าทางการศึกษา  พัฒนาศักภาพคนพิการไทย.