สวัสดีค่ะ....กลับมาแล้วค่ะ

 “กลับมายืนที่เดิม...ที่ๆ เคยคุ้นตา....ที่ๆ ใจนั้นคอยเรียกหา.......”

เพลง “หัวใจขอมา” คงยืนยันได้เป็นอย่างดีและตรงใจที่สุดกับความคิดถึง....บล็อกคนทำงานแลกเปลี่ยนเรียนรู้.....

 ยอมรับว่าหายไปพักใหญ่...แต่หายไปกับงานจริงๆ ค่ะ  แล้ววันนึงอัศจรรย์แห่งบล็อกก็ได้ไปตามครูแอนถึงที่อำเภอเทพาให้กลับมาตรงนี้...ตามที่หัวใจขอมา... 5555  ด้วยภาพนี้ค่ะ

                                     เป็นภาพของป้าแดง กับ คุณราณี ใช่มั๊ยคะ....

        ภาพของทั้งสองท่านไปปรากฎส่งรอยยิ้มร่าให้ครูแอนทุกวันที่ขับรถมาโรงเรียนในตอนเช้าและกลับบ้านในตอนเย็นน่ะค่ะ  ก็ภาพนี้เล่นไปอยู่บนป้ายขอบคุณชาวสงขลาของท่าน ส.จ. คนก่อนที่ติดอยู่บริเวณถนนด้านหน้าอำเภอข้างๆ สระบัว  วันแรกที่เห็นป้ายเหรอคะ...เอ๊...ใครน่ะเหมือนจะคุ้นๆ นะ .....วันที่สอง....เอาแล้ว (ขอดูชัดๆ หน่อยเหอะน่า) ครูแอนจอดรถลงดูแล้วก็เจอจริงๆ “ใช่เลย คือ คนนี้เลย (ทั้งสองท่านนี้เลย)” เลยได้ภาพนี้มายืนยันว่าทั้งสองท่านนี้ไปตามมาจริงๆ ด้วยประกอบกับ “หัวใจตัวเองขอมาด้วย”  เลยต้องบอกกับตัวเองว่า...กลับมาเขียนบันทึกได้แล้วเนี่ย....

ขอบคุณป้าแดงกับคุณราณีนะคะ...อิอิอิ.... อัศจรรย์แห่งบล็อกจริงๆ ค่ะ  ครูแอนเลยได้เจอตัวแทนสมาชิกชาวบล็อกทุกวันเลย อิอิอิ

 ในช่วงเวลาที่ห่างหายไป  มีเรื่องราวนึงค่ะยังติดใจอยู่ลึกๆ

         ในวันนึงที่ครูแอนมีคาบว่างจากการสอน  ก็เลยจอดรถใต้ต้นไม้แล้วยกของรวมถึงกล่องพัสดุออกมาจากท้ายรถเพื่อเอามากองๆ ไว้จะได้ห่อพัสดุส่งไปยังมิตรที่อยู่แดนไกลโดยอาศัยบริการจากไปรษณีย์ไทย  ครูแอนก็ง่วนอยู่กับการพับกระดาษของกล่องพัสดุเพื่อให้เป็นรูปกล่องขึ้นมา  บังเอิญมีนักเรียนชั้น ม.3 กลุ่มหนึ่ง  เป็นนักเรียนจากอีกห้องนึงที่ครูแอนไม่ได้เป็นที่ปรึกษาชั้นและก็ไม่ได้สอนวิชาภาษาอังกฤษเค้าด้วย  (พอดีคาบนั้นเป็นคาบว่างของเค้า) เค้าเดินตรงมาที่ครูแอนนั่งอยู่แล้วถามว่า

 “ครูกำลังทำอะไรคะ”

 “ครูกำลังจะส่งพัสดุน่ะค่ะ...แต่ต้องทำกล่องขึ้นมาก่อนไง(ตามรอยปรุ...ที่มีตามกล่องพัสดุของไปรษณีย์)” 

“ครูๆ...หนูทำบ้างได้มั๊ยง่ะคะ....หนูไม่เคยทำเลย”

(อ้าว....เหรอลูก...ไม่เคยทำเลยเหรอเนี่ย...) “เฮ๊ย...จริงง่ะ”

       ด้วยครูเข้าใจเอาเองว่าคงเรียนกันบ้างแล้วล่ะมั๊ง  อาจจะเป็นช่วงตอนที่เค้าอยู่ ป.5 , ป.6 ในชั้นประถมฯ แล้วคาดว่าคงมีการนำนักเรียนไปศึกษาแหล่งเรียนรู้(ไปรษณีย์)ในชุมชนตนเอง  ในตัวตำบล / ในตัวอำเภอกันมาบ้างน่ะ  ก็คงจะรู้วิธีการหรือทราบเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับการสื่อสารโดยไปรษณีย์ไทยกันมาบ้าง....เอาเข้าจริง...เค้าไม่เคยเข้าไปทราบเรื่องราวเหล่านี้เลย(แต่แอบเข้าข้างตัวเองว่า...คงไม่กี่คนหรอกมั๊งที่ไม่ทราบ  แล้วถ้าหากไม่คิดเข้าข้างตัวเองล่ะ....หรือจะมีอีกหลายคนมั๊ยเนี่ย...ที่เค้าไม่เคยทราบและไม่มีประสบการณ์ในเรื่องเดียวกันนี้....เอาแล้ว...หรือเราจะหลงลืมอะไรบางอย่างกันไปหรือเปล่า....นี่เค้าอยู่ ม.3 กันแล้วนะนี่)  

       ครูแอนเลยส่งกระดาษที่ซื้อมาจากไปรษณีย์อีกกล่องที่เหลืออยู่  ให้เจ้าเด็กน้อยกลุ่มนี้ปู้ยี้ปู้ยำช่วยกันทำมันขึ้นเป็นกล่องให้จงได้  มีเสียงฮากันเองเป็นระยะๆ ด้วยไม่ทราบว่าจะพับตรงไหน  มีเสียงขาดดังแคว่ก...อีกต่างหาก (แล้วก็แอบหันมามองครูแอน  ว่าจะมีปฏิกริยาอันใดกับเสียงนั้นมั๊ย 555) ก็เลยปลอบใจในสไตล์วัยรุ่น(เดียวกัน)ไปว่า  “มะเป็นไร....มันขาดใช่มะ...เดี๋ยวเราก็ต้องมัดด้วยเชือกอีกทีนึง  มันคงเอาอยู่ล่ะ  ขาดมุมเดียวเอง...มีอีกตั้ง 3 มุมที่จะรองรับน้ำหนักได้ล่ะมั๊ง...ไหนจะเชือกอีก....เทปกาวอีก  อ๊ะ...ลองดูต่อละกัน”  แล้วเค้าก็ลองทำกันต่อด้วยความสนุกสนานกับประสบการณ์ครั้งแรกในการทำกล่องพัสดุเพื่อที่จะส่งไปมิตรของครูผู้อยู่แดนไกล  ท้ายสุดกล่อง  2 กล่องที่พร้อมส่งก็สำเร็จลงได้ด้วยดี  นั่งชื่นชมผลงานตนเองกันเล็กน้อยเสียงออดเข้าคาบเรียนต่อไปจึงดังขึ้น  เด็กๆ จึงถูกไล่ให้ไปเข้าคาบเรียนต่อไป....แล้วครูแอนก็จัดการกับเจ้าพัสดุ  2  กล่องนี่ต่อไป

        เมื่อกลับบ้านมาตอนเย็น....จึงได้บอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอในเรื่องนี้ให้กับครูป้านา (ญาติลูกพี่ลูกน้องของครูแอนที่สอนอยู่ที่โรงเรียนประถมศึกษาในหมู่บ้าน) ฟัง  บอกพี่เค้าไปว่าเหมือนกับว่า...เรากำลังหลงลืมอะไรบางอย่างไปหรือเปล่า...  เพราะครูในแต่ละระดับก็เข้าใจเอาว่าทางช่วงชั้นนั้น ช่วงชั้นนี้คงสอนกันมาแล้ว  ท้ายที่สุด...มันตกหล่นอยู่หรืออาจจะพลาดอยู่  เด็กๆ เค้าเลยไม่ได้ประสบการณ์ความรู้หรือทักษะชีวิตตรงนี้ไป  ครูป้านาเองก็เปรยว่าช่างตรงกับความคิดของครูป้านาพอดีที่ได้ไปติดต่อหัวหน้าไปรษณีย์ในตำบลเอาไว้แล้ว  ว่าจะนำนักเรียนไปหาความรู้กันที่ไปรษณีย์...(แหม...ดีจัง  ก็มันช่างเป็นเรื่องเดียวกันดีแท้เลยเนาะ)

นี่เป็นตัวอย่างแค่เรื่องเดียว.....แล้วจะมีเรื่องไหนอีกมั๊ยเนี่ย....ที่มันอาจจะถูกหลงลืมไป  แล้วคนเป็นครูอย่างเราๆ พลาดตรงที่ไม่ได้ใส่อะไรดีๆ ให้เค้าเนี่ย...

ฝากข้อคิดประเด็นนี้ไว้....นะคะคุณครูเพื่อศิษย์ทุกๆ ท่าน

ขอทุกๆ ท่านมีความสุขในวันทำงานในวันพรุ่งนี้นะคะ....