ถอดความรู้จากคุณครูคนเก่ง...ที่อำเภอบ้านฉัน
ที่มาของบันทึกนี้....คงเนื่องมาจากทีมงานของครูแอนและเด็กๆ กลุ่มแกนนำจากการเสวนาที่โรงเรียนเทพา ในหัวข้อ “ทำอย่างไรจึงเรียนดีในวิชาภาษาอังกฤษ....แล้วเราจะช่วยเพื่อนๆ ให้เรียนดีขึ้นได้อย่างไร” นั่นล่ะค่ะ....ต้นตอของบันทึกนี้ล่ะค่ะ
คุณครูจุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์
ครู โรงเรียนวัดคลองยอ
ในการจัดเสวนาครั้งนั้น ทีมงานเด็กๆ เค้าจะเชิญเพื่อนคนเก่งของแต่ละห้องมาร่วมเสวนาแลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน และในการแลกเปลี่ยนเรียนรู้ร่วมกันในเวทีครั้งนี้ มีเพื่อนๆ คนเก่งหลายคนบอกว่า....การที่เค้าเรียนภาษาอังกฤษได้ดี เพราะ...เค้ามีแรงบันดาลใจและแรงผลักดัน/ส่งเสริม มาจากคุณครูคนเก่าที่เคยสอนเค้าตอนที่เค้าเรียนที่โรงเรียนประถมศึกษาที่โรงเรียนวัดคลองยอ คุณครูท่านนั้นชื่อว่า...คุณครูจุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์ และเมื่อเด็กๆ กลุ่มแกนนำฯได้ยินเช่นนั้น แล้วมาสรุปร่วมกันพวกเค้าเลยมีความคิดอยากจะไปค้นหาและเจาะลึกข้อมูลความรู้ที่ทำให้เด็กๆ เก่งภาษาอังกฤษจากคุณครูท่านดังกล่าว เราจึงติดต่อไปยัง “ครูไร...ของเด็กๆ” เพื่อจะเข้าไปขอสัมภาษณ์ถอดบทเรียนความรู้จากท่าน
พวกเราไปด้วยกันทั้งด็กๆ และคุณครูรวม 11 ชีวิต โดยมีพี่ศุภชัยพนักงานขับรถตู้ใจดีเป็นผู้นำทาง ตลอดเส้นทางที่จะไปยังโรงเรียนวัดคลองยอนั้น เราต้องผ่านทั้งชุมชนหมู่บ้านทั้งไทยพุทธและมุสลิม และสวนยางพาราบนเชิงเขาของชาวบ้านนั่นเอง (ครูแอนเริ่มสังเกตสองข้างทาง เห็นยอดใบยางบนต้นยางพาราที่เริ่มจะเปลี่ยนสีออกสีส้มๆ แดงๆ เพื่อเตรียมการผลัดใบแล้วล่ะค่ะ...ว้า...ช่วงผลัดใบยางพารานั่นก็หมายถึงว่า...ชาวสวนยางอย่างเราๆ จะไม่สามารถตัดยางในช่วงดังกล่าวได้เลย แถวบ้านครูแอนเรียกว่า “ยางผลัดใบ” ค่ะ)
และแล้ว...พี่ศุภชัยก็นำคณะของเรามาถึงโรงเรียนวัดคลองยอ คุณครูจุไรรัตน์ สุขปุนพันธ์ คุณครูผู้มีอายุเกือบวัยใกล้เกษียณอายุราชการแล้วแต่ในดวงตาและรอยยิ้มของท่าน รวมถึงความกระฉับกระเฉง และท่าทางคล่องแคล่วของท่านกลับไม่ได้บ่งบอกเลยว่าท่านอยากจะเกษียณตัวเองเมื่อถึงวัยนั้นจริงๆ ทว่าสิ่งที่พบคือ “ไฟ” ในตัวตนแห่งคนทำงานของท่านนั่นต่างหาก...ที่ฉายโชนชัดเจนมาก ท่านออกมาต้อนรับพวกเราด้วยอาการยิ้มแย้มแจ่มใส และนำพวกเราไปพักผ่อนเพื่อพูดคุยกันต่อที่ห้องสมุดของโรงเรียน
เด็กๆ กลุ่มแกนนำยิงคำถามถามท่านว่า.....คุณครูทำอย่างไรเด็กๆ ที่จบจากโรงเรียนวัดคลองยอจึงเก่งภาษาอังกฤษกันเยอะมาก......
----นี่คือคำตอบจากคุณครูจุไรรัตน์ค่ะ...----
“ ครูสอนเยอะมากเลยลูก ที่สำคัญที่ครูถือปฏิบัติมาโดยตลอดเลยคือ ครูต้องให้ความรักกับนักเรียนก่อนเลย สำคัญเลยนะ...ความรักนี่สำคัญที่สุดเลย ให้ความรักเค้า แล้วเค้าก็จะรักเรา เมื่อเด็กเค้ารักเราเค้าก็อยากจะเรียนกับเรา สนุกที่จะเรียนกับเรา แต่ที่โรงเรียนนี่เน้นเลย...คือให้เด็กๆ เค้าใช้ภาษาเพื่อการสื่อสารเลย ให้เค้าใช้ภาษาในห้องเรียน ในโรงเรียน ในโรงอาหาร ในทุกๆ โอกาสเลยลูก”
“ แล้วครูต้องฝึกเค้าบ่อยๆ นะ เพราะวิชาภาษาอังกฤษเป็นวิชาทักษะไง ต้องฝึกทักษะให้เค้าทุกวัน ฝึกบ่อยๆ ถ้าใช้บ่อยๆ เค้าก็จะพูดได้เอง ต้องฝึกให้เค้ากล้าที่จะพูดก่อนเลย ท้ายที่สุดเค้าก็จะพูดโดยไม่ต้องเกร็งว่าจะพูดผิดเวลาที่เค้าพูด หากเค้าผิด หรือทำไม่ได้เราก็ต้องใจเย็นๆ นะ อย่าใจร้อน บอกเค้าไปเลยว่า “เอาใหม่ๆ เอาใหม่ก็ได้ เดี๋ยวก็ได้เองแหละ” ฝึกอยู่นั่น...จนเค้าได้เองแหละ”
“ บางครั้งครูเองก็ต้องเล่นกับเค้าด้วยเลย เป็นกันเองกับเค้า แล้วครูต้องใช้ภาษาอังกฤษกับเค้าเลย มีบางวันเค้าเดินจะมาช่วยครูถือของที่ครูหอบพะรุงพะรังมา ครูยังต้องบอกให้เค้าพูดแสดงความช่วยเหลือเป็นภาษาอังกฤษกับครูก่อนแล้วครูจึงยอมให้เค้าช่วยครูถือของได้ แรกๆ เค้าไม่สามารถช่วยครูได้ เค้าก็จะกลับไปฝึกมาพูดกับครูในครั้งใหม่เลย เพื่อจะมาช่วยครูให้ได้ในวันนึงไง”
“ ครูต้องสอนเค้านะจนกระทั่งเค้าพูดได้ ทำได้ จนเค้าเข้าใจเลย แล้วอย่าไปดูถูกเค้านะ...ถ้าเค้าผิดครูต้องสอน...ไม่ว่าจะในรายวิชาภาษาอังกฤษ หรือแม้กระทั่งพฤติกรรมที่ไม่น่ารักที่เค้าแสดงให้เราเห็น เราต้องสอนเค้าทันที มีอยู่ครั้งนึงเจ้าอ้อมกับเพื่อนๆ โดนเลย ต้องไปขอโทษคนที่เค้าสติไม่ค่อยดีเลย (ศิษย์เก่าครูไร...หนึ่งในนักเรียนที่ไปด้วยกันในคณะ...นั่งอมยิ้มแก้มตุ่ยเมื่อโดนคุณครูเล่าย้อนอดีตชีวิตวัยเด็กของตนให้ฟังอีกครั้งหนึ่ง) อ้อมกับเพื่อนๆ เนี่ย...เค้าไปแกล้งคนที่สติไม่ค่อยเต็มซักเท่าไหร่ คนนั้นเค้าอาศัยอยู่ที่วัดน่ะ แล้วพอโดนเด็กๆ แกล้งเค้าวิ่งหนีเตลิดไปเลย ไม่กลับวัด ครูเลยต้องตักเตือนนักเรียนกลุ่มนี้ ชี้แจงให้เค้าเห็นผิด-ถูก แล้วบอกว่าเราต้องขอโทษเค้านะเพราะเราผิด แล้วครูก็ไปตามคนนี้ที่วัดนะ แต่ไม่เจอ...เลยฝากบอกหลวงพ่อไปว่า ถ้าเค้ากลับมาให้ไปพบครูไรที่โรงเรียนด้วย พอเค้ากลับมาแล้ว เค้าก็มาพบครูไรที่โรงเรียน ครูไรให้เค้านั่งเลย แล้วให้อ้อมกับเพื่อนๆ เข้าไปขอโทษ..ใช่มั๊ยอ้อม..” (หญิงอ้อมของเราเลยได้แต่นั่งอมยิ้มอยู่อย่างนั้น เพราะคงนึกถึงภาพความหลังครั้งเป็นเด็กๆ ออกมาเป็นฉากๆ เลยตามที่คุณครูเล่ามาจริงๆ นั่นแหละ)
----จะยาวไปรึปล่าวคะเนี่ย ตอนนี้แค่นี้ก่อนละกันค่ะ----
ขอบคุณที่ติดตามอ่านจนมาถึงท้ายตอนนี้นะคะ
-------เอาเป็นว่า......รอติดตามอ่านตอนต่อไปด้วยนะเจ้าคะ-------
ป.ล. .....ครูแอนได้ความรู้จากบทสนทนากับคุณครูจุไรรัตน์ (ครูไร) มาเยอะเลยล่ะค่ะสำหรับตอนที่ 1 นี้.....งั้น...เราก็ลองนำมาปรับใช้ในบริบทของเราในคาบเรียนของเรา ห้องเรียนของเราและเด็กๆ ต่อไปแล้วกันค่ะ
ความเห็น (30)
ชื่นชมเทคนิคความรักของคุณครูจุไรรัตน์ และเป็นกำลังใจให้คุณครูนะคะ
ตามมาดูและให้กำลังใจ ครับ
พี่ครูแอน สบายดีไหมครับ
ด้วยความระลึกถึง
แอ๊วก็คิดงั้นค่ะ.พี่แอน..
สิ่งที่สำคัญที่สุดที่ครูต้องมี..คือ..ความรักและเมตตากับลูกศิษย์..สำคัญมากจริงๆ
พี่แอนซำบายดีนะจ๊ะ..คิดถึงจ้า..^^
สวัสดีค่ะครูพี่แอน สบายดีไหมคะ มาอ่านเรื่องราวดีๆ ในเทศกาลมาฆบูชาตรุษจีนแห่งความรักค่ะ
ครูต้องให้ความรักกับนักเรียนก่อนเลย สำคัญเลยนะ...ความรักนี่สำคัญที่สุดเลย ให้ความรักเค้า แล้วเค้าก็จะรักเรา เมื่อเด็กเค้ารักเราเค้าก็อยากจะเรียนกับเรา สนุกที่จะเรียนกับเรา แต่ที่โรงเรียนนี่เน้นเลย...คือให้
ชื่นชมครูดี คนเก่ง บ้านเรา และสุขสันต์ อบอวลด้วยกระไออุ่นรักแวดล้อม นะคะ
สวัสดีจ้าน้องสาวชาวเหนือ
- โอ...ดีใจจัง...น้องมาทักทาย
- หายไปนานเหมือนกันนะเนี่ย
- พี่พบว่าแม้เธอจะมีอายุมากแล้ว แต่ยังมุ่งมั่นที่จะทำงานเพื่อเด็กและเยาวชนของชาติอยู่เลย
- แม้ว่าถิ่นที่เธออยู่จะเป็นส่วนเล็กๆ ในสังคมเรา แต่พี่ชื่นชมตรงความมุ่งมั่นของเธอที่มีต่อเด็กน่ะค่ะน้องแอน
- มีข้อมูลเพิ่มเติมจากคนรู้จักเธอเล่าให้พี่ฟังว่า เธอไม่มีลูกอยู่กันกับสามี ที่น่าชื่นชมบุคคลทั้งคู่คือเขาและเธอร่วมกันปลูกต้นไม้ที่มีค่าเอาไว้ให้เป็นสิทธิประโยชน์กับโรงเรียนที่เธอสอนไว้เยอะเลยล่ะค่ะ
- โดยที่เธอและสามีทำพินัยกรรมไว้ด้วยนะ ประมาณว่าจะตัดต้นไม้พวกนี้ได้เมื่อมันมีอายุเท่านั้นปี และเงินทั้งหมดจะมอบไว้กับโรงเรียน เป็นการทำบุญด้วยต้นไม้น่ะค่ะน้องแอน
- ว่าแต่ว่า....หลานพี่ชื่อเรียงเสียงใดจ๊ะเนี่ย
- แล้วน้องสบายดีนะคะ...คิดถึงจัง
- ไม่ค่อยได้เจอะเจอกันเลยนะเรา....
- แต่พี่เข้าใจว่า คงจะได้เจอกันเร็วๆ นี้รึปล่าวคะ...หากมีงานการจัดการความรู้น่ะค่ะ
- จะรอๆๆๆ........ขอบคุณนะคะน้องสาว
พี่แอนครับ เพิ่งว่างมาอ่านเนี่ย เยี่ยมมากๆๆ เป้นพลังแก่ครูผู้สอนภาษาอังกฤษเลยครับ
สวัสดีครับ
ผมเชื่ออยู่อย่างว่า ครูเป็นต้นแบบ หรือแรงบันดาลใจที่ดีของนักเรียนเสมอ ผมเองสมัยเป็นนักเรียน ยังเขียนเรียงความเรื่องความฝันที่อยากเป็นครูมาโดยตลอด...ทหาร ตำรวจไม่อยู่ในความฝันของตัวเองเลย ออกจะกลัวๆ เกรงๆ เลยด้วยซ้ำ
ดังนั้น ครูจึงมักได้รับการยอมรับนับถือ และถือเป็นคนพิเศษของชุมชนเสมอ...
ขอบคุณครับ..
แวะมาเยี่ยมชมครับ
สวัสดีครับน้องโย่ง
ตามมาดูและให้กำลังใจ ครับ
พี่ครูแอน สบายดีไหมครับ
- ขอบคุณครับที่มามอบกำลังใจที่งดงามให้พี่เสมออมา
- พี่สิ...ออกจะแย่ตรงเข้ามาตอบน้องช้าไปแล้วเนี่ย
- ติดงานอยู่ครับน้องครับ
- ไม่งอนกันนะครับผม
- ตั้งแต่กลางเดือนมกราเป็นต้นมาหลังจากหวัดเล่นงานพี่แล้ว เสียงก็ไม่ค่อยแจ๋นๆ เหมือนเดิมเลยครับ
- เลยกำลังดูแลตัวเองเลยครับผม
- แต่มักจะไม่ค่อยสำเร็จสักที...ตรงตามใจตัวเองเนี่ยแหละ(ในเรื่องการดื่มน้ำเย็นชื่นใจ)
- แต่กำลังพยายามครับผม
- น้องก็ต้องดูแลสุขภาพด้วยนะครับผม
- เป็นห่วงครับ...ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะคุณบุษรา
- ขอบคุณสำหรับความปราถนาดีค่ะ
- เช่นกันนะคะ....ขอให้มีความสุขกับความรักที่มอบให้ใครๆ และอิ่มสุขกับการรับความรักและความปราถนาดีที่ใครๆ หยิบยื่นมาให้ด้วยนะคะ
- มีความสุขนะคะ....ขอให้ความรักสดใสในทุกๆ วันนะคะ
- ขอบคุณค่ะ
ครูภาษาไทย มาส่งใจรักครูภาษาอังกฤษ
ในวันแห่งความรักค่ะ
ชอบแนวการสอนแบบนี้จังเลยค่ะ น้องแอน เด็กไทยจะได้เก่งภาษาอังกฤษ
- สวัสดีค่ะ
- แวะมาเยี่ยมค่ะ และมาเป็นกำลังใจด้วยช่อดอกกุหลาบสวย ๆ ค่ะ
Sbn Webmaster
ขออนุญาตนำบทความไปเผยแพร่นะครับ
สามารถเข้าไปอ่านได้ในกระทู้นี้ครับ
อีกสองร้อยปีฉันรวยแน่ ตามลิงค์ข้างล่างนี้ครับ
http://siambrandname.com/forum/showthread.php?t=590868
ขอบคุณครับ
หวัดดีค่ะ...น้องแอน
บายดีนะจ้ะ หอบความคิดถึงมาฝากจ้ะ ช่วยรับด้วยเนอะ...แคล้วคลาดปลอดภัยนะน้องสาว
ขอแสดงความเสียใจอย่างที่สุดค่ะน้องแอน
แม้ว่าท่านจะจากไป...แต่ท่านจะอยู่ในใจเราเสมอนะคะ
สวัสดี ครับ ครูแอน
แวะมาขอบพระคุณ คุณครูแอน นะครับ ที่ฝากพระดีของปักษ์ใต้ ผ่าน อ.ขจิต มาให้
และถือโอกาส อ่านบันทึกที่ครูแอน ตั้งใจนำมาถ่ายถอดสู่ชุมชนแห่งนี้ นะครับ
“ ครูสอนเยอะมากเลยลูก ที่สำคัญที่ครูถือปฏิบัติมาโดยตลอดเลยคือ ครูต้องให้ความรักกับนักเรียนก่อนเลย สำคัญเลยนะ...ความรักนี่สำคัญที่สุดเลย ให้ความรักเค้า แล้วเค้าก็จะรักเรา เมื่อเด็กเค้ารักเราเค้าก็อยากจะเรียนกับเรา สนุกที่จะเรียนกับเรา
ด้วยความระลึกถึง ครับ
สวัสดีค่ะท่าน ผ.อ. ใจดี
ต้องกราบขออภัยท่านผู้ใหญ่ใจดีของครูแอนนะคะ ที่ไม่ได้มาตอบเลย แถมยังหายไปอีกนานเชียว ตอนนั้นยังไม่ค่อยมีจิตใจที่จะนิ่งอยู่น่ะค่ะ เลยไม่สามารถนำตนเองมานั่งอยู่หน้าคอมได้ ด้วยภาระแห่งหน้าที่ค่ะท่าน ผ.อ.
แต่อย่างไรครูแอนก็ยังคงระลึกถึงท่าน ผ.อ. เสมอมานะคะ เพราะท่าน ผ.อ. เป็นผู้ที่คอยให้กำลังใจสนับสนุนครูแอนมาตลอด เมื่อวันที่ 16 มกราคมที่ผ่านมา ครูแอนได้รับรางวัลที่ท่าน ผ.อ. เคยมอบให้ไว้เมื่อนานมาแล้ว แต่เป็นระดับอำเภอ(เครือข่ายนะคะ) ไม่ใช่ระดับ สพฐ. น่ะค่ะ ตรงนั้นครูแอนไม่สามารถหรอกค่ะท่าน ผ.อ. แค่ตรงนี้ในสังคมเครือข่ายอำเภอก็เป็นเกียรติแล้วค่ะ
ขอบคุณท่าน ผ.อ. อีกครั้งค่ะ
น้องสาวที่รัก...
พี่เพิ่งเข้ามา...แต่แม้ไม่ได้เข้ามานานก็ทราบความในใจที่สื่อถึงกันได้แม้จะอยู่ห่างกันไกลมากก็ตาม พี่ยังคงมีน้องสาวคนนี้อยู่ในใจเสมอน้องรัก
มีความสุขนะคะ....สุขที่กายและใจค่ะน้อง
ขอบคุณค่ะ
สวัสดีค่ะน้องปู
ขอบคุณนะคะที่ส่งมอบความห่วงใยให้พี่เสมอมา ขอบคุณมากมายกับการเฝ้าติดตามเรื่องราวแห่งตัวอักษรผ่านบันทึกประสบการณ์ของครูชนบทคนนึงของประเทศไทย.....เลยทำให้ได้มีกำลังใจในการทำหน้าที่การงานต่อไป...เป็นกำลังใจให้น้องเช่นกันนะคะ
ขอบคุณค่ะ
ขอบคุณมากมาย.......สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่กระทำให้ จนสามารถผ่านวันที่ย่ำแย่ในชีวิตมาได้ ไม่คิดว่าเมื่อมาเจอน้องห้องสาม/น้องเอกอีกครั้ง น้องจะสามารถมาช่วยพี่ห้องสาม/พี่เอกได้มากมายถึงขนาดนี้
ขอบคุณมากนะคะ.....ขอบคุณจากใจ......ขอบคุณจริงๆ
สวัสดีค่ะท่านอาจารย์แผ่นดิน
หากในชนบทคนเป็นครูมักจะได้รับการยอมรับนับถือ และถือเป็นคนพิเศษของชุมชนเสมอ...เป็นเช่นนั้นจริงๆ แต่เมื่อสมัยเปลี่ยนไป วิถีแห่งสังคมชนบทก็มีเปลี่ยนไปเฉกเช่นกัน บางครั้งในสังคมปัจจุบันคนเป็นครูหลายท่านอาจได้รับการกดดัน และการบีบคั้นจากสังคมด้วยเช่นกันค่ะ ซึ่งในปัจจุบันนี้อาจได้ยินเสียงบ่นจากคนเป็นครูด้วยภาษาถิ่นมีใจความว่า "สั่งลูกสั่งหลานว่าอย่ามาเป็นครูเลย" มันเป็นเช่นนั้นแล้วจริงๆ ค่ะอาจารย์ ดูช่างน่าหดหู่สำหรับคนเป็นครูยิ่งนัก.......
ขอบคุณอาจารย์นะคะ
หลานทั้งสองคงสบายดีนะคะ.....
ฝากความปราถนาดีผ่านอาจารย์มายังครอบครัวน่ารักครอบครัวนี้ทั้งครอบครัวด้วยค่ะ
ทางสายใหม่
ขอบคุณนะคะสำหรับการมาเยี่ยมเยือน และร่วมแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันน่ะค่ะ
ขอบคุณพี่อ็อดค่ะ คุณครูท่านน่ารักมากเลยค่ะพี่ ท่านเน้นมากเลยในเรื่องการให้ความรักกับเด็กๆ ก่อน แล้วความเมตตาของครูจะตามมาที่จะส่งผ่านไปให้เด็กๆ ท้ายสุดแล้วมันจะเกิดปฏิสัมพันธ์ที่ดีค่ะระหว่างครูผู้สอนและเด็กๆ ผู้เรียน ใช่ไหมคะพี่
พี่สบายดีนะคะ
น้องยังระลึกถึงเสมอค่ะพี่......ขอบคุณค่ะ
16. 
Sbn Webmaster
ครูแอนได้ขออนุญาตเจ้าของเรื่องราวแล้วค่ะ เธออนุญาตด้วยความยินดี ที่สำคัญเมื่อมาเจอกันทำให้ครูแอนทราบว่าในลิงค์ที่เชื่อมโยงไปนั้น ชายผู้นั้นคือสามีของเธอนั่นเอง อยากเรียกเธอกับสามีว่า "สองนักสู้เพื่อชุมชน" เหลือเกินค่ะ
อ้อยควั้น
น้องแอนพี่มาเชียรค่ะ
ขอบคุณที่นำเรื่องราวครูดี ครูเก่งมาแบ่งปัน
ขอให้มีความสุขมากๆนะคะ
ขอบคุณค่ะ
จุไรรัตน์ แจ้งสุข
รู้สึกประทับใจอาจารย์มาก
- พี่แอน
- น้องเจอแฟนคุณครูจุไรรัตน์ด้วย
- http://www.oknation.net/blog/print.php?id=565607