ช่วงสัปดาห์ที่ผ่านมาด้วยครูนกเหนื่อยจากภารกิจบางอย่าง...เลยบอกตัวเองขอพัก....ด้วยการดูละครทีวี...ซึ่งช่วงหลังไม่ได้ติดละครเรื่องใดเรื่องหนึ่งเลย...มาเป็นเวลานานนับปี...จนเมื่อวันจันทร์ที่ผ่านมาหลังจากดูข่าวจบก็มีเพลงประกอบละครเรื่องหนึ่ง...ดังขึ้นทำให้ต้องหยุดพิจารณาหลายๆ อย่าง...เรื่องอะไร ใครแต่ง...ใครแสดง...สรุปเป็นเรื่องที่เคยอ่านมาแล้วครั้งหนึ่งก็ผ่านมาเนิ่นนานอีกเช่นกัน เรื่องทางช้างเผือกคะ...งานนี้ไม่เกี่ยวกับกาแล็กซี่ทางช้างเผือก หรือบ้านหลังใหญ่ของเรานะคะ.....วันนี้ขอไม่กล่าวถึงเนื้อเรื่องแต่ขอพูดถึงเพลงประกอบ "คนเก่งคนดี"..ผู้ที่ขับร้องเพลงนี้เสียงจะคุ้นหูผู้ฟังที่มีวัยสี่สิบขึ้นไป (คุณศันศนีย์ นาคพงศ์) เพลงนี้ที่สะดุดความคิด และความรู้สึกเพราะเป็นเพลงเกี่ยวกับอาชีพของเราเลย....ลองอ่านเนื้อเพลงดูนะคะ

ด้วยความรักและห่วง ห่วงใยดังลูกแท้ๆ
เฝ้าอบรมดูแลด้วยใจ
ไม่ได้หวังเงินทอง ไม่ต้องการสิ่งไหน
ครูหวังเพียงให้เจ้าได้มีความรู้
จะเป็นเหมือนสะพาน ให้เจ้าข้ามสู่จุดหมาย
นี่คือความตั้งใจของครู โลกใบนี้กว้างใหญ่
มากมายที่เจ้าต้องรู้ เจ้าจงเรียนรู้เพื่อวันต่อไป
จงตั้งใจให้เป็นคนเก่งคนดี เจ้าไป ได้ดีโชคดี ครูก็สุขใจ
แต่อย่าเอาความรู้ไปคดโกงใคร
จงใช้ชีวิตบนความดีงาม

คอยจ้ำจี้จำไช ให้เจ้านั้นอ่านนั้นเขียน
ผิดก็คอยเฝ้าเตือนเรื่อยมา
เจ้าคงคิดคงบ่น ว่าอะไรนักหนา
เด็กน้อยวันหนึ่งเจ้าจะเข้าใจ
แต่อย่าเอาความรู้ไปคดโกงใคร
จงใช้ชีวิตบนความดีงาม

ฟังเพลงได้ที่นี่ค่ะ

ฟังแล้วก็ย้อนถามย้อนคิดอยู่หลายประเด็นเช่น

คำถาม : ทำไมเรียกลูกศิษย์โดยขึ้นคำว่า "ลูก"เรียกจากความรู้สึก หรือเรียกเพราะความเหมาะสม (คำถามจากเพื่อนครูที่อายุเท่ากัน)

ตนเองก็ตอบไปว่า เรียกเพราะสัญชาตญาณ....ไม่ได้คิดเตรียมไว้ก่อนว่าเราจะเรียกอะไร...แต่ที่จำได้คือเป็นครูมานานเกือบสิบปี...แล้วคำนี้ก็เกิดขึ้นโดยธรรมชาติ...ณ วันนี้ด้วยวัยของครูคำถามแบบนี้ก็ลดจนแทบไม่มีคำถามนี้อีกหลายในรอบปีนี้...ครูรู้สึกอย่างที่ครูเรียก...

คำถาม  :  ทำไมครูคอยบ่น คอยสอน ให้การบ้าน...ให้ทำการทดลองเยอะๆ

สำหรับคนในวงการ"ครู" ก็มีสองแนวพฤติกรรมที่ปรากฏต่อสายตาคือ เป็นครูมืออาชีพ กับมีอาชีพเป็นครู....ด้วยตนเองเป็นคนที่เติบโตมากับมือที่เปื้อนชอล์คหลายๆ มือ ก็ภูมิใจนะคะ..ว่าครอบครัวของเราเป็นครูที่บอกใครๆ ได้ว่า เราเป็นครู....ผ่านมาระยะหนึ่งเริ่มคิดว่าเราเป็นครูแบบ 7-eleven ไปแล้วเหรอเนี่ย...ในห้อง นอกห้อง...กลับมาถึงบ้านก็ยังพูดคุยกับนักเรียนผ่านระบบอินเตอร์เน็ต  เห็นลูกชาวบ้านมีพฤติกรรมแปลก..ต่อมครูก็ทำงานทันทีแบบอัตโนมัติ

แต่จากเพลงนี้ที่ประทับใจตนเองมากที่สุดคือ อยากเห็นลูกศิษย์เป็นคนดี...ใช้ชีวิตบนความดีงาม ไม่นำความรู้ไปเบียดเบียนคดโกงใคร สำหรับคนเป็นครู...เป็นรางวัลที่ยิ่งใหญ่ เป็นความภูมิใจที่เล่าขานไม่รู้จบ...ทุกคนที่เป็นครูคงคิดในลักษณะเดียวกัน....ช่วงกลางพฤษภาคมโรงเรียนจะเปิดมีการปฐมนิเทศ...ตนเองจะแนะนำทีมงานด้านคุณธรรม จริยธรรม นำเพลงนี้เข้าเป็นส่วนหนึ่งในการกล่อมเกลาจิตใจเด็ก...เพราะช่วงปิดเทอมข่าวที่เรารับทราบผ่านสื่อที่เกี่ยวกับเยาวชนดูจะหนักหนาสาหัส...และต้นแบบของเยาวชนส่วนหนึ่งก็ดูจะไม่รับผิดชอบต่อเด็กและเยาวชนเอาเสียเลย...แม้จะเป็นพลังเล็กๆ แต่ก็จะทำคะ....