เมื่อตอนเด็กๆ ครูเขียวชอบนั่งเคี้ยวหมากกับแม่เฒ่า แม่เฒ่ามีเรื่องเล่าให้ฟังมากมายหลายเรื่อง แต่ละเรื่องสนุกตื่นเต้น ลึกลับ น่ากลัวจนบางครั้งพอตกค่ำก็นอนไม่หลับ เพราะกลัวตาย 
แม่เฒ่าเล่าว่าก่อนเกิดมหาวาตภัยถล่มแหลมตะลุมพุก" ปีนั้นเรียนดก  ลังคุดดก ลังสาดพวงๆใหญ่ ใหญ่ เดือนสิบสองปลาลงมากจนดักกินไม่หวาดไม่ไหว ต้องทำเค็มตากแดด ไส่อวนไว้กินกันกลิ่นหมินแมงวันอื้อไปทั้งบ้าน"ทุกคนมีความสุข กับความอุดมสมบูรณ์ แต่ก็ไม่นานความทุกข์ก็ถาโถมเข้ามาพายุเข้านครศรีธรรมราช ไม้ยืนต้น ผลไม้ พืชไร่พืชสวนล้มระเนระนาด ชาวบ้านอดอยาก ทุกข์แทบเลือดตากระเด็น เกิดภาวะข้าวยากหมากแพง
ครูเขียวถึงได้ย้อนกลับมาคิดถึงการเกิดมหาอุทกภัยกลางฤดูร้อนในภาคใต้  เมื่อปีแล้วที่ผ่านมา  2553 เป็นปีทองของชาวใต้ยางพาราราคาสูงลิบตลอดทั้งปี ปามล์ ราคาสูง มะพร้างราคาไม่ตกเลยตลอดปี ผลไม้นอกฤดูโดยเฉพาะมังคุกิโลกรัมละไม่เคยค่ำกว่า 130 บาท บริษัทขายรถยนต์ รถมอร์เตอร์ไซด์ยอดขายสูงสุดเท่าที่เคยผ่านมา รถป้ายแดงเกลื่อนถนน  7 ใน 10 คันที่แล่นอยู่บนถนน รถในตัวเมืองติดมโหฬาร แต่แล้วไม่นานต้นปี 2554 ก็เกิดโศกนาฏกรรมมหาอุทกภัยขึ้น  สิ้นเนื้อประดาตัว ต้องลุกขึ้นมาต่อสู้สร้างเนื้อสร้างตัวกันใหม่ซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร  หรือว่าธรรมชาติเตือนเราโดยต้นไม้ให้ผลผลิตสั่งลาในวาระสุดท้าย
จริงๆแล้วมันอาจจะดูงมงาย แต่หากย้อนคิดและพิจารณาด้วยเหตุผลบางทีอาจจะจริงก็ได้ ธรรมชาติเช่นต้นไม้ สัตว์เช่น นก งู ปูปลา แมลง อาจจะไวต่อภัยที่กำลังคืบคลานเข้ามา มันจึงได้แสดงปฏิกิริยาก่อนมนุษย์
 ครูเขียวเคยบอกกับนักเรียน ป.1 ที่สอนอยู่ในชั่วโมงที่ออกไปเรียนวิทยาศาสตร์ในกลางสนามโรงเรียน เด็กๆพากัยเงยหน้าขึ้นบนท้องฟ้า ชี้ชวนกันดูนกนางแอ่น กา  เหยี่ยว อย่างตื่นเต้น แล้วถามว่ามันมาทำอะไร  ครูเขียวตอบว่ามันกำลังลงมากินแมลง แม่เฒ่าเคยเล่าให้ฟังว่า การสังเกตว่าฝนจะตกหนักหรือไม่ ให้ดูจากนักที่บินต่ำ ถ้าเมื่อไรนกจำนวนมากเป็นร่อนต่ำแสดงว่าอีกไม่นานฝนจะตกหนัก เนื่องมาจากนกมันกินแมงเป้นอาหาร เมื่อนกบินต่ำหมายถึงแมลงมันบินต่ำเพราะความชื้นในอากาศมีมากแมลงบินสูงไม่ได้ เมื่อมีความชื้นมากก็หมายถึงฝนจะตกหนัก ฉะนั้นการสังเกตว่าจะมีฝนตกหนักหรือไม่สามารถเรียนรู้ได้จากธรรมชาติ
  แต่คืนขาบตัวเติบเข้าบ้านนานแล้วไม่้เห็น ทุบหวางอีตายนานช้า  วันหนึ่งที่แม่เฒ่าเคยเล่าให้ฟัง แล้วใช้จอบตักตัวขาบขึ้นมาให้ดู พร้อมกับบอก สา(สงสัย)ฝนจะตกหนักอีก แล้วไม่นานฝนก้ตกหนักจริงๆ หนักจนน้ำท่วม
  ครูเขียวย้อนคิดถึงเมื่อคืนวันที่ 21 มีค.ที่ผ่านมาในกลางดีกรู้สึกเจ็บแปลบที่ศีรษะข้างซ้ายลุกขึ้นวิ่งหนีพร้อมกับร้องเรียกลูกชายให้ช่วย พบว่าตะขาบอยู่ใต้หมอนเป็นเจ้าตัวที่กัดครูเขียว รุ่งขึ้นเช้าครูเขียวก็เล่าให้เพื่อนที่ทำงานฟังว่า น่ากลัวฝนจะตกใหญ่เพราะตะขาบขึ้นไปกัดที่สูงพอเกิดเหตุนี้ขึ้นทำให้ย้อนกลับไปคิดว่าที่แม่เฒ่าเล่าตะขาบมันคงไม่ตั้งใจจะมากัดหรือรบกวนใครแต่ธรรมชาติของมันรับรู้ได้ถึงสัญญาณอันตรายว่านำ้กำลังจะจมรังจึงหนีเอาตัวรอดก่อน
   แม่เฒ่าเล่าว่าเวลาเย็นท้องฟ้าทางทิศตะวันออกเป็นสีแดง หรือสีชมพูอมส้ม คนในสมัยก่อนบอกว่ากำลังจะเกิดเหตุใหญ่ไม่ลมพายุมา ก็จะเกิดฝนตกหนัก
   ครูเขียวย้อนคิดถึงเที่ยงคืนประมาณ 23 นาทีกำลังจะเข้านอนเดินออกจากบ้านมาเงยหน้าดูท้องฟ้าที่ฝนเพิ่งจะหยุดหันหน้าไปทางทิศตะวันออกปลายขอบฟ้ามีสีชมพูอมส้มเหมือนกับท้องฟ้าใกล้จะรุ่ง ตอนนั้นครูเขียวเพียงคิดว่าคงเป็นแสงไฟจากไฟฟ้าในงานที่ไหนสักแห่งที่ในตัวเมือง แต่แล้วไม่กี่นาทีต่อมาฝนก็ตกหนัก หนักติดต่อกันมาจนถึงวันนี้
    ครูเขียวไม่ใช่นักภูมิศาสตร์ และไม่งมงายเรื่องไสยสาตร์  แต่จะเชื่อก็ต่อเมื่อพิสูจน์ให้เห็นได้ด้วยตนเอง จากที่แม่เฒ่าเล่าให้ฟังตอนเด็กๆทำให้ครูเขียวทึ่งในแนวคิดของคนที่อยู่ในยุคไร้ไฟฟ้า ไร้วิทยาการ ไร้การสื่อสาร ว่าสิ่งเหล่านั้นไม่ได้จำเป็นกับการดำเนินชีวิตของพวกเขาเลย แต่ที่สำคัญคือ ความช่างสังเกตในสิ่งที่เกิดขึ้นกับธรรมชาติแล้วนำมาปรับใช้ทำให้คนในสมัยก่อนสามารถดำเนินชีวิตให้อยู่รอดได้
    สิ่งที่ครูเขียวเขียนมานี้ไม่มีความประสงค์จะให้ใครเชื่อ แต่อยากให้คนที่เคยรับรู้มาเหมือนครูเขียวกลับมาย้อนคิดพิจารณาว่าใช่หรือไม่ แล้วเราควรจะนำกลับมาปรับใช้ได้ในยุคสมัยนี้ได้หรือเปล่า สำหรับคนที่ยังไม่เคยได้รับฟังเรื่องเล่านี้และไม่เชื่อก็รับไว้เพื่อประดับความรู้ก็แล้วกัน