ทุกๆ เย็นต้องมาเปิดเมล์เพื่อตรวจงานนักเรียนและตอบคำถามแก่ผู้ที่มีปัญหาภาษาไทย   และก็ไม่ลืมที่เปิด  Junk mail  เพราะหลายครั้งพบว่ามีจดหมายสำคัญผ่านมาที่junk mailก่อน เมื่อนำจดหมายดีๆ เข้ากล่องรับแล้วจึงลบจดหมายที่เชิญเข้า hi5  หรือ face book  ออก แต่ครั้งนี้ผิดกว่าครั้งก่อนและดีใจกว่าครั้งก่อนๆ   เพราะ จดหมายเชิญเข้า   facebook  เป็นชื่อของเพื่อนนักเรียนสมัยเรียนมัธยม.......เสน่ห์   รัศมี

            พอเห็นชื่อก็นึกถึงภาพเพื่อนคนนี้ที่มีบ้านอยู่ใกล้บ้านแม่เฒ่า   ภาพเด็กชายคนหนึ่งเดินกลางทุ่งนา  หรือเดินตามสวนมะพร้าวเพื่อยิงหนังสติ๊ก    ภาพเด็กชายสวมชุดนักเรียนมัธยมต้นที่ลงจากรถไฟ   ภาพนักเรียน ม.ปลาย  ชายสอง หญิงหนึ่งเดินกลับจากโรงเรียนประจำจังหวัด

            นั่นคือภาพสุดท้ายระหว่างเพื่อนกับเพื่อน   และข่าวสุดท้ายเมื่อยี่สิบปีที่แล้วคือเพื่อนคนนี้ไปเป็นกุ๊กอยู่อเมริกา

            เมื่อเห็น facebook  เชิญมาเช่นนั้นก็ตามรอยไปทันที   แต่หลงทางด้วยความที่ไม่ถนัดในการใช้ facebook  จึงหยุดมาใช้ google เสิร์ทหาแทน  แต่กลับพบกับชื่อ  เสน่ห์  รัศมีผกาย  แทน ก็เข้าใจผิดว่าคงจะเป็น  facebook  ของคนชื่อนี้  แต่วันต่อมามีข้อความส่งมาว่า    เราเสน่ห์  นะ ตอนนี้อยู่อเมริกา  และมีข้อความอื่นตามมาอีก   แต่ข้อความไหนไม่สำคัญเท่ากับข้อความนี้   “เราอยากทราบข่าวครูระเบียบ   เหล่านาค”

            พอเห็นข้อความนี้  มีความรู้สึกอิ่มเอิบซาบซ่าน  โศกเศร้าคละเคล้ากัน  ก็รีบเข้าไปตามเส้นทางของ Facebook  ทันที เข้าไปเขียนเข้าไประบายไปเล่า     โห!  สามสิบกว่าปีนะที่จากกัน   มันมีเรื่องอะไรมากมายที่อยากคุยอยากถาม   และภาพอดีตของพวกเราก็กลับมาให้เรารื้อฟื้นในวัยห้าสิบของพวกเราอีกครั้ง

            Facebook  ดีอย่างนี้นี่เอง   ดีที่ทำให้เพื่อนกับเพื่อนอยู่กันคนละทวีปมาเจอกัน มาคุยกัน  ขอบคุณ เจ้า Facebook