มาชม

เคยไปแถวคูเต่า แต่ไปเข้าสุเหร่าบ้านเหนือช่วงพาท่านอาจารย์ศรีศักดิ์ วัลลิโภดมกับบรรดานิสิต ป. เอก ของมอทักาณไปสำรวจทางวัฒนธรรมนะนี่

น้อง อาร์ม ที่รัก

แวะมาชมบรรยากาศที่สมาชิกจะไปพบกัน..สวยงามดีนะคะ

และขอบคุณกับประโยคนี้ของน้องที่ส่งไปให้ที่บ้านพี่แอ้ด

มาเป็นกำลังใจให้พี่สาวที่แสนดีค่ะ

ขอบคุณนะคะที่วางใจให้พี่แอ้ดเป็นพี่สาวที่แสนดี..

พี่แอ้ดมีความจริงใจให้น้องเสมอนะคะ

คิดถึงจัง

ตื่นเต้นๆ อยากให้ถึงวันนั้นแล้ว อิอิ

สถานที่น่าสนใจมากครับ อย่างน้อยนอกจากได้ไปใช้สถานที่เเล้ว ยังได้เรียนรู้ประวัติศาสตร์ ผ่านคนท้องถิ่นด้วย

ส่วนร้านอาหารริมทะเล พี่เอก จะคิดเมนูไว้ในใจก่อนได้ไหมครับ :)

สวัสดีคะ น้องเก๋น้อย ( หลิน)

แค่สถานที่ก็ได้คะแนนไปเกินร้อยคะ

บรรยากาศดีมากเลยครับ นอกจากสุขทางใจแล้ว เรายังได้สูดอากาศบริสุทธิ์อีกด้วย

ให้กำลังใจน้องอาร์มในการเตรียมงาน KM ครับ ชอบพิพิธภัณฑ์วัด เพราะพื้นบ้านดีครับ

ขอขอบคุณทุกท่านนะค่ะ ยังไงก็มาร่วมลงทะเบียนกันเยอะๆนะค่ะ

CAN U TELL MORE ABOUT LAEMPHO RESTAURANT HOW TO GO THERE?

ธนาคารชีวิต สู่ชีวิตจริง

ประสบการณ์ที่ได้รับจากการไปดูงานธนาคารชีวิต ของชุมชนวัดดอน ต.คูเต่า อ.เมือง จ.สงขลา เมื่อวันอาทิตย์ที่ 24 พค. ซึ่งเป็นกิจกรรมหนึ่งภายใต้งานเสวนา gotoknow forum ครั้งที่ 1 ที่ผ่านมาที่ผ่านมา สามารถสรุปข้อคิดที่ผมได้จากการดูงานครั้งนี้ หลักๆ คือ การพัฒนาใดๆ ทั้งสิ้น จะต้องยึดปรัชญาที่สำคัญของการพัฒนา คือ "การให้" งานจึงจะบรรลุความสำเร็จที่ตั้งไว้ได้ ดังบทเพลง พี่มีแต่ให้ ของยอดรัก สลักใจ อธิบายได้ตรงใจที่สุด โดยขอนำบทเพลง มาให้อ่านเล็กน้อย (เพิ่งหัดเขียนblog คราวหน้าจะศึกษาวิธีการ load เพลงมาลงให้ฟังนะครับ) ดังนี้

" พี่คนนี้ นั้นมีแต่ให้ เจ้าใช่ไหมไม่เคยให้พี่ อยากได้อะไร หาให้ทันที ให้เจ้ามากอย่างนี้ ไม่ดีอีกหรือแม่คุณ พี่คนนี้ นั้นมีแต่ให้ เจ้าไฉนเห็นพี่เป็นหุ่น เจ้าได้กำไร รู้ไหมใครขาดทุน ดอกเบี้ยความรักสิ้นสูญ ต้นทุนรักก็ไม่เห็น ทำเหมือนพี่ไม่มีหัวใจ ใครนะใครที่ช้ำไม่เป็น ให้เจ้าหมดแล้วพี่ไม่แคล้วต้องลำเค็ญ หรือเป็นกรรมของเราคอยเฝ้าราวี

*พี่วันนี้พี่ก็ยังให้ เจ้าวันไหนเจ้าจะให้พี่ ให้ความจริงใจ ให้ความรักพี่บ้างซี ให้เจ้ามากอย่างนี้ ให้พี่ไม่ได้เชียวหรือ......."

ในทางตรงกันข้าม หากผู้คนมุ่งหวังแต่จะกอบโกย เงินทองผลประโยชน์เป็นหลัก งานพัฒนาต่างๆ ยากที่ประสบผลสำเร็จ ดังบทเพลงของพุ่มพวง ดวงจันทร์ ในบทเพลงที่ชื่อว่า "เงินนะมีไหม" นำมาให้อ่านสัก 1 บท ดังนี้

"เรารักกัน ชอบกันด้วยใจ ของอะไร ก็ไม่ต้องเอา มาฝาก

ฉันรักตัว ไม่ได้รักของฝาก หิ้วให้ลำบาก มาฝาก ทำไม

แต่ตอนนี้ ฉันเดือดร้อน หาเงิน ผ่อนแขก ไม่ไหว

ฉันเดือดร้อน อีกตั้งนาน ค่าเช่าบ้าน ก็ยังติดไว้

ฉันรักเธอ ไม่ได้หวังกอบโกย โอ่ย โอย โอย โอ๊ย แต่เงินน่ะมีไหม"

จากประสบการณ์ที่ได้พบเห็นที่ผ่านมา ไม่ค่อยจะได้พบเห็นชุมชนที่ประสบผลสำเร็จ เช่นหมู่บ้านนี้ ส่วนใหญ่มักจะเป็นโครงการ หรือกิจกรรม ที่ได้รับการสนับสนุนจากหน่วยงานภายนอก ไม่ว่าจะเป็นหน่วยงานภาครัฐ นักการเมือง หรือองค์กรพัฒนาเอกชน เป็นผู้เข้าไปให้การสนับสนุน หลักจากงบประมาณหมด หรือหน่วยงานเหล่านั้นถอนตัวออกไป งานก็ขาดความต่อเนื่อง ล้มเลิกไปในที่สุดมีไม่ใช่น้อย หากมีเวลา จะนำตัวอย่างของกลุ่มสัจจะออมทรัพย์จังหวัดตราด มานำเสนอในโอกาสต่อไป

สุดท้ายนี้ ขอแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมเล็กน้อยว่า ลำดับแรก เราต้องกลับไปสร้างธนาคารชีวิตที่บ้านแต่ละท่านให้ได้ก่อน คือ ต้องรู้จักให้แก่คนที่อยู่ใกล้ตัวเรามากที่สุดก่อนคือ ครอบครัว จากนั้นจึงจะค่อยๆ ขยายการให้ ออกไปๆ ในวงกว้าง จนถึงระดับโลกในที่สุด

ฉลอง - สิ่งแวดล้อม (จ๊าบ)