การขึ้น "รถไฟใต้ดิน" ครั้งแรกในชีวิต ... (เล่าด้วยภาพ)

ไหน ๆ ก็มีโอกาสได้เข้ามาประชุมและฝึกอบรมในกรุงเทพฯ แล้ว ก็ควรจะต้องใช้เวลาหาประสบการณ์ใหม่ ๆ ให้เป็นประโยชน์กับตัวเอง อีกทั้งมีกัลยาณมิตรจาก G2K พี่ครูคิมและคุณ poo ได้แจ้งให้ทราบว่า ที่กรุงเทพฯ มีการจัดงานมหกรรมหนังสือฯ พอดี

เมื่อวานนี้ (30 ต.ค.53) เป็นวันพักการประชุมจึงอยากจะลองเดินทางจากบ้านไปที๋ศูนย์ประชุมแห่งชาติสิริกิติ์ดู

สอบถามพ่อ แม่ น้อง บอกว่า "รถไฟใต้ดิน" เป็นการเดินทางที่สะดวกที่สุด แป๊บเดียวถึง

อ้าวล่ะสิ ช่วงอยู่กรุงเทพฯ เมื่อหลายสิบปีก่อน ยังไม่มีสักกะรถไฟ ขึ้นยังไงล่ะที่นี้

ผมก็เลยเข้าไปหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ตก่อน สอบถามกัลยาณมิตร G2K ในอนุทิน ซึ่งคุณเอก ได้ให้ความกรุณาโทรมาให้คำแนะนำ และน้องชายผมก็เล่าให้ฟังถึงวิธีการขึ้นอีกด้วย

เอ้า ! มือถือเกิดทรยศ ชาร์ตแบตฯ ไม่เข้า จึงต้องขยับ ๆ หน่อย แล้วชาร์ตใหม่ นั่งรอซะครึ่งชั่วโมง ก็ไม่มีมือถือ เกิดหลงทางขึ้นมาจะโทรหาใครให้ช่วยล่ะเนี่ย

อีกทั้งจะใช้กล้องจากมือถือ เพื่อบันทึกขั้นตอนต่าง ๆ เท่าที่ทำได้

ครั้งแรกในชีวิตเค้านี่นา ว่าไหมครับ ;)

เป้าหมายมาก่อน ... ณ ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์

เริ่มต้นการเดินทางก็ต้องเดินไปทางหน้าซอย เลี้ยวซ้าย เพราะประตูทางเข้าชานชาลารถไฟใต้ดินอยู่แถวนั้น

ภาพที่ 1 ... ประตูทางเข้าดูมีชาติตระกูล เหมือนกำลังเดินเข้าห้าง

ภาพที่ 2 ... ดูป้ายกำหนดเวลา

ภาพที่ 3 ... ข้อห้ามมากันเพียบ โดยเฉพาะ ห้ามนำทุเรียนเข้าสถานี 555 (อุ้ย เพิ่งเห็น ห้ามถ่ายภาพในสถานีด้วย ถ่ายไปแล้วอ่ะ ทำไงดี)

ภาพที่ 4 ... ทางลงค่อนข้างชัน เขาจึงเน้นให้จับราวบันไดให้มั่นทุกที่ในสถานี

ภาพที่ 5 ... สายตาแห่งความชัน

ภาพที่ 6 ... ลงมาแล้วก็เลี้ยวขวา (มีตู้ ATM อยู่ทางซ้ายด้วยนะ)

ภาพที่ 7 ... มีประตูตรวจระเบิดด้วยนะจากสัมภาระของผู้โดยสาย มันจะตึ๊ด ๆ แล้วผมมีเป้ไปด้วย เขาจะขอเปิดเป้ตรวจด้วย

ภาพที่ 8 ... ลงบันไดเลื่อนไปอีกชั้น

ภาพที่ 9 ... ทางผ่านไปซื้อตั๋ว จะเห็นทางออกที่มีประตูกั้นสีแดง ๆ

ภาพที่ 10 ... เครื่องออกบัตรโดยสารอัตโนมัติ เครื่องนี้ผมใช้ไม่เป็นหรอก น้องชายบอกว่า ให้ไปที่เคาน์เตอร์เลย เพราะเราไม่ใช่คนเดินทางประจำ

ภาพที่ 11 ... ลงบันไดอีกรอบ (แต่ไม่มีรูป) ... ผู้โดยสารรอคอยสองฟากตามเส้นทาง ฟากนี้ไปหัวลำโพง (ศูนย์ฯ สิริกิติ์) อีกฟากไปบางซื่อ ... จินตนาการตอนแรก นึกว่า เป็นแบบรถไฟฟ้ามาหานะเธอ คือ มีรางรถไฟ โล่ง ๆ พอมาเห็นชานชาลารถไฟใต้ดิน อ้าวมีกระจกกั้นด้วยอ่ะ

ภาพที่ 12 ... นี่ไงรถไฟฟ้าใต้ดินเข้าเทียบชานชาลาแล้ว

ภาพที่ 13 ... มีป้ายบอกเส้นทางด้านบนกระจกด้วย

ภาพที่ 14 ... นี่ไง "เหรียญวิเศษ" ที่หลาย ๆ คนพูดถึงกัน แตะประตูตอนเข้ามา (ประตูที่มีที่กั้นแดง ๆ) และหยอดคืนกลับที่ประตู ณ สถานีปลายทาง เพื่อออกจากสถานี

ภาพที่ 15 ... ขึ้นอยู่ในรถไฟแล้วนะครับ แอบถ่ายภายในได้ 1 ภาพ ดูดี ๆ นะครับ ป้ายโฆษณามีทุกส่วน ... หน้าผู้คนที่ไม่รู้จักกันมาเดินทางร่วมกัน ... หาคนยิ้มไม่ได้เลย ... เป้าหมายอยู่ในใจแต่ละคน ไม่เหมือนกัน

ภาพที่ 16 ... เอาเหรียญวิเศษไปหยอดใส่ประตูแล้ว มองหาทางขึ้นสถานีบนดินที่ถูกต้อง ใช้บันไดเลื่อน ดูสิครับ คับคั่งตรงบันไดเลื่อน แต่ว่างโล่งบันไดไม่เลื่อน

ภาพที่ 17 ... ขึ้นมาบนดินแล้ว นี่คือทางเข้าประตูหนึ่งของศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์

ภาพที่ 18 ... มุมนี้ ดีกว่า มุมตะกี้

ผมมาถึงปลายทางตามที่ต้องการแล้ว ผ่านมา 3 สถานี คือ เพชรบุรี สุขุมวิท และศูนย์การประชมแห่งชาติสิริกิติ์ ใช้ตังค์ไป 20 บาท เวลาเดินทางไม่ถึง 10 นาที

นี่ถ้ามารถเมล์สมัยก่อน 1 ชั่วโมงยังอยู่บนท้องถนนเลยมั้งเนี่ย

เทคโนโลยีมันย่อโลกเห็น ๆ

คิดถึง ... ฉากการตามล่าให้หนัง Hollywood

คิดถึง ... การปล่อยควันพิษของลัทธิโอมริชิเกียวที่ญี่ปุ่น

คิดถึง ... ฟุ้งเฟ้อ แฟชั่น และ ฟันฝ่า (ปากกัดตีนถีบ)

คุณจะไม่เชื่อว่า กว่าผมจะเดินทางด้วยรถไฟใต้ดินสำเร็จในครั้งนี้

มีคนช่วยเหลือผมมากมายอย่างไม่น่าเชื่อ

ชีวิตผมมีสิ่งดี ๆ ในชีวิตเหลืออยู่บ้าง มีเพื่อนที่ดี

ขอบคุณทุกท่านที่ทำให้ผมได้มีมุมมองและประสบการณ์ใหม่ ๆ

ขอบคุณด้วยใจจริงครับ ;)

บุญรักษา ทุกท่าน ;)

เขียนใน GotoKnow โดย Wasawat Deemarn
ใน รอยเท้า ภาพถ่าย และ ความทรงจำ

คำสำคัญ (Tags): #bookexpo thailand 2010#mrt#nokia5233#wasawatdeemarn#ขึ้นรถไฟใต้ดินครั้งแรก#มหกรรมหนังสือระดับชาติ#มุมมอง#รถไฟใต้ดิน#วสวัตดีมาร#ศูนย์การประชุมแห่งชาติสิริกิติ์

หมายเลขบันทึก: 405612เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2010 13:24 น. ()แก้ไขเมื่อ 23 มิถุนายน 2012 21:15 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่าน

ความเห็น (32)

หนูรี

เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2010 14:09 น. ()

ขอบคุณน่ะค่ะ ที่แนะนำและเล่าเรื่อง

คนบ้านๆอย่างหนูรีไม่ได้ไปกทม นานมากแล้วเหมือนกันค่ะ...ขอบคุณค่ะ

ประกาย~natachoei ที่~natadee

เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2010 17:11 น. ()

อาจารยเล่าได้ละเอียดมาก ทำให้นึกถึงที่พี่เคยนั่งครั้งแรกเหมือนกันคะ ลากระเป๋าเดินทาง 2 ใบ กว่าจะเดินทางถึงที่หมายได้เล่นหอบเหนื่อยเหมือนกัน ตอนนี้ถ้าให้ไปเดินทางอีกรอบก็จะต้องขอทบทวนและกลับมาดูรูปที่อาจารย์บันทึกไว้

รีไซเคิลแมน

เขียนเมื่อ 31 ตุลาคม 2010 18:27 น. ()

สวัสดีครับ

แวะมาอ่านเรื่องราวบันทึกดีๆ นะครับ

ผมเองก็มีโอกาสนั่งรถไฟใต้ดิน และรถไฟลอยฟ้าเหมือนกันครับ แต่หลายครั้งไม่ค่อยอยากขึ้นเพราะติดตรงประตูที่ต้องรีบใส่บัตรแล้วออกให้เร็วที่สุด นั่นแหละครับ บางครั้งตัวออกได้ แต่สายคล้องกระัเป๋าดันไปเกี่ยว บางครั้งก็ใส่บัตรผิดครับ เลยใช้บริการรถประจำทางดีกว่า

ขอบพระคุณสำหรับบันทึกดีๆ ครับ

Wasawat Deemarn