วันนี้ในวงสนทนาของเพื่อนเหล่า HiPPs ด้วยกัน
เหมือนนิทานที่เคยได้ฟังจากพ่อแม่ ครูอาจารย์ คือ ตาบอดคลำช้างยังไงอย่างนั้น ใจหนูก็รู้สึกแว๊บขึ้นมา
โอ้ บ่อยครั้งนี่ที่ฉันอยากจะโต้แย้งสิ่งต่าง ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ไม่จริง อย่างที่เขาเรียกกันว่า “อวดรู้” ใช่ ๆ ครูท่านเคยเมตตาเตือนสติมาว่าหนูเป็นพวก
“สาเถยยัง” ซี่งตอนที่ท่านเตือนมา หนูก็ไม่รู้เพราะครูเขียน mail มาบอกหนูจึงไปเปิดที่หนังสือสวดมนต์หน้า 82 เป็นบทสวด อุปกิเลส 16 ซึ่ง
สาเถยยัง = ความโอ้อวดตัวให้ยิ่งกว่าคุณที่มีอยู่
หนูเป็นแบบนี้บ่อยมาก ๆ ค่ะ เมื่อก่อนรุนแรงมาก ๆ ตอนนี้ก็ยังไม่หายไป แค่แผ่ว ๆลง บางทีก็เปลี่ยนรูปเช่น เขียน ๆ บันทึกไป ทั้ง ๆ ที่เป็นคำสอนของครู เขียนไปเขียนมา คิดเอาเองว่าเป็นความรู้ในตนเองซะงั้น จิตมันเร็วมาก ๆค่ะ หนูยังสร้างสติ ตามมันทันบ้างไม่ทันบ้าง แต่ก็พยายามค่ะ
หลัง ๆมาหนูจึงพยายามหัด ฟังให้มาก ๆ แต่บางทีหนูเผลอ ใจลอย ก็ทำประเด็นสำคัญหล่นหาย ครูท่านจึงเมตตาบอกว่า
“ถ้าเราหายใจเป็น เราจะมีปัญญา”
กราบขอบพระคุณครูค่ะ
ไม่มีความเห็น