เมื่อวันที่ 6 – 7 สิงหาคม 2551 ที่ผ่านมาฉันได้มีโอกาสร่วมเป็นทีมวิทยากรในการกิจกรรม
“การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ผ่านเรื่องเล่า : วิถีแห่งการบริการด้วยหัวใจความเป็นมนุษย์ของคนโรงพยาบาล”
ครั้งที่ 1 จาก 3 ครั้งของเวที
การเป็นวิทยากรของฉันในครั้งนี้ต่างจากทุกครั้งที่ผ่านมา
เนื่องเพราะประเด็นของคนโรงพยาบาลห่างไกลจากความรู้พื้นฐานของฉันหลายขุมนัก
หากเทียบเคียงกับการทำเวทีที่ผ่านมาที่ฉันมีพื้นฐานมากพอที่จะพูดคุยและแลกเปลี่ยนความคิดเห็น
รวมทั้งการ “นำ” เพื่อไปสู่เป้าหมายได้อย่างมั่นใจ
ดังนั้นครั้งนี้ฉันจึงมาเป็นผู้ฟังที่ดี และร่วมเรียนรู้อย่างตั้งใจ
คอยเก็บประเด็นเพื่อตอบโจทย์ของงานให้ได้
ฉันมีโอกาสได้ร่วมงานกับทีมวิทยากรที่เพียบพร้อม ทั้งมุมคิด และประสบการณ์
อ้ายเอก จตุพร ที่มิตรรักแฟนโกทูโนคงรู้จักกันดี ผู้ซึ่งมีคำคิด คำพูด และลีลา ที่น่าประทับใจ
พี่ฝน หรือ อ.ธันยพร ผู้ซึ่งมีประสบการณ์ทั้งทางวิชาการ และการปฏิบัติด้าน KM
ทั้งสองคนทำงานร่วมกันมาหลายเวที ทำให้รับส่งความคิดและคำพูดอย่างเข้าขากัน
ส่วนฉันในฐานะผู้มาทีหลัง จึงได้เรียนรู้อย่างมากมาย ถือเป็นกำไรกับฉันจริงๆ
ต้องขอบคุณอ้ายเอกและพี่ฝนมากที่ให้โอกาสในการพัฒนาตนเองของฉันในครั้งนี้
เป้าหมายของเวทีในครั้งแรกของพวกเรา คือ “การได้รู้จักและมีใจให้กัน”
ผู้เข้าร่วมเวทีซึ่งเป็น “คนโรงพยาบาล” 14 คน จาก 6 โรงพยาบาลในภาคใต้
ทุกคนต่างมาร่วมเวทีด้วยคำถามว่า ให้มาทำอะไร
กอปรกับบรรยากาศและอุปกรณ์ประกอบเวที ทั้งเวทีสีขาว หมอน ดอกไม้ และเสียงเพลง ยิ่งทำให้ฉงนขึ้นไปอีก
การเล่าเรื่อง เป็นวิธีการแห่งการ “ได้รู้จัก”
ทุกคนรู้จักกันผ่านเรื่องเล่าแห่งเหตุ ผล และที่มาของการมีจิตใจที่งดงาม
ทั้งที่เป็นแรงจูงใจจากสิ่งที่ได้เห็น แรงผลักดันจากสิ่งที่ถาโถม หรือแรงบันดาลใจจากก้นบึ้งของใจและคนข้างกาย
ไม่ว่าจะเป็นเหตุใดล้วนได้รับความสนใจและพาตัวเองร่วมรู้สึกไปกับเรื่องเล่าของผู้เข้าร่วมทุกคน
บ่อยครั้งที่มีน้ำตา และหลายครั้งที่มีเสียงหัวเราะ ซึ่งเป็นการแสดงออกแห่งการมีส่วนร่วมไปกับความรู้สึกของเรื่องเล่า
เมื่อทุกคนได้รู้จักกันผ่านเรื่องเล่า ความประทับใจนำมาซึ่ง “การมีใจให้กัน”
ฉันสัมผัสได้ถึงกลิ่นไอของความสนใจ ความดีงาม และความเข้าใจ
ที่ทุกคนต่างมีให้กัน และพร้อมที่จะให้กำลังใจซึ่งกันและกัน
เพื่อให้ดอกไม้ทุกดอกเบ่งบานต่อไป
ขอขอบคุณคนโรงพยาบาลทั้ง 14 คน ที่แบ่งปันเรื่องดีๆ ของ จิตดีๆ
ขอขอบคุณ อ้ายเอก และพี่ฝนที่ให้โอกาสฉัน
ขอขอบคุณมูลนิธิสดศรี-สฤษดิ์วงศ์ และสำนักงานกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพที่เห็นคุณค่าของความดีในจิตใจ
ขอบคุณสื่อมวลชนทุกท่านที่จะนำเรื่องราวดีๆ ไปบอกต่อ
ขอบคุณทุกท่านที่ให้โอกาสฉันได้เติมเต็มความสุขในการก้าวต่อไป...
แล้วพบกันในเวทีที่ 2 วันที่ 10-11 กันยายน 2551
ฉันหวังว่าจะได้พบกับรอยยิ้มของทุกคนไม่ต่างจากวันที่ผ่านมา
ฉันหวังว่าจะได้พบกันเรื่องดีงามของทุกคน
ฉันหวังว่าจะได้พบกับกำลังใจที่เติมเต็มหัวใจ
ฉันหวังว่าทุกคนจะเก็บเกี่ยวความรู้สึกที่ดีเพื่อไปเป็นแรงในการสร้างสิ่งดีๆ ต่อไป
ฉันหวังว่าฉันคงไม่หวังมากเกินไป...
ขอบคุณทุกดอกไม้แห่งความดีงาม
ขอบคุณน้องพิมพ์เช่นกันที่ได้มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์คนดีในวันนั้น ดีใจและอิ่มใจเหลือเกิน การบอกต่อความรู้ที่เป็นนามธรรม ช่างยากเหลือเกิน ทำยังไงนะ เราถึงจะเป็นผู้ส่งสาร ส่งข้อมูลแห่งความดี ในรูปแบบการกระทำและนำไปบอกต่อคนอื่นเป็นรูปธรรมได้ และรู้ไหมพี่ว่าเรามีเรื่องที่ยากกว่า คือทำอย่างไร จะให้คนอื่นนำเรื่องราวเหล่านั้นไปใช้ต่อรวมทั้งต้นเรื่องของเราก็มีการพัฒนาตัวเองขึ้นด้วย
สู้ๆ นะคะพี่เชื่อ ว่า เรา ทำได้ ^^
แวะมาดูกิจกรรมดีๆ ครับคุณพิมพ์ดีดเก่งจัง...แสดงว่าต้องพูดเก่งถึงเป็นวิทยากรได้ ส่วนผมขอเป็น วิทยาธร เดินดีดพิณแถวเชียงใหม่ เอ้ยแถว ป่าหิมพานต์ ดีกว่าครับ ไม่ไหวๆ พูดไม่ค่อยเก่ง ......
สวัสดีคะ พี่ฝน
ขอบคุณที่มาทักทายกันผ่านบันทึกเป็นคนแรก...
โจทย์ยาก แต่ เรา ต้องทำได้
ความดีงามในใจคน มีคนพูดให้ได้ยินบ่อยว่า "ยากเกินบรรยาย"
แต่งานนี้นอกจากเราจะต้องเอาความดีงามมาบรรยาย ซึ่งยากแล้ว
ก็ยังมีเรื่องที่ยากกว่า คือ เอาความดีงามไปพัฒนาต่อ กันอย่างไร...
ยากจริงๆ คะพี่ฝน...สู้ สู้
---^.^---
โจทย์อาจยาก แต่หากทำงานด้วยใจที่เป็นสุข...
ยากแค่ไหรก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่ครับ
ขอบคุณครับ
.....................
หัวเราะ - ร้องไห้ - เสียใจ - สุขใจ
สวัสดีคะ คุณกวิน
ขอบคุณมากคะ...
ไม่ค่อยได้พูดเท่าไรคะ นั่งฟังและปาดน้ำตามากกว่า
ดีดพิณด้วย...เท่ห์ระเบิดเลยนะคะ
---^.^---
สวัสดีเจ้า อ้ายเอก
"มีความสุขกับทุกย่างก้าวของชีวิต" เจ้า...
ขอบคุณเจ้า
---^.^---
สวัสดีคะ พี่อาจารย์ขจิต
ขอบคุณมากคะที่มาให้กำลังใจกัน มาช้ายังดีกว่าไม่มาคะ
น้องพิมพ์สนุกเสมอกับการทำงานคะ และพี่ก็คงเช่นกันใช่ไหมคะ
หายไปนานนิดหนึ่ง...ไม่ค่อยดีเลยเนาะ
ขอบคุณนะคะที่คิดถึงกัน
---^.^---
สวัสดีหนูพิมพ์
ขอบคุณครับ เห็นงานที่หนูพิมพ์ทำแล้ว...ยังนึกว่าเราจะรอดไม๊งานที่อุบลเนี่ย...ฮิฮิ
โชคดีจ๊ะ
สวัสดีคะ นายช่างใหญ่
ขอบคุณที่มาให้กำลังใจนะคะ...สีชมพูหวานจ๋อย แค่เห็นก็ชื่นใจแล้วคะ
---^.^---