ดีใจมากค่ะที่การสัมภาษณ์ในวันนั้นได้มีโอกาส post ขึ้นบน blog  ของพี่ หลังการสัมภาษณ์น้องพึ่งมีเวลาเปิดดู mail เพราะต้องทำ focus group ในวันจันทร์และอังคารต่อ หลังจากที่ได้สัมภาษณ์พี่ในวันนั้น มีความรู้สึกประทับใจเป็นอย่างมาก สิ่งแรกก็คงเป็นอัธยาสัยที่ง่ายๆ ไม่มีพิธีรีตองมาก ซึ่งทราบว่ามีงานยุ่งมากก็ยินดีให้สัมภาษณ์ในวันหยุดและเตรียมพร้อมมาเป็นอย่างดี ต่อมาก็รู้สึกทึ่งมากเมื่อทราบประวัติการทำงาน และสุดท้ายไม่แปลกใจเลยที่ตัวเองประทับใจมากในความเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านการดูแลผู้ป่วยมะเร็งอย่างแท้จริง การได้มีโอกาสรู้จักและสัมภาษณ์ในครั้งนั้นจึงเกิดประโยชน์กับตนเองและงานวิจัยที่กำลังทำอยู่เป็นอย่างยิ่ง

หรรษา

 - ต่อ -

ความคิดเห็นของพี่อุบลที่ได้แตกต่างจากการสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิท่านอื่นๆ คือ ความชัดเจนระหว่างสมรรถนะของพยาบาลทั่วไปกับของAPN ตอนนี้แนวคิดเกี่ยวสมรรถนะของพยาบาลทั่วไปก็ได้ post ขึ้นแล้ว ต่อไปพี่คงมีความเห็นเรื่องสมรรถนะของพยาบาล APN คงมีผู้รอติดตามอ่านอยู่นะค่ะรวมทั้งน้องด้วย

ขอเล่าสู่กันฟังเรื่องงานวิจัยหน่อยนะค่ะ

สวัสดีค่ะน้องหรรษา

พี่เขียน เรื่อง สมรรถนะของของพยาบาลผู้ปฏิบัติการขั้นสูง.. ที่ดูแลผู้ป่วยมะเร็ง

ลองดูที่นี่ค่ะ

http://gotoknow.org/blog/ubolapn/125772?page=1

• ปัญหาที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งที่หลายๆหน่วยงานประสบอยู่ก็คือ
• ไม่รู้ว่าจะประเมินสมรรถนะอย่างไร
• ขาดเครื่องมือที่เชื่อถือได้ในการประเมิน
• แบบวัดความรู้เพียงอย่างเดียว  ไม่สามารถบอกสมรรถนะของคนคนนั้นได้ทั้งหมด
• มีการสร้างแบบประเมินขึ้นมาใช้เฉพาะหน่วยงานซึ่งให้บริการผู้ป่วยที่แตกต่างกันออกไป ก็จะพบว่าอาจจะยังไม่ครอบคลุมประเด็นสำคัญๆของการดูแลผู้ป่วยมะเร็ง                       

ผลจากวิจัยในครั้งนี้

• จะทำให้ได้คำตอบว่า   สมรรถนะในการพยาบาลผู้ป่วยมะเร็งสำหรับพยาบาลระดับทั่วไป   ประกอบด้วยสมรรถนะหลักๆด้านใดบ้าง   และได้เครื่องมือประเมินสมรรถนะที่มีความเที่ยงตรงและเชื่อถือได้   โดยจะต้องผ่านการทดสอบกับพยาบาลที่ให้การพยาบาลผู้ป่วยมะเร็งในหน่วยงานต่างๆทั่วประเทศ

 เป็นงานวิจัยที่น่าสนใจมาก  พี่จะรอผลวิจัยนะคะ

จะได้มีเครื่องมือที่สามารถประเมินสมรรถนะพยาบาลผู้ป่วยมะเร็งได้เหมาะสมค่ะ

สวัสดีค่ะพี่อุบล

จากการที่ได้ทำ focus group กับพยาบาลระดับทั่วไปที่มีประสบการณ์ได้ดูแลผู้ป่วยมะเร็ง โดยทำ 2 ครั้งครั้งละ 7-8 คน โดยเป็นพยาบาลที่มาจากแผนกต่างๆกันที่ดูแลผู้ป่วยมะเร็ง เช่น อายุรกรรม ศัลย์ นรีเวช ortho เป็นต้น

นอกจากจะได้มีการแสดงความคิดเห็นถึงสมรรถนะหลักด้านต่างๆในการให้การพยาบาลผู้ป่วยมะเร็ง ซึ่งมีประเด็นย่อยๆหลากหลายแนวคิด เป็นข้อมูลที่มาจากผู้ปฎิบัติทั้งที่ปฎิบัติดีแล้วและควรปฎิบัติเพื่อคุณภาพการดูแลผู้ป่วยมะเร็ง

ทำให้เกิดการเรียนรู้ว่า

• พยาบาลที่ทำงานด้านนี้ควรได้รับการ train มาโดยเฉพาะ
• หากไม่สามารถส่งทุกคนไป train ได้ การ oraintation ตั้งแต่เข้ามา พร้อมจัดพี่เลี้ยงเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง
•  พยาบาลที่จะเข้ามาทำงานด้านนี้ ควรมีใจรักเป็นพื้นฐาน เพื่อที่จะสามารถเข้าใจปัญหาผู้ป่วยได้อย่างแท้จริง
• พยาบาลยิ่งมีประสบการณ์ ก็จะสามารถ deal กับปัญหาต่างๆของผู้ป่วยได้ดีและระยะเวลาที่ผ่านไปจะช่วยปรับบุคลิกภาพของผู้ให้บริการไปด้วย ให้มีความเอาใจใส่ในปัญหาและความต้องการของผู้ป่วย
• การทำงานด้านมะเร็งในโรงพยาบาลมหาวิทยาลัยจะตั้งรับอย่างเดียวไม่พอ ต้องริเริ่มการพยาบาลเชิงรุก ถึงแม้ระบบบริการของโรงพยาบาลยังไม่เอื้อให้ก็ตาม เพื่อให้สามารถติดตามดูแลผู้ป่วยขณะดูแลตนเองที่บ้านด้วย

ข้อมูลที่ได้จากการสนทนากลุ่มก็จะนำไปประกอบกับข้อมูลที่ได้จากการสัมภาษณ์ผู้ทรงคุณวุฒิต่างๆอีกประมาณ 10 ท่าน ก่อนนำมาสรุป หามีอะไรก้าวหน้าก็จะเขียนมาเล่าสู่กันนะคะ

หรรษา

สวัสดีค่ะ

การtrain พยาบาลที่โรงพยาบาลศรีนครินทร์จะต้องมีการสอนทฤษฎี ประมาณ 5-10 วัน

สอนปฏิบัติ โดยมีพี่เลี้ยงสอน

การให้ IV การเลือกเส้นเลือด การให้ยาเคมีบำบัด การประคบเย็น ประคบร้อน การป้องกันการเกิด Extravasation ฯลฯ

จะประคบคู่เวรเช้า ประมาณ  1 เดือน ถ้ายังประเมินไม่ผ่านจะต้องประกบคู่ต่อ  และประกบคู่กับพี่ ในเวรบ่ายดึกอีก 1 เดือน แล้วประเมิน

เมื่อเริ่มทำงานได้แล้ว การขึ้นปฏิบัติงานทุกเวร จะต้องมีพี่ขึ้นเวรกับน้อง ประมาณ 1 ปี

สอนการให้ข้อมูล  การทำกลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อน ดนตรีบำบัด

สวัสดีค่ะคุณหมอโรจน์

เห็นน้องพยาบาลที่ไปอบรม จะไปที่ มอ ค่ะ

แล้วจะถามน้องพยาบาลที่ train มาแล้วให้นะคะ

   ก่อนอื่นดิฉันต้องขออนุญาตแสดงความชื่นชม..กับพี่ๆ ที่มีความตั้งใจจะพัฒนาวิชาชีพ โดยเฉพาะในด้านการดูแลผู้ป่วยมะเร็ง..

  ศาสตร์คู่กับศิลป์..ความรู้คู่คุณธรรม.. อยากขอเสริมให้พยาบาล (ไม่เฉพาะแต่ที่ดูแลผู้ป่วยโรคมะเร็ง) ว่าควรเพิ่มสมรรถนะ -ความเข้าใจในเรื่องของกฎธรรมชาติ..และการดูแลผู้มารับบริการแบบองค์รวมให้มากๆ ค่ะ..

   ขอแบ่งปันความคิด..จากประสบการณ์ที่ตนเองได้เคยประสบมา (แม้อายุการทำงานจะน้อยกว่าพี่ๆ ) แต่อยากจะบอกว่า..ยิ่งความเจริญด้านเทคโนโลยีมีมากเท่าไร...คนเราก็มักจะห่างจากธรรมชาติมากขึ้นเท่านั้น..กล่าวคือ ไม่ค่อยยอมรับความจริงกัน..ซึ่งความจริงนี้แหละค่ะ ..ที่ตัวผู้ป่วยต้องการมากที่สุด..และเป็นสิ่งที่สหสาขาวิชาชีพมักจะลืมกัน..เพราะมัวแต่ตามใจญาติ..ว่าจะให้ทำอย่างไร.. จนลืมที่จะถามผู้ป่วยว่าต้องการ อย่างที่ญาติต้องการหรือไม่....เพาะบ่อยครั้งที่ความหวังดีของญาติ..กลายเป็นสิ่งที่ผู้ป่วยไม่ต้องการ..อีกทั้งยังเป็นการเพิ่มความทุกข์ทรมานให้กับผู้ป่วยอีกด้วยค่ะ...

เป็นความจริงค่ะ คุณฉัฐม์สุดา ธีระกุล ที่เราเห็นญาติเป็นคนที่คอยบอกเราว่า ห้ามบอก ห้ามอธิบายว่าผู้ป่วยเป็นอะไร แม้กระทั่งระยะสุดท้ายแล้ว ยังไม่ให้รู้

พี่เคยถามญาติว่า ถ้าท่านป่วย เราจะอยากทราบไหมว่า เราเป็นอะไร

แต่ด้วยความหวังดีของญาติ เราเป็นพยาบาลจะต้องให้ญาติยอมรับได้ก่อน

ทีมแพทย์ค่อยบอกผู้ป่วย ถ้าทุกคนพร้อม