โตอีกนิด....หนูจะตามไป


"นี่รอลูกสาวคนเล็กจบ ป.6 จะส่งไปอยู่กับพี่สาวเค้า"

        4wd 2 คัน แล่นออกจากที่ทำงาน หลังพวงมาลัยคันหลังคือผมที่นอกจากต้องเป็นหัวหน้าหน่วยบริการเคลื่อนที่แล้ววันนี้ทำหน้าที่ พขร.จำเป็นด้วย

            15 กม.จากที่ทำงานบนถนนราดยางอย่างดี แต่หลังจากที่เราเลี้ยวขวาออกจากถนนดำ กลายเป็นถนนลูกรังที่เลี้ยวลดคดเคี้ยวตามสันเขา

        ผมจอดรถลงไปล๊อกล้อหน้ากับน้องอีกคนที่ไปด้วย พร้อมแล้วสำหรับ 4 wd คันนี้ที่ต้องพาอีกเกือบ 10 ชีวิตไปสู่การผจญภัย

ผมขับด้วยความระมัดระวังช้า ๆ เพราะรู้ว่า 22 กม.ต่อไปนี้ไม่ง่ายเลยสำหรับการดินทางไปหมู่บ้านนี้

         1.30 ชั่วโมง ผมพาคณะเดินทางมาถึงหมู่บ้าน ผมเดินไปหาผู้นำหมู่บ้านให้ช่วยประกาศให้ชาวบ้านรับรู้ถึงการมาของผมและคณะและให้มารับบริการได้

           15 นาที ชาวบ้านส่วนใหญ่วัยกลางคน ชราและเด็ก เริ่มทยอยเดินมาถึงที่โรงเรียน ซึ่งผมใช้เป็นจุดบริการ

              ผมรู้สึกแปลกใจทำไมจึงมีแต่เด็กและคนชรามารับบริการ หรือแม้แต่เดินมาดู ซึ่งปกติแล้วมักไม่พลาดที่ต้องมากัน

    "หนุ่ม ๆสาว ๆไปไหนกันหมดไม่มารับริการหรือ" ผมเอ่ยถามหญิงคนหนึ่งที่เดินมาหาผม

            "ไม่อยู่หรอก"

             "เค้าไปไหนกัน...ไปไร่หรือครับ"

            "เปล่า...เขาไปทำงานที่อื่น"

            ตอนแรกผมคิดว่าคงไปอีกหมู่บ้านหนึ่งที่อยู่ใกล้กัน

           "เขามีงานจ้างอะไรกันถึงไปกันหมด"

           "เขาไปทำงานที่เชียงใหม่ กรุงเทพฯ โน่น"

(จริง ๆคำพูดและภาษาที่เขาพูดไม่อย่างนี้หรอกครับ เหมือนลูลู่ ลาล่า ของโปงลางสะออนโน่น)

                  "นี่รอลูกสาวคนเล็กจบ ป.6 จะส่งไปอยู่กับพี่สาวเค้า" ผมหันไปมองตามมือที่ชี้ไป เด็กหญิงแต่งตัวน่ารักยืนอยู่อายุคงราวสัก 10 ปี

             "นี่หนูรู้ไหมว่าพี่สาวไปทำงานอะไร"

             "ไม่รู้ค่ะ"เสียงตอบเป็นภาษาไทยค่อนข้างชัด เพราะได้เรียนหนังสือ

               "เขาไปทำงานที่ กรุงเทพฯ บางคนไปหลายปีไม่กลับ" เธอพูดยิ้ม ๆ

                   แต่แล้วเสียงแม่เธอก็ส่งภาษาถิ่นที่ผมฟังไม่ออก แต่พอรู้ว่าดุลูกสาว

แล้วเด็กสาวก็หันหลังวิ่งไปเล่นกับเพื่อน

          ที่จริงผมอยากตามไปถามให้รู้ว่าพี่สาวเธอไปทำงานอะไรกันแน่

          ทำงานต่ออีกประมาณ 2 ชั่วโมง โชคเข้าข้างคนอยากรู้ เด็กน้อยคนเมื่อกี้เดินมากับเพื่อน ผมจึงร้องชมว่า "เสื้อสวยนะ" เธอยิ้มตอบตามประสาเด็ก  "ใครซื้อให้เนี่ย"    "พี่สาวค่ะ"  เธอตอบทันควัน

                    "เดือนหน้าพี่มาบอกว่าจะให้อีก" เธอพูดต่อ

               ผมจึงลองถามดูอีกครั้งว่า"พี่สาวหนูทำงานอะไรนะ"

                        "หมอนวดค่ะ.......โตอีกนิดหนูจะตามไป"

                  คำตอบของหนูน้อย.....ทำให้ผมนิ่งอึ้งเลยครับ !!

Mr.Kraton pai

 

 

 

หมายเลขบันทึก: 134972เขียนเมื่อ 4 ตุลาคม 2007 21:44 น. ()แก้ไขเมื่อ 11 กุมภาพันธ์ 2012 20:48 น. ()สัญญาอนุญาต: สงวนสิทธิ์ทุกประการจำนวนที่อ่านจำนวนที่อ่าน:


ความเห็น (3)
  • ผมและน้องเอก พยายามต่อต้านค่านิยมแบบนี้ครับ
  • รู้สึกสะเทือนใจทุกครั้งที่เด็กสาวทิ้งถิ่นฐานมาทำอาชีพหมอนวดในเมืองใหญ่
  • รู้สึกเศร้าใจ
  • เราในฐานะคนทำงานเพื่อสังคมและชุมชนต้องประสานกันทำงานครับ

สวัสดีครับอาจารย์

ผมกับน้องเอกทำงานร่วมกันครับ เพิ่งจัดงานเยาวชนไป เมื่อ 20 ก.ย.ห่วงอนาคตของเด็กครับ เพราะบางทีเด็กเขาอาจไม่คิด ที่ไม่คิดเพราะไม่รู้ เราจะสร้างโอกาสให้เค้ารู้ได้อย่างไรล่ะครับ เพราะเราก็แค่มนุษย์เล็ก ๆ บนแผ่นดินนี้เท่านั้นครับ

ตามมาพบและอ่านผ่านๆไปหลายๆบันทึก ย้อนมาจากบันทึกสุดท้ายของคุณMr. Kraton Paiแล้วชื่นชมที่มีคนในพื้นที่เอง ที่ทำงานเพื่อคนของเราค่ะ อย่าท้อถอยนะคะ จะคอยตามเป็นกำลังใจให้ และหากมีอะไรที่คิดว่าจะช่วยได้บ้างก็จะทำนะคะ สนใจเรื่อง PCU เหมือนกันค่ะ คิดว่าบ้านเราตอนนี้หมดเงินไปกับการตามรักษามากมาย ถ้าเราย้อนกลับไปดึงเอาวิถีชีวิตเดิมๆมาดูว่าทำไมคนถึงอายุยืนยาว สุขภาพดี ก็น่าจะเป็นหนทางที่ดี

เรื่องของบันทึกนี้ก็น่าสะท้อนใจ แต่เราคงแก้ปัญหานี้ไม่ได้หากคนในพื้นที่ยังไม่พอใจและภูมิใจในสิ่งที่ชุมชนมีนะคะ ทำวันนี้ก็ยังดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลยค่ะ เราคงได้เห็นสถานการณ์ดีขึ้นเรื่อยๆ ถ้ามีคนคิดและทำแบบคุณ Mr. Kraton Pai ในพื้นที่เยอะๆนะคะ  

อนุญาตให้แสดงความเห็นได้เฉพาะสมาชิก
พบปัญหาการใช้งานกรุณาแจ้ง LINE ID @gotoknow
ClassStart
ระบบจัดการการเรียนการสอนผ่านอินเทอร์เน็ต
ทั้งเว็บทั้งแอปใช้งานฟรี
ClassStart Books
โครงการหนังสือจากคลาสสตาร์ท