เมื่อผมได้ กลับมาเยือน .. วัดพระศรีมหาธาตุวรมหาวิหาร หรือ วัดใหญ่ เมืองพิษณุโลก อีกครั้ง ในการเดินทางไปสัมมนาเครือข่ายโสต-เทคโนฯ สัมพันธ์แห่งประเทศไทย ครั้งที่ 22 (http://www.edu.nu.ac.th/techno/techno/index.html)

ซึ่งภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา คณะศึกษาศาสตร์ มหาวิทยาลัยนเรศวร เป็นเจ้าภาพประจำปีนี้ นำโดย ผศ.ดร.สุภาณี เส็งศรี (http://gotoknow.org/profile/sengsri) หัวหน้าภาควิชาฯ ท่านปัจจุบัน

งานนี้ นอกจากการพูดคุย พบปะกันในวิชาชีพของตัวเองแล้ว ยังเปรียบได้กับการกลับมาพบกันระหว่าง อาจารย์กับลูกศิษย์ เพื่อนพบเพื่อนรุ่นเดียวกัน รุ่นพี่พบกับรุ่นน้อง ทุกระดับประทับใจ .. เรียกว่า คืนสู่เหย้า (เข้าสู่ยืน) .. :) ... กันมากมายหลายผู้หลายคน ทำให้คิดถึงวันคืนเก่า ๆ เมื่อหลายสิบปีก่อน (เดี๋ยวรู้อายุหมด) ไม่ว่าเรียนร่วมกันในระดับปริญญาตรี ปริญญาโท หรือก็ปริญญาเอก

ผมก็เช่นเดียวกันครับ เจออาจารย์ที่เคยสั่งสอนผมมาตอนเรียนปริญญาตรี ที่นี่

• อาจารย์สัญญา วันงาม ... เป็นอาจารย์สอนวิชาถ่ายภาพท่านแรกอย่างเป็นทางการให้กับผม และยังคอยดูแลผมประดุจอาจารย์ที่ปรึกษา อีกทั้งตอนมีเหตุการณ์ประท้วงขับไล่อธิการบดีสมัยนั้น (ขอไม่เอ่ยนาม) ก็ห้ามเด็กเทคโนฯไว้ว่า อย่าไปมีส่วนร่วมกับเขา เพราะเราไม่ทราบว่าใครถูกใครผิดกันแน่
• รองศาสตราจารย์ถาวร สายสืบ ... สอนกราฟิกให้กับผม เป็นอาจารย์ที่ปรึกษาผมโดยตรง เป็นคนเตือนผมว่า อย่าใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ รองเท้าแตะ ตะพายย่าม มางานเลี้ยงรุ่นที่โรงแรมไพลิน (จำได้ไม่ลืมในสายตาของอาจารย์เลย) ถึงแม้งานนี้อาจารย์จะไม่ค่อยสนใจผม เนื่องจากอาจารย์สนใจอย่างอื่นอยู่ (บอกไม่ได้ครับ) แต่ผมก็ระลึกถึงอาจารย์เสมอครับ
• อาจารย์กมเลศวร์ เลี่ยวไพโรจน์ ... ผู้ประสาทวิชาประชาสัมพันธ์ ไฟฟ้าและอิเล็กทรอนิกส์ให้ผม ปัจจุบันอาจารย์ได้เกษียณแล้ว ท่านอายุ 80 ปี แต่ยังแข็งแรงอยู่ครับ ผมพบท่านในงานเลี้ยงภาคกลางคืนครับ
• รองศาสตราจารย์ ดร. ประหยัด จิระวงพงศ์ ... ให้ความรู้ทางด้านหลักการและทฤษฎีเทคโนโลยีการศึกษาแก่ผม ทำให้ผมสามารถเรียนต่อในระดับการศึกษาที่สูงขึ้นได้ รวมถึงวิชาการสัมมนาเทคโนโลยีการศึกษา ท่านอาจารย์ได้เกษียณแล้ว แต่ยังเป็นอาจารย์พิเศษอยู่นะครับ
• ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.สุภาณี เส็งศรี ... อาจารย์สอนวิชาคอมพิวเตอร์เพื่อการศึกษาให้กับผมเป็นคนแรก (หลักสูตรสมัยก่อน เราไม่ได้เรียนคอมพิวเตอร์กันเลยแม้แต่ตัวเดียว) ผมอาศัยไปขุด ๆ ตามโรงเรียนสอนคอมพิวเตอร์ข้างนอกมา เลยจับได้ A ของอาจารย์มา ... ปัจจุบัน อาจารย์จะเดินทางมาเชียงใหม่บ่อย มาหาหัวหน้าสาขาวิชาของผมสม่ำเสมอ ผมจึงพบอาจารย์เรื่อย ๆ ครับ ... (http://gotoknow.org/profile/sengsri)
• ผู้ช่วยศาสตราจารย์ ดร.รุจโรจน์ แก้วอุไร ... อาจารย์เป็นคนไปนิเทศที่ผมฝึกงานที่ "ท้องฟ้าจำลอง กรุงเทพฯ" ความประทับใจไม่ลืม คือ อาจารย์ถามกับอาจารย์พี่เลี้ยงของผมว่า "ลูกศิษย์ของผมเป็นยังไงบ้าง" คำว่า "ลูกศิษย์" นี่แหละ ประทับเหลือเกิน เพราะก่อนผมจะมาฝึกงาน อาจารย์ยังไม่เคยสอนผมเลยแม้แต่วิชาเดียว เพราะอาจารย์เพิ่งสอบโอนมาเป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยนเรศวรได้ไม่ถึงปี ครับ และเมื่อผมกลับไปเรียนต่ออีก 1 เทอม อาจารย์ได้สอนวิชา "การศึกษาอิสระ" ให้กับผม ผมต้องทำ Project ตัวสุดท้ายก่อนจบ .. ผมส่งไม่ตรงเวลาทำให้ต้องขยับออกถึงช่วง Summer ตอนแรกจะได้ A แล้ว เลยเหลือแค่ B เพราะว่า ส่งงานไม่ตรงเวลา ครับ ... (http://gotoknow.org/blog/rujroadk)

ที่เล่ามาข้างต้นเกี่ยวกับอาจารย์ของผม มันเป็นความประทับใจ ครับ

นอกจากนั้น ผมยังได้มีโอกาสพบรุ่นน้องหลายคนที่นี่นะครับ มีทั้งประทับใจ และไม่ประทับใจ

• รุ่นน้องคนแรก ... น้องผู้หญิง (ขอไม่เอ่ยนามครับ) เป็นรุ่นน้องของผม 2 - 3 ปี ตอนนี้เรียนจบปริญญาเอกเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา ที่มหาวิทยาลัยศรีนครินทรวิโรฒ ประสานมิตร มาแล้ว 2 ปี ปัจจุบันเป็นอาจารย์อยู่ที่ภาควิชาเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาของมหาวิทยาลัยนเรศวรนี่แหละ ... ความประทับใจที่มีต่อน้องเค้าคือ เมื่อเค้าเห็นหน้า เค้าวิ่งมาทักทายทันที โดยไม่ได้นำหัวโขนปริญญาเอกมาด้วย เหมือนสมัยที่เราเรียนปริญญาตรีไม่มีผิด อันนี้ประทับใจ หรือจำได้เมื่อปีที่แล้ว งานนี้จัดที่ ม.บูรพา ก็เจอน้องเขาเหมือนกัน ก็ทักทายแบบนี้แหละครับ .... สม่ำเสมอครับ
• รุ่นน้องคนที่สอง ... นี่ไม่ประทับใจเลย น้องผู้ชาย เป็นรุ่นน้องผม 1 ปี เรียกว่าไล่รุ่นกันมาเลย เจอที่ ม.บูรพา เมื่อปีที่แล้ว เราก็ว่าใช่ ค้นเน็ตก็ใช่ แต่สงสัยว่า เขาก็เห็นเรา แต่ทำไมเขาไม่ทักเราหว่า ตัวเองเลยคิดว่า เขาคงไม่เห็นเรา หรือไม่เราเปลี่ยนไป เขาจึงจำไม่ได้มั้ง แต่ที่ไหนได้ครับ ... งานนี้ก็พบกันอีก แถมปีนี้ จบปริญญาเอกเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษาจาก มศว.ประสานมิตร แล้วด้วย เป็น ดร.เต็มตัว ปัจจุบันยังคงสอนอยู่มหาวิทยาลัยเก่าแก่แถวนครปฐม ยิ่งไม่รู้จักหนัก เดินสวนกัน ประชุมกรรมการและตัวแทนอาจารย์ของสมาคมเทคโนฯ ก็เห็นหน้า แนะนำตัวกัน ก็ยังคงไม่มีทีท่าจะมารู้จัก ผมจึงน่าจะรู้สึกตัวได้แล้วว่า เขาไม่ได้ให้เรารู้จักเขา หรือไม่เราเป็นรุ่นพี่ที่ต่ำต้อยเกินไป (จบน้อยกว่าเขา เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยกระจอกกว่าเขา) ... หรืออีกเหตุผลหนึ่งที่ไม่น่าใช่ แต่อาจใช่คือ ผมไปว๊ากเขาตอนปี 1 ไว้หรือเปล่า เขาถึงได้โกรธแค้นในใจ ไม่แน่นะครับ ไม่แน่) ... ถ้าเป็นท่าน ท่านจะรู้สึกและคิดอย่างไรกันครับ ผมสงสัยจัง ... สำหรับผม BAD IMPRESSION แน่ ๆ ครับ 2 ปี ติดต่อกันเลย
• รุ่นน้องคนที่สาม ... น้องผู้หญิง ห่างจากผม 1 ปี เป็นนักวิชาการโสตฯ คณะแพทย์ ม.นเรศวร ปัจจุบัน เรียนปริญญาเอกเทคโนโลยีและสื่อสารการศึกษา ที่นี่ไปด้วย ทำงานไปด้วยครับ เจ้าคนนี้ มันกระโดดมาทักก่อนเลย ผมดีใจมากที่น้องมาทักแน่นอน และดีใจที่เขาเจริญก้าวหน้ามากกว่าผม ... (คนนี้ผมแอบถามว่า หน้าพี่เปลี่ยนไปไหม ทำไมคนนั้นเขาถึงไม่ทักพี่ฟ่ะ น้องเค้าว่า เหมือนเดิม แต่อ้วนขึ้นเท่านั้นเอง) ... ประทับใจครับ
• รุ่นน้องคนที่สี่ ... น้องผู้ชาย ห่างจากผม 1 ปี ทำงานเป็นนักวิชาการโสตฯ ที่มหิดล กำลังมีแผนการเรียนปริญญาเอกในกรุงเทพฯ ... คนนี้ผมเดินผ่านและจำเขาไม่ได้ เขามาสวัสดีก่อนเลย ... ผมก็ดีใจกับน้องคนนี้เช่นกัน และยินดีที่ได้พบเขา พร้อมแลกเบอร์กันไว้ครับ ... ประทับใจครับ

แน่นอนครับ รุ่นน้องที่ได้ประสบความสำเร็จในชีวิต ผมก็ดีใจกับเขาจริง แล้วคิดถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่ผ่านมาของการเป็นรุ่นน้องรุ่นพี่ แต่ยังคงเคืองใจไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมได้รับจากรุ่นน้องคนที่สองครับ ... เขาจะทราบไหมว่า การทำแบบนี้มันแสดงถึงอะไรบางอย่างที่เขาเป็น แล้วเขาก็เป็นครูบาอาจารย์อีกต่างหาก ถ้าวันหนึ่งมีคนที่ทำกับเขาแบบนี้บ้าง เขาคงจะได้รับความรู้สึกเหมือนผมเช่นกันครับ ... ก็เสียใจครับ

เรื่องเก่า ๆ ทั้งทุกข์และสุขวนเวียนอยู่ในหัวของผมมาหลายวัน และเรื่องนี้เป็นเรื่องที่อยากเขียนมาก จนผมมีสมาธิและเวลามากพอในการลำดับเรื่องราวเหล่านี้ จึงเขียนออกด้วยใจในบันทึกนี้ครับ ....

ขออโหสิกรรมให้กันครับ ไม่เป็นไร ๆ

ขอบคุณท่านที่แวะมารับฟังและอ่านบันทึกด้วยใจของผม

บุญรักษา ทุกท่าน ครับ :)