ซาหวาดดีค่ะอาจารย์Wasawat Deemarn

• ya..tonaanjonjob...อิ อิ
• ชอบจังค่ะ..ตรงนี้
• ผลระยะยาวต่อสุขภาพใจ ช่วยลดอัตราการพบแพทย์เพราะปัญหาสุขภาพที่สืบเนื่องมาจากความเครียด ช่วยย่นระยะเวลาในการรักษาตัวในโรงพยาบาล เนื่องจากผู้ป่วยมีสภาพจิตดีขึ้น ทำให้ฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว ช่วยให้อารมณ์ความรู้สึกและสุขภาพจิตโดยรวมดีขึ้น ช่วยลดอาการซึมเศร้า ช่วยลดอาการก้าวร้าวและเก็บตัว
• วิเคราะห์ได้ดีค่ะ ..ดีกว่าหมอซะอีก..ฮา
• ตอนนี้ขอเข้ามาอ่าน ..ก่อนนะค่ะ..อิ อิ
• ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณครับ คุณพยาบาล สีตะวัน ที่ไม่ได้สับสนมากนัก ผมยังงง ๆ เลยครับ :)

• ธุ  อาจารย์วสวัตดีมารค่ะ..

เชื่อไหมว่า..ต้อมชอบที่จะเขียนเอามากๆๆ เพราะสำหรับต้อมแล้ว   คิดว่า..การเขียนเนี่ยเหมือนผ่านกระบวนการคิด..นิ้วขยับ..ตาดู..เลยได้พิจารณา    แต่การพูดเหมือนมันไม่ได้ผ่านกระบวนการคิดหรือตรองดูมาก

เคยได้ยินมาว่า การเขียนของบางคนก็เป็นเหมือนการระบายความอัดอั้นตันใจ   แบบว่าโมโหๆๆ เขียนๆๆ ระบายออกมาเสียบ้างก็เหมือนได้ระบายล่ะมั้งคะ

ดีจ้า หนูต้อม เนปาลี :)

การเขียนผ่านกระบวนการคิดมาอย่างซับซ้อน หากแต่เรารู้สึกว่า เร็วจัง เขียนออกมาได้แล้ว แต่ ... บางคนก็ไม่เร็วนะครับ กว่าจะเขียนออกมาได้สักย่อหน้า คิดอยู่หลายตลบ ... ต้องใช้การฝึกฝนอยู่หลายปีทีเดียว

การเขียนน่าจะเป็นการบำบัดอารมณ์ความรุนแรงและก้าวร้าวของมนุษย์ได้ดีอย่างคาดไม่ถึงนะครับ

งั้นพวกเราต้องช่วยกัน เขียน เขียน เขียน ไม่เลิกรา เมากันหัวราคาเมาส์กันไปเลย อิ อิ

ขอบคุณครับ ... นึกว่าจะไม่มีใครสนใจบันทึกอันสับสนอันนี้ซะแล้ว :)

• อาจารย์วสวัตดีมารคะ..

ชอบจัง  ที่ว่า "เมากันหัวรา..คาเม้าส์" เนี่ย  ^^  ต้อมว่าบล็อกเกอร์แถวๆ นี้ก็เป็นกันหลายคนนะคะ  อุ๊บ!   ชนเม้าส์กันหน่อย..ย..ย

วันๆ หนึ่ง ต้อมแทบจะไม่พูดเลย   แต่เขียนไปเยอะค่ะ (ในบันทึก  ทั้งของตัวเองและพี่ๆ  ตลอดจนไม่พลาดกับการได้เขียนจริงๆ ในไดอารี่)    เขียนแล้วก็รู้สึกดี..

นั่นสิ หนูต้อม เนปาลี คิดไปได้ยังไหงหว่า "เมากันหัวรา ... คาเมาส์" เนี่ย ...

ยังนี้เรียกว่า เขียนกันสด ๆ มาจากหัวสมองที่ไม่ได้ไตร่ตรองเอาไว้ก่อน

อ้าว ชน น น เมาส์ กระจาย :)

เมากันหัวจ้น ๆ ...

• อาจารย์วสวัตดีมารคะ..

เคยไหม ที่บางที-บางครั้งการเขียนสดๆ กลับดีกว่าการที่เรานำมาเทียบคิด พินิจพิจารณาตั้งมากมายก่ายกองแน่ะ  ^^  แบบว่า "ได้อารมณ์"

ชน..น..น เม้าส์กันกระจาย  พรุ่งนี้จะแฮ้งค์ไหมอ่ะ อาจารย์?

• สวัสดีค่ะอาจารย์
• มาเขียน  เขียน  (พิม พิม )  ค่ะ 
• ชอบขีดๆเขียนๆค่ะ
• ชอบวาดรูป(แบบเล่น ไม่มีหลักการค่ะ )
• เมื่อก่อนเขียนไดอารี่ อ่านคนเดียว  อิอิ (แบบคนช่างฝัน...)
• มาเขียนบล๊อกแล้วรู้สึกดีค่ะ  ระบาย
• ได้แลกเปลี่ยนเรียนรู้ ทำให้เราได้พัฒนาตนเองอยู่เสมอ
• ได้ฝึกคิดวิเคราะห์ (เพิ่มรอยหยักในสมอง หรือเปล่า นะคะ  หุหุ) ในการแสดงความคิดเห็นในประเด็นต่างๆที่สนใจ 
• ได้มิตรภาพ น้ำใจ จากชาว บล๊อกด้วยค่ะ  ฯลฯ
• และรักษาโรคเครียดได้จริงๆด้วย ค่ะ  อิอิ
• และ สงสัยจะ  "เมากันหัวรา ... คาเมาส์"   จริงๆด้วยค่ะ 

• เห็นด้วยครับ
• การเขียนทำให้เเห็นตัวตนที่แท้จริงของตนเอง มีอิสระภาพปลอดจากการรบกวน เป็นโรคส่วนตัว
• คนชอบเขียนไม่เป็นโรคประสาท แต่จะเป็นโรคง่าย ทุกข์ยาก
• ทุกข์ขึ้นยามใด เขียน เขียน เขียน สุขก็มา
• ขอให้มีความสุขครับ

สวัสดีค่ะ อาจารย์

การเขียนทำให้ได้มอง ได้ทบทวนตัวเอง ทำให้ได้เอาประสบการณ์ของตัวเองมอบเป็นประโยชน์ให้กับผู้อื่นด้วยค่ะ

หลายๆ ครั้ง จะเขียนอะไรก็คิดแล้วคิดอีก คิดและทบทวน ตกผลึกดีๆ แล้วเขียนออกมา ทำให้รู้จักตัวตน รู้จักตัวเองมากขึ้นค่ะ

แถมเขียนแล้วได้แลกเปลี่ยน ยิ่งเป็นความสนุกที่ได้พูดคุยแลกเปลี่ยนกัน ได้กำลังใจเพิ่มเติมจากผู้อ่าน ทำให้มีความสุขไปอีกแบบค่ะ ^_^

คิดว่าน่าจะมีส่วนครับ กับการเขียนสามารถรักษาโรคได้ และอีกอย่างที่เคยได้ยินมาว่า การระบายความรู้สึกคือยาขนานเอก

สวัสดียามดึกครับ หนูต้อม เนปาลี :)

"มุขสด" คู่กับ "เมาส์สด" ชนกระจาย ย ย :)

แฮงค์แหง๋มแหง๋ม ... พรุ่งนี้ต้องถ อ น คร้าบ

ขอบคุณครับ

ดีครับ น้องคุณครู  เทียนน้อย :)

ลองกลับไปเขียนบันทึกสิครับว่า "เขียนบันทึก รู้จักบล็อก แล้วได้อะไร" ให้การบ้านคุณครูในวันครูที่ 16 มกราคม 2552 ดีม่ะ :)

ทุกอย่างก็เหมือนดาบสองคมครับ เลือกใช้ เลือกพบแต่สิ่งดี ๆ เราก็มีความสุข เขียนระบายทุกข์ เล่าประสบการณ์ ทำให้ได้ฝึกฝนการเขียนได้ดียิ่งขึ้น โดยเฉพาะการเรียนระดับสูง ๆ ต้องการคนประเภทนั้น :)

เมา..แป้นพิมพ์กันอีกด้วย ... งานนี้ หุ หุ

ขอบคุณ ท่าน ผอ.ศรีกมล ครับ ... เป็นโรคส่วนตัวเลยหรือครับ :)

แซวท่านเล่น ... การเขียนเป็นการฝึกฝนในหลาย ๆ ด้านจริง ๆ ครับ

ขอบพระคุณครับ

บันทึกนี้ต้องบันทึกอีกครั้ง เมื่อน้อง มะปรางเปรี้ยว แวะมาเยือนครับ :)

แหม นานแล้วนะครับ ไม่ได้มีโอกาสต้อนรับผ่านบันทึกโดยตรง

แสนจะดีใจที่แวะเอาประสบการณ์มาเล่าให้ BLOGGER ท่านอื่น ๆ ได้ฟังกัน และเรียนรู้ไปพร้อมกัน

มีหลายสิ่งหลายอย่าง แฝงอยู่ในการเขียน "บันทึก" ครับ ... ใครสนใจทำวิจัยหาคำตอบบ้าง ยกมือขึ้น ...

ขอบคุณนะครับ :)

ขอบคุณครับ คุณ Peace Aoo  ... ยินดีต้อนรับสู่ GOTOKNOW ครับ

การเขียนเป็นศิลปะที่ยาก แต่ไม่ยาก หากฝึกฝน ครับ :)

แถมยังรักษาสุขภาพให้แข็งแรงอีกต่างหาก

เขียนเยอะๆ กลัวจะเป็นโรคติดบล็อกนะสิ อิอิ ตามมาป่วนเล่นๆ

ป่วนด้วยความสุภาพ ... อิ อิ ... ยินดีครับท่าน อัยการชาวเกาะ :)

ดีค่ะ

ว่าแต่ เขียนจนติดบล็อก นี่ รักษายังไงดีคะ

                 เหอ..เหอ.

อยู่ที่ "หน้าตา" นี่คงไม่ใช่น่ะครับ คุณ ครูปู :)

เห็นเอาหน้าตามาต่อท้ายชื่อกันเยอะแยะเลย

หน้าตาคงไม่ใช่สีเสื้อนะครับ :) หุ หุ

^_^ สวัสดีค่ะ

             มารับการบ้านวันครูค่ะ  "เขียนบันทึก รู้จักบล็อก แล้วได้อะไร"

            ขอไปนั่งคิด นอนคิด  ตีลังกาคิดก่อนนะคะ    :)

คิดโดยไม่มีเงื่อนไขใด ๆ ครับ น้องคุณครู เทียนน้อย :)

แล้วอาจารย์จะรอตรวจการบ้านของหนูนะ อิ อิ

ไม่ได้ทนอ่านหรอกค่ะ

แต่อ่านเพราะอยากรูว่ามันรักษาโรคได้อย่างไร

ก็คนขี้โรคอ่านนี่ อ่านอะไร ก็นึกถึงตัวเอง เผื่อจะเจอสวรรค์โปรดบ้าง

ขอบคุณค่ะ

อ่านอีกรอบค่ะ

เดนนิส สโลน นักจิตวิทยาแห่งมหาวิทยาลัยเทมเพิล ในเมืองฟิลาเดลเฟีย สหรัฐอเมริกา วิจัยพบว่า หลังการเขียนบันทึก กลุ่มตัวอย่างจะมีระดับฮอร์โมนคอร์ติซอลทีเกี่ยวเนื่องกับความเครียดต่ำลง ทำให้ระบบภูมิคุ้มกันทำงานได้ดีขึ้น

ครูต้อยเป็นไทรอยด์ไฮเปอร์ คุณหมอบอกว่าเกิดจากความเครียด ทำงานหนัก พักผ่อนน้อย ไม่รู้เป็นสูตรหรือเปล่านะ ทำให้ระบบการทำงานของฮอร์โมนทำงานผิดปกติ มากเกินไป

คิดว่า ..การเขียนคงจะลดความเครียดได้ น่าจะส่งผลให้ไทรอยด์ทำงานได้ปกติ อิอิ

งั้นต้องรีบไปเขียนที่ค้างไว้แล้วค่ะ

ขอบคุณค่ะ

คุณ krutoi ... ครับ ดูแลสุขภาพนะครับ

การเขียน รักษา สุขภาพ ... คุณ krutoi ตลุยเลยนะครับ :)

สวัสดีครับ

ยามมีเวลาก็แวะมาอ่านหลายบันทึกของอาจารย์ จากหลาย Blog แต่ไม่ค่อยได้ Post ความเห็นไว้ .. อ่านเพลินแล้วก็ออกไป .. นิสัยไม่ค่อยดี .. เลยมาสารภาพบาปครับ

อาจารย์ Handy ครับ ... มิเป็นไร มิเป็นไร ครับ ...

ขอบคุณอาจารย์ครับที่แวะมาสม่ำเสมอ ให้ผมได้ชื่นใจ :)

เข้าใจแล้วค่ะว่าทำไมรู้สึกดีขึ้นมากเลย สิบสี่วันกับการเขียนทุกวัน

เป็นอีกบันทึกที่อ่านแล้วมีความรู้สึกชอบถึงชอบที่สุด

สิ่งดีจงยอ้นกลับคืนคุณ wasawat ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณเช่นกันครับผม ;)...

การเขียนเป็นยาคลายเครียด

ที่ช่วยเยียวยาร่างกายและจิตใจของมนุษย์ได้

เพราะการได้นั่งลงเผชิญหน้ากับอารมณ์ความรู้สึก

และทบทวนสิ่งที่เกิดขึ้น อย่างซื่อตรง

เป็นการเปิดโอกาสให้เราได้จัดการกับความรู้สึก ที่ตกค้าง

และจัดระเบียบ ควาามทรงจำ ของตนเอง

อีกทั้งยังทำให้มองเห็น ปัญหาต่างๆชัดเจนขึ้น

ทำให้สามารถ ยอมรับ จัดการและปล่อยวางปัญหาได้ง่ายขึ้น

เข้ามาอ่านอีกครั้งก็ยังคงได้รับประโยชน์เพิ่ม

ขอบคุณค่ะ