ความทุกข์ใจเกิดจากความคิดของตัวเองที่ค่อยบงการความคิดแตกกระซานซ๋านเซ็น เหมือนธาตุไฟเข้าแทรกดังนวนิยายกำลังภายในอันลือชื่อของโกวเล้งผู้ล่วงลับ

ภารกิจอันหนักหน่วงที่วิ่งเป็นเส้นขนาน 3 เส้น แล้ววิ่งมาพร้อม ๆ กัน

การทำงานที่หนักหน่วงเกินพอดี ทำให้ความรักความสัมพันธ์ส่วนตัวดูแย่ลง

ความกลัวที่เกิดจากจิตตนเอง กำลังจะทำให้เกิดภาวะซึมเศร้า จิตนิ่งไม่พอจะรับสภาพ

อยู่กับตัวเองคนเดียว ลองเข้าไปนั่งอ่านไดอารี่ของออนไลน์ของน้องที่รัก และเพื่อนที่รัก

ความรู้สึกที่สัมผัสได้คือ คำบันทึกไดอารี่ออนไลน์เป็นความรู้สึกและอารมณ์ล้วน ๆ อันน่าจะมาจากการระบายความรู้สึกที่อึดอัดออกไป

อารมณ์รัก โลภ โกรธ หลง รังเกียจ พอใจ ไม่พอใจ สารพัดอารมณ์ที่มนุษย์พึงมีตั้งแต่เกิด

หลายบันทึก ... อ่านแล้วก็ยิ้มตาม

หลายบันทึก ... อ่านแล้วก็คิดดัง ๆ ว่า คิดได้ไงเนี่ย

หลายบันทึก ... อ่านแล้ว อืมม คือ บันทึกประจำวัน

เมื่อนึกถึงตนเองว่า แล้วเราอยากเขียนบันทึกระบายความรู้สึกแบบนี้บ้างดีไหม

ตอบเองในใจว่า ก็ดีนะ แต่มันไม่ใช่ตัวเองหรือเปล่า กลัวจะยิ่งเขียนไปยิ่งฟุ้งซ่าน ธาตุไฟเข้าแทรกมาจริง ๆ ช็อคตายคาคอมฯ ล่ะยุ่งเลย

เมื่อเห็นไดอารี่ออนไลน์ กลับมาถึงการเขียนบันทึกใน G2K แห่งนี้

อืมม มันคนละเรื่องกันเลยนะ

หากใครทะลึ่งมาเขียนในลักษณะของความรู้สึกและอารมณ์มากเกินไป ท่าจะถูกแอบโห่ไล่ให้ไปเขียนที่ ๆ เหมาะสมกว่านี้ ที่ ๆ สำหรับการระบายอารมณ์มากกว่า เช่น เว็บบอร์ดแห่งที่การใช้คำหยาบและรุนแรง หรือ ไดอารี่ออนไลน์ที่ทุกอย่างเป็นเรื่องส่วนตัว

บันทึกใน G2K จึงกลายเป็นลักษณะเฉพาะด้าน เฉพาะกลุ่มคน เฉพาะตัวตนที่พึงมีความคิดสำหรับการนำไปใช้ประโยชน์ต่อสังคมและประเทศชาติอย่างคาดไม่ถึง

ความรู้แจ้ง ความรู้ลึก ที่เหล่าบรรดานักจัดการความรู้เขียนมาบอกเป็นระยะ แต่คนเขียนธรรมดา ขาเดินดิน บางทีก็ไม่ทราบถึงประโยชน์ขนาดนั้น

หากใครไม่เชื่อ ลองไปหาไดอารี่ออนไลน์มาอ่านเล่นดู เช่น diaryis.com diaryclub.com ฯลฯ หลังจากนั้นลองเปรียบเทียบการเขียนกับที่แห่งนี้ รู้สึกอย่างไรกันบ้าง

บันทึกแบบนี้มั้งที่ถูกจริตกับผมมากกว่า ;)

บันทึกที่พยายามสะกดจิตใจ หาเหตุผลมาสนับสนุน เหมือนคนที่มีวุฒิภาวะ สภาวะจิตดี เขาพูดคุยแลกเปลี่ยนกัน

เอาล่ะ ผมขอแค่ครึ่งเดียวของคนมีวุฒิภาวะแล้วกัน

ที่เหลือขอกลับไปตามหาก่อน

...

...

...

อยู่ไหนหว่า ???

บุญรักษา ทุกท่านครับ ;)