นิทานเรื่องนี้มีที่มาจากไหนไม่มีใครทราบได้ เกิดเมื่อสาวน้อยวัยกำดัด ได้ลงทุนตื่นเช้าเพื่อมาทำบุญวันเกิด ให้กับตัวเอง แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนั้นมีสามเณรบวชใหม่มารับบาตรเส้นทางนั้นพอดี สามเณรบวชใหม่  ไปบิณฑบาตรตามลำพัง  เนื่องจากพระพี่เลี้ยงและหลวงพี่ติดกิจนิมนต์ 

หลังจากที่บรรจงตักอาหารใส่บาตร ตลอดจนดอกไม้ธูปเทียนทั้งหมด สาวน้อยก็ไ่ม่ลืมที่จะขอพรกับสามเณร

สาวน้อย   :   หลวงพี่คะ  วันนี้มาทำบุญเนื่องด้วยเป็นวันคล้ายวันเกิดค่ะ  ขอพรด้วยนะคะ

สามเณรน้อยเกิดความเครียด  เนื่องจากยังให้พรไม่เป็น และขาดพี่เลี้ยง
จึงได้แต่มองหน้า พร้อมพยักหน้าให้กัน  ก่อนให้พรว่า...

สามเณร  :   แฮปปี้เบิร์ดเดย์  ทู้ยู  ๆ   ๆ  ๆ.......

--------------------------------------

ใครจะตลกยังไง แต่ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ยิน-ได้อ่าน ตลกร้ายเรื่องนี้แล้ว มันทำให้ ผมต้องนึกย้อนกลับไปในคราวที่ได้บวชเรียน ในวัดป่าแถบต่างจังหวัด กับเขาอยู่หนหนึ่ง เมื่อเราก้าวข้ามสู่ร่มกาสาวพักตร์แล้ว เหมือนเป็นอีกคน ไม่ใช่ัตัวเราอีกต่อไป แต่หากมีเช่นดังนิทานนี้จริง ๆ เกิดขึ้น ก็ไม่รู้จะโทษใครกันอีกแล้ว กับคำว่า การเ่อ่อล้นทางความคิดและ ค่านิยมตะวันตก ถึงกับนำมาปนเปในศาสนาเลยทีเดียว

การขอพร และ การให้พร กับพระนั้น ถือเป็นเรื่องใหญ่เลยทีเีดียวในสังคมไทย กับการที่ มีการนำมาแต่งเป็นนิทานแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องดี โดยส่วนตัวแล้ว แม้จะได้ขอพร หรือ รับพรจากพระ ก็จะใช้วิธีสวดมนต์ ซึ่งแม้ไม่ใช่วันคล้ายวันเกิดของตัวเอง แต่ก็ใช้บทสวดวันเกิดประจำัวันอาทิตย์ ดังนี้

 อุเทตะยัญจักขุมา เอกะราชา พะริสสะวัณโณ ปะฐะวิปปะภาโส ตัง ตัง นะมัสสามิ หิริสสะวัณณัง ปะฐะวิปปะภาสัง ตะยัชชะ คุตตาวิหะเรมุ ทิวะสัง เย พราหมะณา เวทะคุ สพพะธัมเม เต เม นะโม เต จะ มัง ปาละยันตุ นะมัตถุ พุทธานัง นะมัตถุ โพธิยา นะโม วิมุตตานัง นะโม วิมุตติยา อิมัง โส ปะริตตัง กัตวา โมโร จะระติ เอสะนาฯ

สวดเพื่อให้เป็นศิริมงคลกับตนเอง ให้ใจตัวเองมีสมาธิ ไม่ว่าวันเกิดหรือวันไหน ๆ เราก็ทำให้ทุกวันเป็นวันที่ดีของเราได้  อันนี้รับมาจากอาจารย์ท่านหนึ่งที่ผมนับถือครับ