ขอบพระคุณ แรงบันดาลใจ บทกลอน "คุณวิโรจน์ พูลสุข"
ขอบพระคุณครูกลอนที่พร่ำสอนแต่ครั้งเยาว์วัย
ขอบพระคุณพี่น้องผองที่แวะมาเยี่ยมเยือนค่ะ
อิงจันทร์
๒๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๓
ความโศกเศร้าเหงาหงอยจงถอยห่าง
ความอ้างว้างเดียวดายมลายสูญ
คราบน้ำตาเช็ดเถิดหนาอย่าอาดูรย์
ความผิดหวังเป็นจุนสูญสิ้นไป
คนดี ต่อแต่นี้ฉันจะไม่ร้องไห้ .. นึกถึงเรื่อง จดหมายรัก ที่หนุ่มต้นบอกกับสาวดิวว่า ต่อแต่นี้ไปผมจะทำให้ดิวมีความสุข และไม่อยากให้ดิวร้องไห้อีกแล้วครับ :) ขอบคุณค่ะพี่
ปล. ปูยังไม่คุ้นภาพใหม่ของพี่ตาลเลยค่ะ สาวงามคนนี้ใครเอ่ยคะ
สวัสดีค่ะน้องคุณยาย
คิดถึงทุกคนครับ ช่วงนี้สังเกตพี่ๆ ขาประจำหลายคน หายไป คงเข้าไปคุยกันใน face book ทำเอา gotoknow เงียบเหงา ส่วนผมเองยุ่งๆ และมัวลุ้นกีฬา เลยเขียนห่างไป ยังไงก็จะเขียนอยู่นะครับ ขอบคุณที่พี่อิงแวะไปทักทายครับ ช่วงนี้สบายดีไหมครับ
ความรักแจ้งประจักษ์อยู่ในอก
ต้องวิตกเมื่อมลายรักหายสูญ
หยุดร้องให้เถอะคนดีอย่าอาดูร
มาเพิ่มพูนรักตัวเราเลิกเศร้าตรม
จากข้อความข้างบน หยุดร้องให้เถอะคนดีอย่าอาดูร
เขียนผิดค่ะ แก้เป็น ร้องไห้ นะคะ คุณครู
มาเรียนรู้บทกวีหวานซึ้ง
สวัสดีค่ะน้องชำนาญ เขื่อนแก้ว
มาชื่นชมเช่นเคย
อยากแต่งกลอน
แต่ยังทำไม่ได้
โดยเฉพาะสัมผัสใจ
แวะมาเยี่ยมค่ะ....อิ่มใจในอรรถรสบทกวีที่นี่เหลือเกิน
ไม่มีมือที่ไหน...เช็ดหยาดน้ำจากขอบตาได้ดีเท่ามือของเราเอง เมื่อเช็ดมันแล้วเราจะพบว่า.....เราเข้มแข็งขึ้นว่าเดิม สู้ๆๆ
เขียนเป็นกลอนไม่เป็นค่ะ อิอิ แต่ขอมีส่วนร่วม ^ - ^
สวัสดีค่ะครูเอ
ไม่มีมือที่ไหน...เช็ดหยาดน้ำจากขอบตาได้ดีเท่ามือของเราเอง เมื่อเช็ดมันแล้วเราจะพบว่า.....เราเข้มแข็งขึ้นว่าเดิม สู้ๆๆ