ครูโย่งค่ะ
หลง..คงรอครูโย่งจนวินาทีสุดท้ายของเขา
ครูโย่งทำดีที่สุดแล้วรักษาเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาอยู่อย่างเดียวดายในบั้นปลายของชีวิต
จิตยังคงผูกพัน..เศร้าด้วยนะคะ
สวัสดีครับ
วันนี้ ช่วงบ่าย ๆ มีเหตุการณ์ที่บีบหัวใจครูโย่งมาก ๆ เนื่องจาก สุนัขที่เลี้ยงไว้ มีอาการหายใจรวยริน หลบมุมอยู่แถวห้องประชุม มีเด็ก ๆ มีล้อมดูกันใหญ่ ปรากฎว่าเป็นหมาครูโย่งเอง ชื่อ น้องหลง กำลังหายใจรวยระริน ไม่มีแรง ตานิ่ง ทีแรกนึกว่า ตายแล้ว ปรากฎว่ายังไม่ตาย
แต่บรืเวณข้าง ๆ น้ำลายยึดและ มีอวกข้าง ๆ ก็เลยเอาพัดลมมาพัดให้มัน และพี่ต้อยก็เอายาดมมาให้มันดม ก็ดีขึ้น แต่ผมว่าคงไม่ดไปกว่านี้ ก็เลยตัดสินใจพาหลงไปหาหมอ
หมอบอกอาการหลงแย่มาก เพราะ ตาเหลือง ฟันเหลือง ผิวเหลือง อาการโรคตับ ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าหลงเป็นโรค เพราะไม่ได้แสดงอาการอะไรมากมาย ตอนเช้า ๆ ก็กินข้าวปกติ พอตอนบ่ายก็เป็นแบบนี้ คุณหมอก็เลยให้น้ำเกลือ แล้วบอกว่า ถ้าอาการยังไม่ดีขึ้นให้พามาฉีดยาใหม่ หมอให้น้ำเกลือประมาณ 10 นาที ก็แจ้งว่า หลงอาการไม่ดีขึ้น ต้องปั้มหัวใจช่วย แต่ก็ช่วยไว้ไม่ทัน หมอแจ้ง ขอแสดงความเสียใจด้วย น้ำตาไหลพรากเลย พูดไม่ออก
เอาหลงออกมาจากคลีนิค ด้วยความสงสารและคิดถึง พอมาถึงบ้านพักครู ผมก็หาจอบ ข้าวปั้น ธูปและเทียน เตรียมให้หลง เพื่อที่จะฝั่งและส่งหลงไป
หากว่าชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เจอกันและขอให้หลงเกิดเป็นคนและสุขสบายมากกว่านี้
ขอบคุณหลงมากที่ได้ให้เราดูและและหลงก็ดูแลเรายามเหงา
ผมเขียนเรื่องราวของหลง อยู่ไหน Learners ที่บันทึกนี้ ครับ เขียนไว้ว่า
สวัสดีครับ
วันนี้มีเรื่องมาเล่า เกี่ยวกับเจ้าหมาที่ผมเลี้ยงไว้ จริงๆ ไม่ใช่หมาฝรั่งหรือหมาเมืองนอกอะไรหรอกครับ มันก็คือหมาไทย ธรรมดานี่แหละ เป็นหมาที่คนทิ้งไว้ แต่มันบังเอิญได้มาเจอกัน เห็นมันตอนแรกหนังติดกระดูกเลย สงสารมันมาก ทางเจ้าหน้าที่เขตก็เลยจับมันไปฉีดยา หายไปซักพักหนึ่งประมาณ อาทิตย์หนึ่ง มันกลับมามันเปลี่ยนไปมาก อ้วนขึ้นกว่าเดิม ก็เลยเลี้ยงไว้ ผมตั้งชื่อให้มันว่า ไอ้หลง ให้อาหารมัน มันก็นอนเฝ้าหน้าบ้านนั่นแหละครับ ยอมรับว่าหมาเป็นสัตว์ที่ ซื่อสัตย์ที่สุด เวลาให้อาหารมัน มันจะไม่กินเลยนะ มันจะเฉย แต่สัตว์ตัวไหน มาใกล้ โดนหมดแหละ เราก็จ้องดูว่ามันจะกินไหม แต่มันไม่กิน แต่พอเราละสายตาไปทางอื่น มันก็โช้ยใหญ่เลย เวลาผมไปไหนมาไหน( ในโรงเรียน ) มันก็ตามไปเฝ้าประจำเลยครับ เฉพาะเวลาเราเลิกงานนะครับ ถ้าเป็นเวลาทำงานมันจะไม่ตาม มันเป็นสัตว์ที่น่ารักมากๆ ผมประทับใจ ก็เลย เก็บมาฝากครับ แล้วคุณละครับมีสัตว์เลี้ยงที่ประทับใจไหมครับ เล่าให้ผมอ่านบ้างนะครับ ขอบคุณครับ ถ้ามีอะไรคืบหน้าเกี่ยวกับไอ้หลง จะเอามารายงาน ครับ จบข่าว..................
ภาพถ่ายเมื่อวานนี้ ตัวสีน้ำตาล
ขอบคุณทีแวะมาอ่านครับ
น่าสงสารหลงนะ หมาน้อยครูโย่งเหลือกี่ตัวคะ
ขอแสดงความเสียใจด้วยครับ ครูโย่ง :(
มาเป็นกำลังใจให้คุณหลง....อิอิ.อิ ขอให้หายเร็วนะครับ
เสียใจด้วยนะค่ะพี่โย่ง ที่สูญเสีย หมา ที่รักและรู้ใจไป ขอให้หลงไปอยูในที่ สบายๆนะค่ะ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
ขอบคุณป้าแดง
พี่โย่งคะ อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกพี่มากๆค่ะ เจ้าหลงเป็นชีวิตหนึ่งที่ผูกพันกับพี่มาก ความรักมีหลายรูปแบบ แต่มันก็เป็นความรักค่ะ พี่คงเหงาหน่อยนะ สักระยะหนึ่ง เดี๋ยวคงมีหมาน้อยตัวเล็กที่โตขึ้น อาจจะมาทำให้ความรู้สึกที่เสียไปดีขึ้นบ้างนะคะ ...อย่าเสียใจไปเลย เอ้า..เสียใจก็ได้..แต่ก็กลับมามีสติเข้าใจ การเกิดแก่เจ็บตาย นะคะ เป็นกำลังใจให้พี่ค่ะ
คุณครูโย่งคะอ่านแล้วก็เข้าใจความรู้สึกของคุณครูโย่งเลยค่ะ เพราะที่บ้านก็ชอบเลี้ยงหมา(ที่เขาทิ้ง) เหมือนกัน แล้วตอนนี้ที่บ้านครูลี่มีเป็นมะเร็งอยู่ตัวหนึ่งต้องให้ คีโมทุกอาทิตย์และให้ยาแก้ปวดอย่างแรงทุกวันเป็นพันธุ์ ชิสึ ตัวเล็กๆน่าสงสารมากเลย ก็เลยเขียนมาเล่าให้ฟังเพราะเข้าใจความรู้สึกนี้ดี ครูลี่ผ่านความทุกข์ใจแบบนี้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่าไม่มีวันเข็ดค่ะ
ขอบคุณน้องพรหล้า
ขอบคุณครูลี่
ไม่น่าเลย เพื่อนเรา เจ้าหลง 555+
แวะเข้ามาทักทายครับผม
ครูโย่งค่ะ
หลง..คงรอครูโย่งจนวินาทีสุดท้ายของเขา
ครูโย่งทำดีที่สุดแล้วรักษาเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาอยู่อย่างเดียวดายในบั้นปลายของชีวิต
จิตยังคงผูกพัน..เศร้าด้วยนะคะ
สวัสดีเจ้าค่ะ ครูโย่ง
น้องจิเสียใจด้วยนะค่ะ น่าสงสารจังเลยค่ะ นอกจากคนจะเป็นโรคตับแล้ว หมายังเป็นโรคตับเลย แย่จังเลยนะค่ะ คิดถึงนะค่ะ กอดๆๆ....หนูจิ
สวัสดีค่ะน้องครูโย่ง
สวัสดีครับ
เสียใจด้วยนะครับ .....
ลงรูปนี้ให้คุณครูโย่งดู เขาชื่อ น้ำตาลค่ะ อยู่กับครูลี่มา 13 ปี แข็งแรง มีปัญหาที่ตามาแต่เด็กๆแล้วค่ะ ทุกวันนี้ต้องหยอดน้ำตาเทียมอยู่เลย ตรงรอยแผลครูลี่พึ่งพาไปผ่าตัดมะเร็งมดลูกมาค่ะ แต่หลังผ่าตัดประมาณ 15 วัน เขากับมีอาการเจ็บปวดอย่างน่าสงสารมากก็เลยไปหาหมออีก ปรากฎว่าหมอบอกว่าเป็นมะเร็งอีกที่หนึ่ง ครูลี่แสนจะเจ็บปวดใจ เพราะรักเขามาก สงสารสุดหัวใจ ตอนนี้เขาเริ่มเดินไม่ไหวแล้วค่ะ ขาอ่อนแรง และยังต้องกินยาแก้ปวดทุกวันๆ แต่ตอนเย็นเขายังอุตสาห์เดินออกไปรอครูลี่ที่หน้าประตูบ้านนะคะ การที่เรารอเวลาที่เขาจะจากไปนั้นมันแสนจะทุกข์ใจนะคะ คุณครูโย่ง
เสียใจด้วยนะคะ พี่โย่ง
หลงเค้าไปดีแล้วค่ะ....
- เสียใจด้วยค่ะ
ทั้งหมาและแมว เลี้ยงไว้แล้วก็ผูกพันครับ
สงสารเจ้าหลง...
น่าจะแสดงอาการให้เห็นบ้าง
อาการเหมือนหมาที่บ้าน ชอบจับหนู ติดเชื้อไวรัส
ฉีดยา ให้น้ำเกลือ ฝากที่โรงพยาบาล สุดท้ายก็จอบ
ขอบคุณ
ครูโย่งค่ะ
หลง..คงรอครูโย่งจนวินาทีสุดท้ายของเขา
ครูโย่งทำดีที่สุดแล้วรักษาเขาไม่ได้ปล่อยให้เขาอยู่อย่างเดียวดายในบั้นปลายของชีวิต
จิตยังคงผูกพัน..เศร้าด้วยนะคะ
ขอบคุณ
ขอบคุณ
สวัสดีค่ะน้องครูโย่ง
ขอบคุณ
เอามาฝากพี่โย่งนะค่ะ หายเศร้าได้แล้วววค่ะ
ไปเยี่ยมน้องคนนี้หน่อย เขาอยากหน้าตาดี ทิพ
สวัสดีค่ะ
แวะมาเยี่ยมค่ะ พร้อมทั้งขอบคุณในกำลังใจ
ตะก่อน หมาบ้านพี่ ไปสุขสบาย ร้องไห้กันทั้งครอบครัว เศร้า ๆ มาก เดี๋ยวนี้ ไม่เลี้ยงแบบ เพิ่มพูน คือ เหลือ ตัวเดียว เพราะ เวลาสูญเสียแล้ว เศร้า มาก ที่บ้านเลยตกลงกันว่า ไม่เลี้ยงตัวอื่นอีกแล้ว ตอนนี้ เหลือ ซ่าจ๋า ของน้องเพียงตัวเดียว เจ้า น้องโย่งไม่เศร้าแล้วนะ
ขอบคุณพี่ใหม่
วันนี้..พี่ก็เพิ่งให้คุณหมอมาฉีดวัคซีนให้คุณหมาที่โรงเรียนหลายตัวมาก..
คุณหมอใจดีด้วยจ้า..ลดให้พี่ตั้งมากมายว่า..เห็นใจที่หมาเป็นของโรงเรียนแต่คุณครูเหมาจ่ายเอง..ก็เลยลดให้แบบว่า..ช่วยราชการน่ะ..
พี่ล่ะชื่นใจในน้ำใจหมอและพี่ๆ..ที่โรงเรียนที่ช่วยกันจับและให้กำลังใจกันของเด็กๆทั้งโรงเรียน..
ชื่นใจ..และโล่งใจที่หมาบางส่วนฉีดเรียบร้อยแต่ยังเหลือบางส่วนที่ตกหล่น..คงต้องรอวันต่อไปจ้า..
พี่เห็นเรื่องราวแบบนี้แล้วชอบเข้ามาอ่าน..ชอบสัตว์ค่ะ..น่ารักดี..เป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะพี่ว่า..
ดีใจกะหลงที่หายป่วยแล้ว..โล่งใจเลยเนอะ..^^
ในชีวิตเรา ทันทีที่เราเข้าสู่ตัวบ้าน มีสัตว์เลี้ยงกี่ชนิดที่วิ่งเข้ามาทักทายและคลอเคลียเราอยู่ไม่ห่าง บางทีเราตี หรือไล่จนเจ็บ แต่ไม่นานก็กลับมาหาเราอีกครั้ง
ผมก็คงสุนัขที่แหละครับ -
พี่ประกายแสดงความเสียใจด้วยนะคะ
ตัวสีน้ำตาลคือเจ้าหลง
เหมือนหมาพี่ประกายชื่อเจ้าปังปอนด์มาก
ตอนนี้เจ้าปังปอนด์เริ่มจะแก่ ผอม
เป็นกำลังใจให้ค่ะ ครูโย่ง
แตงเองก็ห่างไกลสัตว์เลี้ยงตัวเองมาเสียไกล
สภาพที่อยู่ก็ไม่สามารถเลี้ยงสัตว์ได้
ได้แต่คอยดูแลเจ้าถิ่นที่อยู่ในซอย
พวกเขาน่าสงสารมากค่ะ บางตัวก็โดนทำร้ายมา ก็มีคนในซอยช่วยกันประคบประหงมจนหายดี บางตัวก็เป็นหมาสีชมพูแล้วค่ะ พอให้อาหารเขา เขาก็จะจำ และตามตลอด สายตาที่เขามองน่าสงสารมากค่ะ ก็ได้แต่ให้อาหารเขาไปตามอัตภาพค่ะ
ที่บ้านไม่ได้เลี้ยงหมา แมวอะไรเลย มีแต่กระรอก กระแต นกเอี้ยง หนู งู จ๊ากกก!!! เหตุที่บ้านไม่เลี้ยง หมา เพราะแม่บอกว่า เป็นภาระ แล้วเวลาไม่อยู่บ้านก็ต้องเป็นห่วงมันอีก แต่ก็มีเรื่องเล่าให้ฟังเหมือนกัน บ้านน้าสาวเลี้ยงหมา ชื่อว่าไอ้แดง มันฟังภาษาคนรู้เรื่องมาก ๆ เลย แล้วชอบเล่นกับ เด็ก ๆ ที่บ้าน (ด.ช.ขนุน) มีอยู่วันไอ้แดงมันเข้ามาในบ้าน ไอ้หมาตัวนี้ก็ซน ชอบกัดโน่นกัดนี่ให้เราโมโห เราก็คอยไล่ ส่วน น้องขนุนก็คอยวิ่งมาเล่นด้วยเสมอ ๆ ด้วยความโมโหก็พูดออกไปว่า "ไปเลยขนุนรักไอ้แดงมากนักไปนอนอยู่นอกรั้วบ้านโน่น" ขนุนก็เลิกเล่นหมา ส่วนไอ้แดงปกติมันจะกลัวเราอยู่คนเดียว มันเดินงุด ๆ ออกไปนอกรั้วบ้าน แล้วนอนลงตรงประตู อยู่อย่างนั้นเป็นนาน เราก็สงสัย จนนึกขึ้นได้ว่าไล่ขนุนให้ออกไปนอนนอกรั้ว มันคงเข้าใจว่าไล่มันให้ไปนอนนนอกรั้ว มันก็นอนอยู่อย่างนั้น จนต้องไปบอกว่า ไอ้แดงกลับบ้านไปได้แล้วมันถึงลุกวิ่งออกไป ก็เป็นอะไรที่ตลก ๆ นะ แต่ตอนนี้ไม่มีไอ้แดงแล้วเหมือนกัน ไม่รู้อยู่ ๆ มันก้หายสาปสูญไปเฉย ๆ
ขอบคุณ
สวัสดีค่ะ...ครูโย่ง
จำข้าวฟ่างได้รึป่าวคะ
ข้าวฟ่างก็เคยเลี้ยงหมาเหมือนกันค่ะ
ตั้งแต่ข้าวฟ่างอายุประมาณ 1-2 ขวบแล้วล่ะ
มันชื่อว่า"ปุย"ค่ะ
(เพราะมันมีขนปุยสีขาว น่ารักมากๆๆเลยค่ะ)
แต่มันก็ตายไปแล้วล่ะค่ะ
ข้าวฟ่างกับพี่ชาย
พากันร้องไห้กัน3 วัน3คืนเลยล่ะค่ะ
คิดแล้วน้ำตาจะร่วง
ฮือๆๆๆๆ
ข้าวฟ่างจะติดตามบันทึกของครูโย่งบ่อยๆนะคะ
ขอบคุณ
ขอบคุณพี่