แนะ8 วิธีแก้เมื่อพ่อแม่สื่อสารกับลูกไม่เป็น

เมื่อลูกยังเล็ก หลายครอบครัวอาจมีเสียงบ่นแกมเอ็นดูว่าเด็ก ๆ นั้นช่างพูดเป็นต่อยหอย แต่ละวันมีเสียงเด็กตัวเล็ก ๆ เจื้อยแจ้วเรียกรอยยิ้มจากผู้ใหญ่ทั้งหลายไม่หยุด แต่เมื่อพวกเขาโตขึ้นเรื่อย ๆ เสียงที่เคยพูดจ้อกับพ่อแม่ญาติผู้ใหญ่ก็เริ่มขาดหาย กลายเป็นความเงียบเข้ามาแทนที่ ซึ่งเมื่อถึงจุดนี้ อาจมีพ่อแม่พี่ป้าน้าอาหลายคน เริ่มรู้สึกได้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่ขาดหายไป

เป็นเรื่องธรรมดาที่เด็กเมื่อเริ่มเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแล้วจะมีโลกของ ตัวเอง และอาจเป็นเรื่องยากสำหรับพ่อแม่ด้วยซ้ำที่จะขอเป็นส่วนหนึ่งในโลกของลูกวัย รุ่นเหล่านั้น แต่การพยายาม "ต่อให้ติด" หรือสร้างลิงค์เชื่อมโยงพ่อแม่ลูกเข้าด้วยกัน ให้เข้าใจในความเปลี่ยนแปลงของกันและกัน ก็เป็นสิ่งที่จำเป็นต้องทำ
       
      คำแนะนำในการสร้างสัมพันธภาพระหว่างพ่อแม่ลูก ให้สามารถเปิดใจถึงกันได้ ไม่ว่าจะเข้าสู่วัยใดก็ตามมาฝากกัน       

       เป็นตู้เอทีเอ็ม"เวลา"
       เป็นที่ทราบกันดีว่า เมื่อใครต้องการเงินสดก็สามารถกดได้ตลอด 24 ชั่วโมงที่ตู้เอทีเอ็ม พ่อแม่ก็เช่นเดียวกัน ถ้าอยากให้ลูก ๆ เข้าหา ก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับการ "เบิก" เวลาอยู่เสมอ เมื่อใดก็ตามที่ลูกเห็นว่าพ่อแม่กำลังเครียด หรือมีภาระงานมากเกินกว่าที่จะเปิดโอกาสให้เขาได้พูดคุย เขาก็จะถอยห่างออกจากคุณไป แต่เมื่อใดที่พ่อแม่อยู่ในอารมณ์สบาย ๆ และมีบรรยากาศเปิดใจพร้อมจะรับฟัง เด็กก็จะหาโอกาสเข้ามาอยู่ใกล้ ๆ เพื่อพูดคุยกับพ่อแม่ของพวกเขาเช่นกัน

ถ้าเกิดพ่อแม่ ไม่ให้เวลาซะตั้งแต่ตอนนี้ คอยดูเหอะ พอลูกโต อย่าขอร้องให้กลับบ้าน รับรอง ลูกจะมีแต่อยากวิ่งหนี มีปัญหาก็ไม่ยอมบอก ตอนนี้คุยกับเค้าได้ ต้องรีบทำ อ้อ หรือหากหาเวลาไม่ค่อยได้ พยายามหาเวลาคุยกับเค้าแบบเป็นประจำ เช่น ทุกสองทุ่มครึ่ง(วันจันทร์ พุธ ศุกร์) จะมาดูหนังด้วยที่บ้าน เป็นต้น คือถ้าหาเวลาไม่ได้ ก็พยายามให้มีวันของครอบครัวจริงๆ 

เดี๋ยววันข้างหน้า เวลาพ่อแม่อยากคุยด้วย ลูกมันจะสวนกลับมา แบบว่า "ตอนหนู/ผมอยากคุย พ่อแม่ ไม่เคยสนใจ แล้วทีนี้จะมาเอาอะไรกับหนู/ผม จะคุยอะไรตอนนี้ ไม่ทันแล้ว"  

       
       ไม่ซีเรียสมากเกินไป
       พ่อแม่บางคนใช้ความพยายามผิดวิธีที่จะให้ลูก ๆ เปิดปากพูดคุยกับตัวเอง (จะง้างปากวัยรุ่นแบบชั้น ฝันไปเถอะอีพ่อ อีแม่) ไม่ว่าจะเป็นการตั้งคำถามที่กดดันเด็กจนเกินไป (อย่ามาทำตัวเป็นพนักงานสืบสวนสอบสวนกลางที่บ้าน .. จำไว้) จนทำให้บรรยากาศดูอึมครึม ซึ่งเด็ก (หรือแม้แต่ผู้ใหญ่เอง) ไม่ชอบบรรยากาศแบบนั้นแน่นอน และจะดีกว่าหากพยายามทำให้ทุกอย่างผ่อนคลายลง หรือถ้าทำไม่ได้ ก็ถอยห่างออกมาก่อน

       ถามคำถามปลายเปิด
       ลักษณะการถามคำถามปลายเปิด เช่น ทำไม, อย่างไร, เพราะเหตุใด จะช่วยให้เด็กได้แสดงความคิดเห็นของตนเองออกมา และหากพ่อแม่ถามต่อ ก็จะกลายเป็นการสนทนาที่ยาวขึ้นเรื่อย ๆ ซึ่งคงดีกว่าสำหรับพ่อแม่ที่ลูกจะตอบคำถามแค่ "ใช่ครับ-ไม่ใช่ครับ" จริงไหม

แม่ - ลูกมีแฟนแล้ว ใช่มั๊ย

ลูก - ไม่ใช่ (จะรู้ไปทำไมวะแม่)

แม่ - บอกความจริงมาเดี๋ยวนี้นะ

ลูก - อ้าว หนูก็บอกความจริงแล้วนิคะ (บอกความจริงแล้วทำไมไม่เชื่อกันบ้าง)

แม่ - ชั้นไม่เชื่อแกหรอก ยายแต๋ว ข้างบ้านบอกว่าเห็นแกไปกับผู้ชาย

ลูก - ไม่ใช่แฟนหนู (ทำไมแม่ชอบตัดสินคนแบบนี้นะ)

แม่ - ยังจะมาต่อปากต่อคำอีก

ลูก - หนูไม่มีจริงๆ (ทำไมแม่ไม่เชื่อเราวะ)

แม่ - เงียบ...

ลูก - เงียบ ...

ความสัมพันธ์ย่ำแย่ มาจนถึงปัจจุบัน ลูกมีแฟนไม่เคยคิดจะบอกแม่

ลูกแอบมีกิ๊ก ไม่เคยบอกแม่

ลูกมี เซ็กส์ ไม่เคยบอกแม่ แล้วไปหาคนอื่นๆ ที่รับฟังเค้าแทน (ฮ่าๆๆๆ)

 ชวนคุยในรถ
       การชวนลูกคุยขณะนั่งรถก็เป็นอีกหนทางที่ดี โดยใช้ร่วมกับข้ออื่น ๆ เพราะเด็กจะไม่สามารถหนีออกจากรถเพื่อหลีกเลี่ยงการพูดคุยครั้งนี้ได้ และไม่ควรให้เด็กจดจ่ออยู่กับเกม หรือโทรศัพท์มือถือจนไม่สนใจการชวนคุยของพ่อแม่ในครั้งนี้ไปเสีย

ย้อนไปคิดข้อข้างบนประกอบ คุยด้วยหัวข้อที่เด็กน่าจะเล่าให้เราฟังได้ เช่น เป็นไงบ้างลูก วันนี้เตรียมตัวไปสอบดีรึยัง เมื่อคืนดูหนังสนุกมั้ย

แล้วค่อยๆ เข้าประเด็น ... ด้วยคำถามปลายเปิด เข้าใจ๋...
       
       อย่าด่วนสรุป
       การด่วนตัดสินในสิ่งที่ลูกทำ หรือจัดอบรมชุดใหญ่เมื่อทราบว่าลูกทำสิ่งที่คุณคิดว่า "ไม่เหมาะสม" จะทำให้เด็กรู้สึกว่าการคุยกับพ่อแม่เป็นช่วงเวลาที่น่าเบื่อหน่าย ตรงกันข้าม หากพ่อแม่พยายามฟังในสิ่งที่ลูกอยากบอก สังเกตในสิ่งที่ลูกอยากเป็น จะทำให้เด็กรู้สึกว่า พ่อแม่สนใจในตัวเขาจริง ๆ
       
       สร้างสัมพันธภาพแบบเพื่อน
       สำหรับเด็กวัยพรีทีน หรือวัยที่เตรียมพร้อมจะก้าวสู่การเป็นวัยรุ่น การทำตัวเป็นเพื่อน หรือสัมพันธภาพแบบเพื่อนเป็นสิ่งที่พ่อแม่จำเป็นต้องเข้าใจไม่แพ้การบทบาท การเป็นพ่อแม่ เด็ก ๆ อยากได้พ่อแม่ที่คุยได้เหมือนคุยกับเพื่อน แต่แน่นอนว่า การเล่นบทเพื่อนในครั้งนี้ไม่ใช่การปล่อยตัวเองให้กลายเป็นเพื่อนลูกไปจริง ๆ เพราะพ่อแม่ยังต้องคงไว้ซึ่งหน้าที่ในการให้คำแนะนำกับลูก ๆ ต่อไป แต่สำหรับลูก ๆ วัยนี้แล้ว ช่วงเวลาแห่งการอบรม น้อยได้เท่าไรยิ่งดี 

คิดถึงตัวเองไว้เยอะๆ สมัยปู่ เคยสอนพ่อแบบนี้ ยายเคยสอนแบบนี้ เลิกคิดได้แล้ว 

ยุคสมัยเปลี่ยนไปแล้ว ไปดูหนังฟังเพลงกับลูกบ้าง 

ชอปปิ้งด้วยกันบ้าง พูดคุยกันเรื่องความคิดของเค้าบ้าง 

เป็นเพื่อนเค้า... ให้ได้ ทำตัวเราเองน่ะแหละ ให้วัยรุ่น 

(แม่แฟนผม ย้อมสีผม ตัดผมแนว ใส่รองเท้าผ้าใบ ไปชอปกับลูก - อันนี้พยายามนิดนึง แต่ก็พอได้นะ) 

สมัยนี้ ห้างเยอะกว่าเมื่อสิบห้า ยี่สิบปีก่อน มือถือมีเกือบทุกคน คอมพ์มีเกือบทุกบ้าน 

ดังนั้น พ่อแม่เลิกทำตัวแก่ แล้วหันมาเป็นเพื่อนลูกๆ กันเถิดดดดดดดดดดดดด 
       
       

ทวนสิ่งที่ลูกพูดอีกครั้งหนึ่ง
       การกล่าวทวนสิ่งที่ลูกพูดไปแล้วอีกครั้ง ทำให้เด็กรู้สึกว่าพ่อแม่สนใจฟังสิ่งที่เขาพูดจริง ๆ และทำให้เด็กรู้สึกว่าพ่อแม่สนใจในสิ่งที่เขากำลังบอกเล่าให้ฟัง
       
       สำหรับพ่อแม่ที่ประสบปัญหาด้านการสื่อสารกับลูก ๆ อาจไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทำให้เด็ก ๆ เกิดความไว้วางใจ เชื่อใจ หรืออยากจะกลับมาพูดคุยกับพ่อแม่เหมือนเดิม แต่ถ้าหากพ่อแม่พยายามเปลี่ยนแปลงอย่างอดทน ทุ่มเทและเต็มใจ กำแพงที่เคยกางกั้นความสัมพันธ์ในครอบครัวเอาไว้ก็มีวันพังทลายได้เช่นกัน