ปกติแล้วข้าพเจ้าเป็นคนที่มักจะนอนค่อนข้างดึก บางทีก็ไปถึงสว่างโล่งโจงเลยทีเดียว มันก็เป็นเรื่องปกติสำหรับคนที่ต้องทำงานโดยอาศัยความเงียบยามค่ำคืนในการใช้ความคิด และเป็นเพื่อน

จริงๆแล้วความคิดคนเรามักจะปลอดโปร่งที่สุด ก็ช่วงรุ่งสางไปจนกระทั่งสายๆ เป็นช่วงที่ความคิดไหลแล่นดีมาก (ไม่เชื่อลองดูได้ขอรับ) แต่ไม่แนะนำสำหรับผู้ที่ต้องทำงานกลางวันด้วย เพราะจะทำให้ผิวหน้าไม่ได้พักผ่อนและจะทำให้แก่เร็วขอรับ อย่างหลังนี่สำคัญเลยเทียว

เรื่องของเรื่องก็คือว่า วันนั้นข้าพเจ้าเข้านอนสายไปหน่อย บรรดาคนที่หาเช้ากินค่ำเริ่มออกจากบ้านกันแล้ว มันเป็นบรรยากาศที่แบบว่า น่าดูไปอีกแบบเหมือนกัน ว่ากันว่าคนที่ตื่นแต่เช้ามักจะได้เห็นอะไรดีๆก่อนใคร ได้สัมผัสอากาศที่ยังสดชื่นอยู่ ได้เห็นพระอาทิตย์ทอแสง เป็นประกายสวยงามเจิดจ้า และข้าพเจ้า...ได้เห็นแม่ค้าขายขนมออกมาขายขนม

วันนั้นข้าพเจ้ากำลังออกมายืนอยู่หน้าบ้านพอดี ก็มีแม่ค้าขายขนมขี่สามล้อพวกข้างผ่านมา มีขนมวางอยู่เต็มที่พ่วงข้างนั้น ดูน่ากินดี ทั้งทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน ขนมชั้นก็มี เห็นแล้วน้ำลายไหล

พอแม่ค้าเหลือบเห็นข้าพเจ้า เขาก็ยิ้มให้มาแต่ไกลพร้อมกับตะโกนถามข้าพเจ้าว่า

• "หวัดดีพ่อหนุ่ม ขนมหวานมั้ยจ๊ะ ขนมหวานจ้า"

ข้าพเจ้าส่ายหัว ที่ไม่ใช่ปฏิเสธ แต่กำลังงงอยู่ ซึ่งอาจเป็นเพราะยังไม่ได้นอนก็เป็นได้ แล้วแม่ค้าก็ตะโกนถามอีก

• "ขนมหวานมั้ยจ๊า ขนมหวานจ้ะ"

ข้าพเจ้าเลยตะโกนตอบกลับไป

• "แม่ค้า แม่ค้า"
• "ว่าไงจ๊ะ รับอะไรดี"
• "เปล่า ผมแค่สงสัยว่า ก็แม่ค้าเองยังไม่รู้เลยว่า ขนมมันหวานหรือเปล่า แล้วผมจะไปรู้ได้ไงว่ามันหวานมั้ย เพราะผมเองก็ไม่รู้เหมือนกัน ก็ผมไม่ได้เป็นคนทำ "

วันนั้นไม่รู้ว่าข้าพเจ้าหลบค้อนของแม่ค้ามาได้อย่างไร แต่ที่รู้ๆก็คือ แม่ค้าคนนั้นไม่เคยมองเข้ามที่บ้านข้าพเจ้าอีกเลย...

------------------------------------------------------------------------------------------------------