คติที่ ๒๒ กินคนเดียวไม่พอกิน กินมากคนกินไม่หมด

คติธรรมของหลวงพ่อเป็นคติปฏิบัติคือได้ปฏิบัติแล้ว ได้ทดลองแล้ว คือได้นำปริยัติมาปฏิบัติแล้ว เกิดผลในทางปฏิบัติแล้ว

คติที่ ๒๒ กินคนเดียวไม่พอกิน กินมากคนกินไม่หมด 

คำที่ว่า "กินคนเดียว ไม่พอกิน กินมากคน กินไม่หมด" เราอ่านพบข้อความนี้เข้า  เราไม่เข้าใจอะไร หลวงพ่อกล่าวถ้อยคำนี้ด้วยความประสงค์อันใดหรือ หรือมีเหตุผลอะไร


แน่นอนที่สุด คำที่ว่า "กินคนเดียว ไม่พอกิน กินมากคน กินไม่หมด" จะต้องมีที่มาของเรื่องราว


หลวงพ่อไม่มีอาหารฉัน หลวงพ่อยอมอดตาย ทำไมหลวงพ่อตัดสินใจอย่างนี้ เราตกใจมาก เราไม่เข้าใจ


เมื่อคราวที่หลวงพ่อเป็นพระลูกวัด อยู่วัดโพธิ์ (วัดพระเชตุพนฯ) หลวงพ่อออกบิณฑบาต หลวงพ่อไม่ได้ข้าว เมื่อหลวงพ่อไม่ได้ข้าว หลวงพ่อก็ไม่ได้ฉันอาหาร รุ่งขึ้นหลวงพ่อออกบิณฑบาตอีก หลวงพ่อไม่ได้อาหารอีก หลวงพ่อมีชีวิตอยู่ได้อย่างไร ไม่ได้ฉันอาหารมา ๒ วันแล้ว


พระสงฆ์ศีลบริสุทธิ์อย่างหลวงพ่อ ไม่มีอาหารฉัน หลวงพ่อตัดสินใจยอมตาย


เอาอย่างนี้ จะอ่านเรื่องตอนนี้ให้สนุก โปรดติดตามอ่านเรื่องราวในหนังสือ "อภินิหารหลวงพ่อวัดปากน้ำ" หากบรรยายละเอียดในวันนี้ เกรงว่าเรื่องจะยาวไป


แปลกประหลาดมาก ยามที่หลวงพ่อขัดสน หลวงพ่อไม่มีอาหารฉัน หลวงพ่อถึงกับยอมอดตาย แต่คราวที่หลวงพ่อเฮง หลวงพ่อถึงกับจะเหาะเหินเดินอากาศได้


สนุกกันใหญ่แล้วคราวนี้ เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงเกิดขึ้นแล้วในประเทศไทย พระเอกของเรื่องคือหลวงพ่อนั่นเอง


ย่อเรื่องมาถึงตอนที่หลวงพ่อเป็นพระลูกวัดของวัดโพธิ์ เมื่อบิณฑบาตไม่ได้ข้าว ๒ วัน ก็ไม่ฉันอะไร ยอมอดอยู่อย่างนั้น ตัดสินใจยอมตาย การตัดสินใจนั้น หลวงพ่อให้เหตุผลว่า หากหลวงพ่อตายลงไป เพราะอดอาหาร คนเขารู้ข่าวว่าพระอดข้าวตาย ผู้คนเขาจะมาทำบุญเลี้ยงพระกันมาก เพราะเกิดความสงสาร จะทำให้พระมีอาหารฉันกันทั่ว หลวงพ่อคิดอย่างนี้


รุ่งขึ้น ร่างกายอ่อนเพลียมากแล้ว แต่ยังไม่ตาย ยังพอเดินไปบิณฑบาตไหว ก็ไปบิณฑบาตตามปกติ


วันนี้แปลกกว่าทุกวัน ได้อาหารมากมาย ขณะฉันอาหารเกิดความคิดขึ้นในใจ "วันหนึ่งเราต้องเดินทางไปเรียนตามสำนักวัดต่างๆ ที่เขาสอนวิชาการศึกษาสงฆ์ เช้าไปเรียนแห่งหนึ่ง ตอนบ่ายไปอีกแห่งหนึ่ง หัวค่ำอีกแห่งหนึ่ง อาหารการฉันขัดข้องอย่างนี้ ย่อมเป็นอุปสรรคต่อการศึกษา นึกสงสารพระที่เป็นเพื่อนนักเรียนด้วยกัน เขาก็ขัดสนเหมือนเรา หากเรามีกำลังขึ้นมาเมื่อไร เราจะตั้งโรงครัวเลี้ยงพระเณรไม่ให้พระเณรต้องมาลำบากอย่างเรา"


กาลต่อมา วิถีชีวิตของหลวงพ่อได้มาเป็นเจ้าอาวาสวัดปากน้ำ งานแรกของหลวงพ่อก็คือ ได้ตั้งโรงครัวของวัดขึ้นเพื่อประกอบอาหารเลี้ยงพระเณร แต่แรกสมาชิกยังไม่มาก ในปีต่อๆ มา พระเณรมากขึ้น จาก ๑๐๐ เป็น ๕๐๐ และเป็น ๑,๐๐๐ ในตอนที่พระเณรมากนี่เอง หลวงพ่อนึกถึงความหลัง ว่าบิณฑบาตไม่ได้ข้าว ถึงกับตัดสินใจยอมอดตายเพราะอดข้าว บัดนี้ พระเณรจำนวน ๑,๐๐๐ มีอาหารการฉันบริบูรณ์ หลวงพ่อพูดว่า "กินคนเดียว ไม่พอกิน กินมากคน กินไม่หมด"


นี่คือที่มาของเรื่องกินคนเดียว ไม่พอกิน กินมากคน กินไม่หมด


*****************************************************************************
ข้อมูลจาก หนังสือคติธรรม คตินิยม การดำเนินชีวิต ของหลวงพ่อวัดปากน้ำ