อาบัติและการต้องอาบัติ

อาบัติและการต้องอาบัติ

(๑) ปาราชิก  อาบัติหนัก   ทำแล้วขาดจากความเป็นภิกษุทันที


(๒) สังฆาทิเสส  อาบัติหนักรองลงมา  ทำผิดแล้วต้องให้  “อยู่กรรม”


(๓) ถุลลัจจัย   อาบัติหนักรองลงมาจากปาราชิก    และสังฆาทิเสส  เกิดขึ้นเมื่อตั้งใจจะ ละเมิดอาบัติ  ๒  อย่างนั้นแล้วทำไม่สมบูรณ์  เช่น ตั้งใจจะฆ่าเขาแต่เขาไม่ตาย  

ต้องถุลลัจจัย  บางทีเรียก  อนิยต (ไม่แน่)  แต่อนิยตไม่ใช่ชื่ออาบัติ


(๔)   ปาจิตตีย์   อาบัติเบา   ทำผิดแล้ว   “ปลงอาบัติตก”


(๕) ปาฏิเทสนียะ    ความผิดที่ต้อง   “แสดงคืน”  คือ  ต้องอาบัติเกี่ยวกับบุคคลใด  ให้แสดงกับบุคคลนั้น


(๖) ทุกกฎ  อาบัติเบา   ส่วนมากเกี่ยวกับมารยาทต่าง ๆ   ที่ไม่เหมาะสม


(๗) ทุพภาสิต  “พูดไม่ดี”  อาบัติเบาเกิดจากความผิดพลาดในการพูดไม่เหมาะสม



**************************************************************************


จุดประสงค์ของการบัญญัติสิกขาบท


ประโยชน์แก่พระสงฆ์โดยส่วนรวม


(๑) เพื่อความดีงามของพระสงฆ์

(๒) เพื่อความผาสุกของพระสงฆ์



ประโยชน์เฉพาะบุคคล


(๓) เพื่อขจัดความหน้าด้าน

(๔) เพื่อความผาสุกของผู้ทรงศีล



ประโยชน์คือความดีงามแห่งชีวิต


(๕) เพื่อปกป้องความเลวร้ายที่เกิดขึ้นในปัจจุบัน

(๖) เพื่อขจัดความเลวร้ายในอนาคต



ประโยชน์แก่พุทธศาสนิกชน


(๗) เพื่อให้เกิดความเลื่อมใสแก่ผู้ที่ยังไม่เลื่อมใส

(๘) เพื่อให้ผู้เลื่อมใสแล้วเลื่อมใสยิ่งขึ้น



ประโยชน์แก่พระศาสนา


(๙) เพื่อความดำรงมั่นแห่งพระสัจธรรม

(๑๐) เพื่ออนุเคราะห์พระวินัย (สนับสนุนความมีระเบียบวินัย)


**************************************************************************


กำเนิดภิกษุณีสงฆ์


-นางปชาบดีโคตรมี  ทูลขอบวช  เบื้องแรกทรงปฏิเสธ  ต่อมาทรงบวชให้ตามที่พระอานนท์กราบทูลขอ  โดยให้ปฏิบัติตามเงื่อนไข  ๘  ข้อ  อย่างเคร่งครัด  (ครุธรรม  ๘)


-ข้อน่าพิจารณา  คือ  เหตุผลที่ทรงปฏิเสธในเบื้องต้น   และคำถามที่ว่าพระพุทธเจ้า(หรือพระพุทธศาสนา)  ไม่สนับสนุนหรือ   ที่ไม่อนุญาตให้สตรีบวช   จริงหรือไม่เป็นเรื่องพึงพิจารณาอย่างรอบคอบ   รอบด้าน   ก่อนจะสรุปอะไรง่าย ๆ


**************************************************************************


ได้เรียนรู้เทคนิคและวิธีการปกครองสงฆ์  และการแก้ปัญหาของพระพุทธเจ้า


- คนหมู่มากต้องมีวินัย  วินัยจึงบัญญัติสำหรับปกครองคนหมู่มาก  ให้เรียบร้อย

- การบัญญัติวินัย    ทรงดูกฎหมายทางโลกด้วย  ทรงปรึกษานักกฎหมาย  และทรงให้มี  “ประชาพิจารณ์”  ด้วย

- ทรงให้แก้ไขลดหย่อน  และเพิ่มความเข้มงวด เพื่อความเหมาะสม

- คำนึงถึงปัณณัติวัชชะ  และโลกวัชชะ  เพื่อความสมบูรณ์ของข้อปฏิบัติ


**************************************************************************


ในวินัยปิฎก  มีพุทธประวัติตอนตรัสรู้   จนถึงประกาศพระศาสนาอย่างละเอียด


มีการสังคายนา  ๒   ครั้ง


-  การบันทึกสังคายนาไว้เพียง  ๒  ครั้ง  ทำให้สันนิษฐานว่าระยะเวลาที่พระธรรมวินัยได้แตกออกเป็นปิฎก  ๓  ปิฎก  มีขึ้นก่อนสังคายนาครั้งที่  ๓  เพราะถ้ามีภายหลังสังคายนาครั้งที่   ๓  คงถูกบันทึกไว้ด้วย  ประมาณเวลาคร่าว ๆ  ของกำเนิดพระไตรปิฎก คือ  ระหว่างพุทธศตวรรษที่  ๒-๓