อดีตไม่สำคัญว่าเราเป็นใคร สำคัญที่ว่าวันนี้เราต้องการเป็นใคร

ทุกวันนี้เราเป็นใคร เราล่องลอยไปตามกระแส เคลื่อนที่ไปมาตามแต่สิ่งรอบตัวจะพาไป ตัวเราเองเป็นใคร สิ่งที่เราต้องการอย่างแท้จริงมักจะถูกวางไว้ข้างหลัง ในมุมที่มีแต่เราเห็น และนานๆ ครั้งเราจึงจะเหลือบมองมันสักทีหนึ่ง ในขณะที่เรามองเห็นคนอื่นก้าวไปหาสิ่งที่เค้าคิดว่าอยากจะได้มันทำไมต้องดิ้นรน ทำไมต้องไขว่คว้าให้ได้สิ่งเหล่านั้น ชีวิตคือสิ่งเหล่านั้นรึ ชีวิตคืออะไรนะ

เราโตขึ้นมา ด้วยการอบรมเลี้ยงดูให้เป็นคนดี และให้เป็นคนดีอย่างถึงที่สุด อะไรคือความดี ทำอย่างไรจึงจะเป็นคนดี เหมือนเราจะถูกอบรมมาให้เป็นคนดี อยู่แต่ในกรอบ ทุกครั้งที่จะก้าวออกไปจะเกิดความรู้สึกผิด ซึ่งมันจะเข้ามาคอยรุมเร้า ให้เราไม่สบายใจ

เราทำตัวเป็นให้คนดี แต่ทำไมทำแล้วจึงไม่สบายใจ เราทำตัวให้เป็นคนดี ทั้งๆ ที่เราไม่รู้ว่าความดีมันคืออะไร ใครเป็นคนกำหนด ทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ เรารู้สึกไม่มีความสุข กรอบของการเป็นคนดีมันบังคับเรา กรอบที่เราเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเอง รอบๆ ตัวเรามีผู้คน มีความคิดวิ่งผ่านไปมา มีชีวิตที่ต่างก็ดิ้นรนไปหาสิ่งที่ตัวเองไขว่คว้า คนเหล่านี้จะต้องตายในวันหนึ่ง ตายไปพร้อมกับความคิด เราเองก็จะต้องตายเหมือนกัน และความคิดของเราก็จะหายไป  ก่อนที่เราจะเกิด ก็มีคนตาย ก่อนที่เราจะตายก็มีคนเกิดขึ้นมา มีคนจำนวนมากตายไปโดยที่เราไม่รู้จัก และเราก็รู้ว่ามีคนอีกจำนวนหนึ่งตาย เรารู้จากคนอื่น แต่คนเหล่านั้นก็ไม่มีความหมายอะไรกับเรา  เราไม่ได้กำลังจะตาย แต่เรายังไม่รู้ว่าเราเกิดมาเพื่ออะไร เราคงไม่ได้เกิดมาเพื่อจะตายหรอกนะ เรามีชีวิตอยู่นะ เรามีชีวิตเป็นของเรา เรามีคนที่เป็นห่วงเราชนิดที่ตายแทนเราได้ แต่ชีวิตก็เป็นของเรา และมันยังคงเป็นของเราทุกเวลา และเราก็เลือกได้ว่าจะทำยังไงกับมัน ในตอนนี้ เรามีชีวิตสำหรับบางคนในบางเวลา และสำหรับบางคนเราไม่เคยมีชีวิตอยู่ เพราะไม่ว่าเราจะมีตัวตนหรือไม่ มันก็ไม่ใช่สิ่งสำคัญสำหรับเค้า  เราอาจไม่มีตัวตนที่แท้จริง เราที่คนอื่นเห็น ไม่ใช่เราที่คนอีกคนเห็น ในขณะเดียวกัน เราก็เห็นคนอื่นๆ ไม่เหมือนกับที่ใครๆ เห็น

       ทุกคนหนี วาทกรรมไม่พ้นหรอกค่ะ เราหลุดจากวาทกรรมหนึ่ง ก็เข้าสู่อีกวาทกรรมหนึ่งโดยอัตโนมัติ เราจึงจำเป็นต้องรู้จักตัวเองให้ได้มากที่สุด รู้เท่าทันความคิดตัวเองให้ได้มากที่สุด มีสติกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้ได้มากที่สุด อย่าใช้อารมณ์ตัดสินคนอื่น หรือแม้กระทั่ง ตัดสินว่าตัวเองเป็นใคร โดยไม่ไตร่ตรอง เพราะอะไรก็ตามที่สติไม่ครองอยู่ด้วย มักจบที่หายนะเสมอๆ แล้วตัวท่านล่ะเป็นใคร ไม่ได้ถามนะ แต่กำลังบอก เพราะคำตอบอยู่ที่ท่านเอง และอาจอยู่มานานแล้ว แต่ถูกกดทับด้วย สิ่งปรุงแต่งของสังคมรอบกาย

      วันคืนของคนเรานั้นมีจำกัด วินาทีนี้ คนนับหมื่นนับแสนกำลังลืมตามาดูโลก บางคนถูกลิขิตให้มีชีวิตอยู่เพียงไม่กี่วันหรือไม่กี่สัปดาห์ บางคนเพียงไม่กี่นาที แล้วก็ตกเป็นเหยื่อของโรคภัยหรือเคราะห์กรรมน่าอนาถต่างๆนาๆ บางคนอาจอยู่รอดมาเป็นศตวรรษ หรือเกินกว่านั้นนิดหน่อย และได้ดื่มด่ำกับทุกๆรสชาติที่เวลาในชีวิตหยิบยื่นให้ ทั้งสิ่งที่ต้องการและไม่ต้องการ แต่ไม่ว่าเราจะมีชีวิตอยู่แค่หนึ่งนาทีหรือหนึ่งศตวรรษก็ตาม คำถามที่สำคัญยิ่งและจำเป็นต้องตอบตัวเองให้ได้ คือ อะไรคือจุดมุ่งหมายของชีวิต และอะไรที่ทำให้เรามีคุณค่า?

  สรุป     เรามาจากสิ่งที่ไม่มีและจะเป็นสิ่งที่ไม่มีต่อไป  สิ่งใดเกิดขึ้น สิ่งนั้นตั้งอยู่ และสิ่งนั้นก็ดับไป

จริงครับ เกิดขึ้นก็ต้องดับไปเป็นแน่แท้ จงทำดีเท่าที่โอกาสจะอำนวย จะสอนใครก็ควรระวัง เพราะสอนคนที่ไม่ดีย่อมไม่แน่นอนกับผลที่ตามมา คิดก่อนทำ หรือคิดก่อนพูดดีที่สุดครับ

ขอบคุณค่ะ ที่มาเตือนสติ