ทีมงานมากระซิบว่า จำเป็นต้องปรับระบบเว็บสำหรับวารสารวิชาการของมหาวิทยาลัยแล้ว แน่นอนครับ ผมก็ต้องเชียร์ให้กลับไปใช้ระบบ ojs อีกครั้ง ซึ่งก็จัดการให้เรียบร้อยภายในช่วงบ่าย (ไม่ได้ทำเองหรอก ให้ทางศูนย์คอมจัดการให้) ตอนนี้จัดการผู้ใช้เสร็จ เหลือใส่ข้อมูล

เมื่อวานหาข้อมูลอยู่นานกว่าจะเตรียมข้อมูลไปบรรยายให้อย่างพอใจ ปรากฏวันนี้โดยบังเอิญเจอะบทความตัวเองที่เขียนไว้ในบล็อก ประเด็นหลักๆ มีครบ ฮิฮิ สงสัยต้องมีการจัดระบบบล็อกใหม่แล้ว เผือจะได้ช่วยในการเก็บข้อมูลได้ดีขึ้น

เมื่อวานอาจารย์ที่ปรึกษาเล่าถึงบทความวิชาการของท่านเหมือนท่านจะภูมิใจในทุกชิ้นงานเลย ฮิฮิ ไม่เหมือนเรา บางชิ้นถึงจะได้ตีพิมพ์แต่ก็ไม่อยากพูดถึง

วันนี้แลกเปลี่ยนเรียนรู้การเขียนบทความวิชาการกันทั้งวัน เห็นหลายคนหึดขึ้น โอเคมาก ขอบคุณ รศ.ดร.ธีรพงศ์ แก่นอินทร์ ที่สละเวลามานั่งฟังทั้งวัน

ทำใจให้สู้ แล้วปํญหามันเล็กไปเอง

มีคนให้ช่วยทำวีดิโอนำเสนอ ความเห็นของนักศึกษาจีนที่มาเรียนที่มหาวิทยาลัยโดยให้ใช้ภาษาจีน ก็เลยบอกคำถามนักศึกษาไปก่อน 3 คำถาม แล้วก็ให้เขาพูดไปเลย เขาพูดได้สักแป๊บ ก็หยุด อือ ไม่รู้ว่าเขาหยุดเพราะจบคำถามแรก หรืออย่างไร หรือว่าคิดสิ่งที่จะพูดไม่ออก ฮิฮิ ก็ตอน นศ.พูดจีน ผมก็ฟังไม่รู้เรื่องเลย จะรู้ได้ไงพูดตอบไปกี่คำตอบแล้ว ฮา

เจอกิติศัพท์ของหน่วยงานหนึ่งเข้า มันทำให้ผมไม่ค่อยจะกล้าเดินงานต่อเลย ปัญหาคือ มันถอยหลังไม่ได้ งานนี้คงต้องใช้พลังใจอย่างมากทีเดียว

ไม่มีไรจะพูด วันนี้ลุยสถานเดียว

วันนี้เสร็จไปหลายเรื่อง ใช้พลังไปเยอะจริงๆ ที่สำคัญดึกกว่าทุกคืน ช่วงหลังๆ บังคังตัวเองนอน 4 ทุ่มมาได้เป็นเดือนๆ แล้ว

นั่งวิเคราะห์ผลจากแบบสอบถามที่เจอคือ ครูส่วนใหญ่รู้ว่าสอนแบบเน้นผู้เรียนเป็นสำคัญสอนอย่างไรและอยากสอนแบบนั่น เพียงแต่สภาพจริงที่เป็นอยู่คือยังสอนเหมือนเดิม แต่ถ้าโจทย์เกี่ยวกับการบูรณาการ อันนี้เหมือนกับว่ายังไกลตัวครูมากทั้งความเข้าใจและการนำไปใช้ วิ่งต่อไปการศึกษาไทย คิดอะไรไม่ออกแจกแทปเล็ตไปก่อน ฮิฮิ

สองสามวันมานี้ลบทุกภารกิจออกจากสมอง เหลือไว้แค่หนึ่งงาน ปรากฏว่างานเดินหน้าได้อย่างประทับใจ แต่คืนนี้ต้องมาตั้งคำถามว่า แล้วไอ้งานที่ยังไม่เสร็จทำไงกับมันดี

ตั้งข้อสังเกตไว้กับเพื่อนอาจารย์ว่างานที่กำลังจะไปร่วมกับเขานี่มันแปลกๆ อยู่นะ ทำไมไม่มีการให้รายละเอียดเลยทั้งๆ กำลังจะเริ่มแล้ว สุดท้ายได้คำตอบว่าเจ้าภาพหลักของตัดเราออกเรียบร้อย อือ ไม่อยากหาคนรับผิดชอบ เหลือไว้แค่อารมณ์เซ็ง

สงสัยอาจารย์ที่ปรึกษาจะจับทางถูกแล้ว วันนี้ไปส่งบทความตอนเที่ยง เย็นท่านฝากคนกลับมาแล้ว ฮิฮิ ท่านรู้ถ้าปล่อยนายอีย์ว่างเกินสองวัน มันจะเตลิดไปทำอย่างอื่น ฮิฮิ

เสร็จรับฟังความเห็นจากผู้ทรงคุณวุฒิไปเรียบร้อยสำหรับการดำเนินการวิจัยของวิทยานิพนธ์ เสร็จจากนี้ก็ถึงคิวการลงมือทดลองใช้ระบบแล้ว (อัลฮัมดุลิลลาห์) สู้ต่อครับ

ดูเหมือนวันนี้งานราษฏร์จะแน่นขนัดจริงๆ

เจอแต่แจ็คพอตจริงๆเลยช่วงนี้ วันสองวันนี้อย่าอย่าใครมาเรียกจากข้างหลังเชียว อึม

กำลังสงสัยนิยามว่า พัก มันควรเป็นเช่นไร ฮิฮิ นอนมาครึ่งวันแล้ว ทำไงต่อจึงจะเรียกว่าพักเยอะๆ อดไม่ได้ต้องเปิดคอมมาอ่านงานต่อ

สงสัยเขียนให้หวานสุดยังไง คนก็ยังคงเข้าใจว่าไปตำหนิเขาแน่ๆ อือ มันอาจจะเป็นอีกวัฒนธรรมองค์กรที่เรายังไม่คุ้นชินกับการฟังคำตำหนิกระมัง

เสร็จงานไปหนึ่งชิ้น แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่มีอะไรให้ทำต่อ มีอีกเพียบ

บางทีปัจจัยความสำเร็จไม่ต้องไปหาไกล มันอยู่ที่ตัวเราเองนั่นแหละ จัดการตัวเองได้ทุกอย่างก็อยู่ในมือ (อินชาอัลลอฮ์)

อาทิตย์รีบเรื่องการประสานผู้ทรงคุณวุฒิและทำชิ้นงานให้เสร็จ

หายหน้าไประยะหนึ่งจาก g2k เพราะเร่งปั่นรายงานวิทยานิพนธ์ อันเนื่องจากอาจารย์ถามถึงความก้าวหน้าแล้ว ตอนนี้เสร็จแล้ว เดินหน้าสำหรับกิจกรรมในระยะที่ 2 ต่อ (อัลฮัมดุลิลลาห์)

ช่วงนี้เรียกได้ว่าเป็นช่วงนั่งกับนอนจริงๆ นั่งเขียนรายงาน คิดไม่ออกก็ไปนอน เกือบจะไม่ได้ออกไปยืนหน้าบ้านเลย เหอะๆ ชิ้นแรกเกือบเสร็จแล้ว อัลฮัมดุลิลลาห์ แต่อีกสี่ชิ้นใหญ่รออยู่ อือ สู้ต่อไป

รู้สึกงานที่ทำได้กับเวลาที่ผ่านไปช่วงนี้ไม่คอยจะสมดุลกันสักเท่าไร แต่ยังไงก็ต้องทำให้เสร็จในเวลาที่กำหนด

ตั้งค่า vpn แล้ว ทำไมเข้าเว็บ tdc มันไม่ขึ้นเป็นมหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ กลับให้ต้องล็อกอินอีก หรือต้องตั้งค่าพร็อกซี่ด้วยหรือแล้ว แล้วจะให้ตั้งว่าอะไรละ เริ่มงง