๒. ปกติเป็นคนที่หลับก็คือหลับ ไม่ค่อยจะฝัน จำได้ว่าเคยฝันเป็นเรื่องเป็นราวอยู่สามครั้ง ครั้งแรกตอนสอบบรรจุครู สอบติดบัญชีแรก เรียกบรรจุทันที ฝันว่า แต่งชุดครู สะพายกระเป่า เดินขึ้นไปตึกชั้นสาม เดินออกไปทางซ้ายของตึก เจอทุ่งนาเวิ้งว้าง เปลี่ยวมาก มองลงไปเบื้องล่างมีเพื่อนยืนตะโกนบอกว่า ...อิงจันทร์ ...ทิ้งกระเป๋าสะพายไว้ทำไม วันรุ่งขึ้น หนังสือพิมพ์ลงข่าว ที่สอบบรรจุครั้งนี้ให้เป็นโมฆะ เนื่องจากมีการทุจริตการสอบที่ปราจีนบุรี อิ...อิ... 

๑.หลังจากขอคำปรึกษาจากคนดี...เรื่องการย้าย คนดี...ก็ตอบมาด้วยความชัดเจน พร้อมกับมอบเบอร์โทรของผู้ใหญ่ ให้ครูอิงโทรไปปรึกษา...อิ...อิ...อิ...คนดีคงไม่ทราบซิเนาะว่า  ครูอิง ทำงานใหญ่ พอได้  แต่ ให้คุยกับผู้ใหญ่เนี่ย  หนูไม่เค้ย..ไม่เคย..คนดีนั้นแหละ คือผู้ใหญ่ที่ใหญ่ที่สุดแล้วที่ครูอิงคุยด้วย  แต่ก่อนคิดว่า เป็นเพื่อน แต่ตอนนี้ครูอิงไม่อาจเอื้อมดึงคนดี...มาเป็นเพื่อนหรอกนะ....ด้วยความเคารพ....เจ้าค่ะ... ท่าน

๒.วันนี้คนดีคงพอมีเวลา จึงเข้ามาอ่านบันทึกของครูอิง"ถ้าเหนื่อยเกินไป  พาหัวใจกลับบ้าน" พร้อมกับเม้นท์ตอบ ด้วยข้อคิด สะกิดใจได้น่าฟัง น่าคิดว่า ทุกเวลานาทีของชีวิต...     หากเราคิดให้ดีมีความหมาย.......การเดินทางสร้างความดีที่เรียงราย...     สิ่งท้าทายวิเคราะห์เจาะให้เป็น......ใช้ปัญญาวิเคราะห์สะเดาะออก...    ปัญญาบอกแนวทางกระจ่างเห็น......กุศลาธรรมาจะชัดเจน...    ชูช่อเด่นเน้นให้ถูกปลูกให้ดี.......อกุศลาก็ธรรมาอย่าประมาท...   มองฉลาดตระหนักประจักษ์ศรี......สรรพสิ่งจริงแท้แพ้ความดี... ทุกคนมีกุศลส่งจงไตร่ตรอง  ชี่งครูอิงก็ได้เม้นท์ตอบสั้น ๆ ว่า บนเส้นทางของชีวิต......    อาจมีผิดมีพลาดพลั้ง........มีถนนร้อยพันทาง......ให้ก้าวย่างเลือกทางไป......ถนนหนึ่งซึ่งปรารถนา.......   นั้นชื่อว่า "กำลังใจ".....พาเราถึงเป้าหมาย......  "กำลังใจ" กันและกัน

๑. สองวันมานี้ครูอิงก็เห็นคนดี...แว้บเข้ามา ช่วงประมาณ 11 น ทั้งสองวัน แต่ไม่เห็นทิ้งร่องรอยอะไรไว้ในบ้านเลยสักนิดนึง ความจริงถ้าแค่แวะมาอ่าน ไม่เห็นจำเป็นต้องล็อคอิน ก็สามารถอ่านได้มากมาย  ครูอิงคิดว่าขึ้นบันทึกใหม่ซะอีก อิ..อิ...คลิ๊กหาใหญ่เลย  ม่ายเจอ.........

๒.วันจันทร์ถัดจากวันครู ไปโรงเรียนบ้านพักครูหายไป 1 หลัง  ถัดมาอีกจันทร์ บ้านพักครูหายไปอีก 1 หลัง  วันจันทร์ที่เพิ่งผ่านมาอาคารเรียนเก่าหายไปครี่งหลัง  เฮ้อ....ไม่อยากแตะเล้ย แต่ทำไมต้องตั้งครูอิงเป็นประธานกรรมการดูแลไม้และวัสดุที่ได้จากการรื้อถอนครั้งนี้ ไม้เก่า ดี ๆ ทั้งนั้น ประมูลตอนไหน ใครประมูล ประมูลเท่าไหร่ แล้วไม้อยู่ที่ไหน ใคร ๆ ก็ถาม แล้วครูอิงจะตอบเค้าว่ากระไร ไม่อยากเอากำปั้นน้อยนิด สิ้นคิดทุบแผ่นดินใหญ่อีกต่อไปแล้ว  ใครจะทำอะไร เอาอะไร ก็ทำไปเถอะ เอาไปเถอะ หมดแรงต้าน  แต่ขออย่าให้ประธานกรรมการเดือดร้อนก็แล้วกัน จะใช้สำนวนอะไรดีเนี่ย  "เนื้อไม่ได้กิน หนังไม่ได้รองนั่ง กระดูกแขวนคอ" หรือ "เลี้ยงช้าง กินขี้ช้าง"   "กำปั้นทุบดิน"  "ไม่ซี่อย่าไปงัดไม้ซุง" เฮ้อ..ปลงซะเถิดครูอิง

๑. ดีใจที่นักเรียนมีผลการพัฒนาการอ่านที่ดีขึ้น ด้วยชุมนุม อ่านคล่องร้องเต้น ที่ครูอิงทำขึ้นเพื่อพัฒนาการอ่านตลอดแนว สำหรับนักเรียนที่อ่านหนังสือไม่ออก ตั้งแต่ ป.1-6 เรียกรวมพลคนอ่านหนังสือไม่ออก และที่ดีใจก็ตรงที่ ได้นำตำราเก่า ๆ ที่อุตส่าห์เก็บมาตลอดชีวิต ได้แก่พวก ปฐม ก กา หรือหนังสือแบบเรียนชุด ดรุณศึกษา ตลอดจนนิทานร้อยบรรทัด ที่ครูอิงชอบนักชอบหนา จนรักวิชาภาษาไทยมาจนกระทั่งบัดนี้ นิทานร้อยบรรทัด มีทุกชั้น  นอกจากได้ฝึกอ่านแล้ว เด็กยังได้รับคุณธรรมคำสอนที่สอดแทรกในบทร้อยกรองด้วย เรียกว่าได้ครบทุกรสแต่ก็ยังมีเด็กอีก ประมาณ 4-5 คน ที่ยังอ่านไม่ได้จริง ๆ เพราะอยู่ ป.6 แล้ว ยังจำสระไม่ได้ ประสมคำไม่ได้ แยกตัว ผ ฝ ไม่ได้ ฯลฯ ก็ต้องพยายามกันอีกต่อไป แค่ให้เค้าอ่านคำไทยแท้ได้ก็ น่าพอใจ แล้ว ส่วนคนที่พอจะอ่านได้แล้ว ก็ให้เค้าสนุกกับการร้องเพลงคารโอเกะ ที่มีเนื้อเพลงง่าย  เพื่อฝึกให้อ่านเร็วขึ้น

๓. ช่วงกลางวันสอนวิชาภาษาไทย เรื่องคำควบกล้ำแท้ และ ไม่แท้ จนคิดว่านักเรียนเข้าใจดีแล้ว จึงแจกใบงานให้นักเรียน ในใบงานนั้นเป็นบทกลอนที่บรรจุคำควบกล้ำไว้มากมาย ให้นักเรียนฝึกวิเคราะห์ เพื่อเป็นการฝึกลายมือจึงในนักเรียนทำในสมุด มีนักเรียน 2 คน คัดลอกกลอนลงในสมุด โดยเขียนวรรคหน้าอย่างเดียวก่อนยาวลงมา แล้วกลับขึ้นไปเขียนวรรคหลังยาวลงมาอีกเช่นกัน ทำให้เนื้อหาของกลอนไม่ต่อเนื่องกัน ครูอิงขำไม่ออกเลย จะโทษเด็กก็ไม่ได้ ครูอิงสะเพร่าเอง ที่คิดไม่ถึงว่า นักเรียนจะไม่เคย อิ..อิ...ตกตอนเย็นหลังเลิกเรียน ให้นักเรียนท่องสูตรคูณทีละคน  พร้อมกับทดสอบ  7 คูณ 8 เท่าไหร่ นักเรียนก็ย้อนกลับไปท่อง แม่ 7 ใหม่ จนผ่าน 7 คูณ 8 ไปแล้วก็ยังตอบไม่ได้ เฮ้อ...ได้แต่ถอนใจ คนสุดท้ายเจ้าปูนิ่มผมหยิก ท่องแม่ 3 เสร็จ ครูอิงถาม  3 คูณ 5 เท่าไหร่คะ  ปูนิ่ม ขึ้นใหม่ แม่สาม..............จนจบอีก 1 รอบ ครูอิงถามใหม่ 3 คูณ 3 เท่าไหร่ค่ะ ปูนิ่มขึ้นใหม่ แม่สาม...........จนจบอีก 1 รอบ  ครูอิงถามใหม่ ปูนิ่มจ๋า 3 คูณ 2 เท่าไหร่คะ  ปูนิ่มก็บอกว่  แม่สาม.......  6  ค่ะ ครู  อิ..อิ....กลับบ้านไปท่องแม่สี่มานะคะ  คิดในทางสนุก ๆ ไว้ นะครูอิง  จะได้ไม่เครียด   55555  อีกไม่กี่วันเขตจะเข้ามาวัด คิดเลขเร็ว เรื่องการคูณกับการหาร  อิ...อิ...อิ....ท่านเจ้าขาครูอิงมีความสามารถเพียงแค่นี้เองเจ้าค่ะ กำลังรอความช่วยเหลือจากท่าน ๆ อยู่ค่ะ

๒. วันนี้ถึงงานจะเยอะหน่อย ก็ไม่หนักใจเพราะได้รับพลังใจเต็มเปี่ยมจากคุณพ่อ คุณแม่ ทำรายงานการอ่านคล่องเขียนคล่อง จดบันทึกการประชุมประจำเดือน  การประชุมวิชาการ รวมแล้วตั้ง 4 ครั้ง ครั้งละย๊าว  ยาว  เพราะที่โรงเรียนมีการประชุมบ่อยมาก ครูอิงต้องจดลงสมุดบันทึกของตัวเองก่อน แล้วค่อยมาจดใหม่ให้เรียบร้อยในสมุดบันทึกการประชุมของโรงเรียน ต้องเขียนด้วยลายมือบรรจงด้วยซิ จริง ๆไม่ค่อยถนัดเลย เรื่องลายมือเนี่ย พิมพ์คอมเสียจนเคย เขียนได้หน่อยก็คอยแต่จะเป๋ไปเป๋มา  ทำให้หวนคิดถึง คนดีของฉัน...เขาคนนั้นลายมือสวยมาก ๆ ที่ปลื้มเขานักหนาเนี่ย ส่วนหนึ่งมาจากลายมือสวยตอนติดต่อกันทางจดหมายเกือบร้อยฉบับนี่เอง อิ...อิ...อยากรู้เหมือนกันนะว่า คนดี..จะยังคงสภาพลายมือสวย ๆ นั้นไว้ได้หรือเปล่านะ คงยากเพราะเดี๋ยวนี้การเขียนจดหมายด้วยลายมือใกล้สูญพันธุ์ไปแล้ว มีแต่จดหมายอีเลคทรอนิค ที่เรียกว่า อีเมล นี่แหละ

๑.วันนี้ตอนเช้าได้มีเรื่องดี ๆ เข้ามารับแสงแรกแห่งอรุณ น้องสาวที่ดูและพ่อแม่อยู่ทีสงขลา โทรมาคุยด้วย วางหูกันไปเมื่อกริ่งเข้าแถวนักเรียนเคารพธงชาติ ช่วงนักเรียนนั่งสมาธิ คุณพ่อคุณแม่โทรกลับมาหาแสดงอาการน้อยอกน้อยใจ ที่ครูอิงไม่ยอมพูดสายด้วย โถ...คุณพ่อคุณแม่ขา ครูอิงกะว่าโอกาสเหมาะจะโทรกลับไป ยังไม่ทันได้โทรเลย ครูอิงต้องเดินคุยกับคุณพ่อ ไปหยุดที่กลางสนามฟุตบอล เพราะต้องตะโกนคุยดัง ๆ เนื่องจากคุณพ่อ อายุ 94 ปี อะไร ๆ ก็หย่อนยานไปตามอายุ ยกเว้นหูที่ยิ่งแก่ยิ่งตึง  อิ..อิ..คุณพ่อ คุณลูก คุยกันไปหัวเราะกันไปอย่างสนุกสนาน ลืมเด็กนักเรียนไปเลย นั่งสมาธิจนหลับหรือเปล่านะ ลูก ๆ ทำให้วันนี้ครูอิงมีความสุข สดชื่น ที่สุดเลย เพราะคุณพ่อบอกว่า ชอบคุยกับลูกสาวคนนี้ เพราะมีอารมณ์ขัน คุยแต่เรื่องสบายใจ ต่างกับลูก ๆ คนอื่นที่ชอบคุยแต่เรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ อิ..อิ... รักคุณพ่อที่สุดเลย  ครูอิงจะโทรหาคุณพ่อบ่อย ๆ นะคะ

๑.วันนี้ทดสอบสมรรถภาพร่างกายนักเรียน หลายรายการอยู่เหมือนกัน กว่าจะเสร็จได้ ใกล้พักเที่ยงรู้สึกหน้ามืด อีกแล้วลืมทานอาหารเช้า ว่าจะเข็ด ก็ไม่เข็ดทั้งที่รู้อยู่ว่าถ้าไม่ทานแล้วจะมีอาการ ด้วยว่าตัวเองไม่ชอบทานเครื่องดื่มซะด้วย ท้องว่างมากเกินไป หิวแต่ก็ไม่อยากทานอยู่ดี ขี้เกียจแม้แต่จะตักข้าวเข้าปาก อยากทำงานอย่างเดียว ทำ...ทำ... ทำให้ฟุบคาโต๊ะไปเลย สมองจะได้ไม่ว่าง ไม่ต้องคิดอะไร บ่ายว่างจาการสอน 1 ชั่วโมง อดแวะเข้ามาไม่ได้ เอาเถอะแวะมาเขียนอนุทินก็ยังดี เอาไว้เตือนความจะ พรุ่งนี้อย่าลืมทานข้าวเช้านะครูอิง เดี๋ยวเดือดร้อนเด็กนักเรียน อิ....อิ...

๓. หมดไปอีกหนึ่งวัน งานก็ไม่ค่อยก้าวสักเท่าไหร่ มัวซอกแซก แต่แอบไปอ่านประวัติใครคนหนึ่ง อื้อ ฮือ ทึ่งจริง ๆ คนอะไรเก่งซะขนาดนั้น พ่อแม่คงภูมิใจน่าดูเนอะ ไม่รู้เค้าเลี้ยงกับอะไร อิ...อิ....ว่าแต่ตัวเราเองซิ คิดไปคิดมา ช่วงเวลาสองสามเดือนมาเนี่ย ทำอะไรน่าอับอายหลายอย่างเหมือนกัน โดยเฉพาะกับ คนดี...ของฉัน ทำไงได้หล่ะ ก็มันทำไปแล้ว ลบออกก็ไม่ได้ ป่านนี้เค้าคงจะนั่งหัวเราะ หรือไม่ก็อาจดูถูกดูแคลน.....ช่างเถอะ....ลืมซะ...ลืม ๆ  ๆ  ๆ ทีหลังก็อย่าซื่อสัตย์ต่อหัวใจตัวเองให้มากนักซิ  หัดพูดอะไรที่ไม่ตรงกับใจซะบ้าง ว่าแต่มีมั้ยนะ โรงเรียนสอนหลักสูตร ให้พูดไม่ตรงกับใจหนะ  จะขอเรียนสักคน  อิ...อิ...อิ...

๒. ขอพักสายตาจากหน้างาน มาทางนี้สักหน่อยดีกว่า เบรอ ๆ ง่วง ๆ เซ็ง ๆ  บอกอาการไม่ถูก จะแต่งกลอนก็แต่งไม่ออก  ไปว่ายน้ำสักพักท่าจะดีนะ หรือจะแอโรบิกดี เฮ้อ.....อือ  ร้องเพลงคาราโอเกะดีกว่า ไม่ได้ร้องมานานแล้ว เพิ่งลงเพลงใหม่ด้วย... 

๑.ไปโรงเรียนแต่เช้า ปรากฏว่าเงียบมาก นักเรียนที่ห้องครูอิงมาแค่ 2 คน ก็ดีได้มีเวลาสะสางงานที่คั่งค้าง ส่วนนักเรียน 2 คน ก็นั่งทำตัวสัตว์จากเปลือกหอย เป็นรูป ไก่  นก  กระต่าย วันนี้รวมแล้วนักเรียนมาโรงเรียนไม่ถึงครึ่ง ซึ่งก็เป็นอย่างนี้ทุกปีในวันเที่ยวของเทศกาลตรุษจีน นั่งทำงานตั้งนานรู้สึกแสบ ๆ ท้อง ทบทวนดู เออ..ยังไม่ได้ทานอะไรเลย พักสักหน่อยเถอะ....ช่วงนี้รู้สึกชีวิตค่อนข้างไร้สาระยังไงก็ไม่รู้ ไม่ค่อยกระตือรือร้นเหมือนเคย ..........ตุ๊กตาหมดลาน....หรือตุ๊กตาเสียกบาลกันแน่นะเรา....มองไปทางไหนก็ม่าย......สดชื่น แต่พอเจอหน้าใคร ก็ต้อง....สดชื่นไว้ก่อน......เพื่อบรรยากาศ.....อิ...อิ...

๓.วันนี้ว่าจะไม่ล็อกอิน พอดีพี่คิมโทรศัพท์มาบอกว่ามีบันทึกใหม่แล้ว เข้าไปอ่าน เม้นท์ตั้ง 3 ครั้งไม่ได้ผล จึงต้องเข้าระบบ คราวนี้เม้นท็ใหม่ หันไปเห็น ต๊าย มีตั้ง 3 เม้นท์ เหมือน ๆ กัน พี่คิมคงงง อิ..อิ...คลิ๊กไปดูว่าคนดี...เข้ามาบ้างหรือเปล่า มีบันทึกใหม่แล้วยังปรากฏว่ายังไม่มี และครูอิงก็ไม่รู้ด้วยซิว่า คนดี...อ่านเม้นท์ตอบของครูอิงแล้วยัง ไม่เป็นไรทิ้งไว้อย่างนั้น เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น  ทำงานดีก่า เหลวไหลมาหลายวันแล้ว สู้ ๆ ๆๆๆๆๆๆ

๒. เมื่อเช็คอนุทินดู เออ เมื่อวันเสาร์เราไม่ได้บันทึกเหรอ ลืมได้ไง ตั้งใจไว้ว่า จะต้องบันทึกทุกวัน ให้มันเป็นเหมือนบันทึกประจำวัน เอาไว้อ่านทบทวนเตือนความจำเมื่อเวลาผ่านไป ต่อไปจะพยายามหาเวลามาเขียนทุกวันไม่มีเรื่องราวที่เป็นประโยชน์ต่อคนอื่น ก็เป็นประโยชน์ต่อตัวเองก็ยังดี  สำหรับเรื่องการขึ้นบันทึกเอาไว้ก่อน เราอาจจะไม่เหมาะกับกิจกรรมแบบนั้น  เชื่อคนดี........ตามที่เขาบอกให้โชคดีที่มีคนดี....คอยตรวจสอบและเม้นท์ให้ว่าบันทึกเป็นอย่างไร ควรแก้ไขอย่างไร  เชื่อ...เพราะคิดแล้วว่า คนดี...มีแต่ความหวังดีกับครูอิงจริง ๆ คิดไปบางทีครูอิง ก็เหมือนเด็ก ๆ ทำอะไรไม่ค่อยคิด หรือคิดแบบเด็ก ๆ อาจเป็นเพราะไปอยู่ในโลกของความซื่อบี้อ ความเป้นธรรมชาติของชาวบ้าน อยู่ในสังคมที่ไม่มีความสลับซับซ้อนทางความคิดนานเป็นสิบปีก็เป็นได้ ทำให้ขาดความคิด ได้ คนดี...คอยชี้นำ ก็เหมือนมีผู้ใหญ่คอยช่วย ก็รู้สึกสบายใจ.....แต่ครูอิงก็ไม่อยากรบกวนคนดี..มากไปกว่านี้  ไม่อยากให้คนดี..ต้องมากังวลใจ จะได้ทำงานด้านการเมืองตามที่คนดีวาดหวังไว้ให้เต็มที่  อยากบอกว่า ไม่ต้องห่วงครูอิงนะ  ครูอิงสบายดี.....

๑. วันนี้วันตรุษจีน คิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ สมัยเด็ก ๆ ชอบที่สุดก็ตอนที่ก๋งจุดประทัด  และตอนปักธูปรายทางก่อนเข้าประตูบ้าน แต่บรรยากาศแบบนั้นไม่เคยมีให้เห็นอีกเลย ตั้งแต่ไม่มีก๋ง ตอนแรกคิดว่าจะไม่ทำอะไรแล้ว ก็บังเอิญมีผู้หวังดี บอกว่าควรจะทำสักหน่อยนะ เพระบ้านเราให้เขาเช่ามีรายได้เป็นกอบเป็นกำ ควรจะทำเป็นอย่างยิ่ง จึงต้องทำไปตามความคิดของตัวเอง  ทบทวนบรรยากาศตอนที่ก๋งทำ ก็พอจะทำได้  แต่จะให้สมบูรณ์คงไม่ได้  สงสัยต้องไปค้นหาตำรา เพราะถ้าทำอะไรแล้วควรทำให้ถูกต้อง สมบูรณ์ในเนื้อหา ทำไม่ถูกต้องก็ไม่สบายใจ  ปีหน้าเอาใหม่  จะทำให้ถูกต้องตามประเพณีที่ทำมานะคะ  ก๋ง  แต่ที่แน่ ๆ วันนี้ลูก 2 คน  หลาน 3 คน มีของกินทั้งวัน เหลือไปถึงพรุ่งนี้ด้วยซ้ำ

ใกล้จะเลิกงานแล้ว แวะมาปิดเครื่องคอม เออ...คลิ๊กแวะดูคนดี...หน่อยซิว่าเข้าบ้านบ้างหรือเปล่า  ดีใจมากที่คนดีเข้ามาเม้นท์ใน"คิดทุกสิ่งพูด  อย่าพูดทุกสิ่งที่คิด" ให้กับครูอิง ซาบซื้งจนกลันน้ำตาไม่อยู่ มันเป็นน้ำตาแห่งความดีใจ ที่ได้รับรู้ถึงความห่วงใย คนดี...บอกว่า....ครูคิมบอกปัญหามีที่ประสบ...    หากจะรบสื่อสารมาจะช่วยหนุน.......กมว.คือช่องทางสร้างอบอุ่น...    จะตามลุ้นแก้ปัญหาอย่ากังวล......ผู้บริหารท่านใดให้ปัญหา...     ช่วยบอกมาจะปัดฉุดให้หลุดพ้น.......วิธีการนั้นมีอยู่เรื่องผู้คน...     อย่าได้ทนอึดอัดให้ขัดเคือง

                             จึงตอบคนดี....ไปว่า

ครูคิมแจ้งข่าวมาล่วงหน้าแล้ว..........   สหายแก้ว สุดซื้งใจอย่างใหญ่หลวง..........อบอุ่นใจกว่าคำใดใครทั้งปวง..........รู้ว่าห่วงใยกันนั้นสุขพอ.........ยังพอรับมือได้ไม่สะท้าน...........  ยังพอต้านทานไหวมิใจฝ่อ..........ปัญหามีให้สู้.....สู้ให้พอ..........ลูกสะตอแดนใต้ไม่อ่อนแอ..........มีคนดีเคียงข้างอย่างครั้งนี้..........สู้กี่ทีกี่ปะทะชนะแน่..........อุดมการณ์ยึดมั่นไม่ผันแปร..........ทำดีแผ่...ปิดถางทางคนเลว

๒. ตั้งแต่เปลี่ยนรูป เปลี่ยนชื่อใหม่  คนดีของฉัน ยังไม่เข้ามาในโกทูโนว์เลยสักครั้ง  สงสัยจังคนทำงานการเมืองเนี่ยเค้าไม่มีเวลาเอาซะเลยเหรอ  หรือ ไม่มีเวลาหาเพื่อนในบล็อก เพราะเอาเวลาไปสนามกอล์ฟ ยุ่งงานหรือยุ่งคน.....เฮ้อ..ช่างเขาเถอะ....เราก็มีเพื่อนเยอะแล้วนี่นา....แต่มันก็บอกไม่ถูก  แบบว่า ....อยู่ที่ไหนก็เหงาได้ถ้าไม่มีเธอสักคน...นอนฟังเพลงดีกว่า......

@31522  สวัสดีค่ะ น้องเทียนน้อย เช่นกันค่ะ ขอให้มีความสุขสนุกกับการทำงานนะคะ  

๑. กลอนบทนี้จั๊กจี้หัวใจดีจัง  

ใช่เรียงร้อยอักษรามาเพ้อฝัน             ขีวิตอิงจันทร์นั้นขั้นเศรษฐี

รวยความจนล้นหนี้สินแต่ยินดี            เกิดทั้งทีได้รู้จักรักความจน

เหลือน้ำใจหยาดเยือนเพื่อนร่วมโลก    ไม่อยากเห็นใครวิโยคโศกหมองหม่น

ไม่อยากเห็นใครเหงาเศร้ากังวล          ตั้งจิตตนเพียรแผ่แต่ความดี

๓. แค่ได้รู้ว่าห่วงใยกัน            อิงจันทร์ก็มีความสุขมากแล้ว

แม้มิใช่คนที่เธอเพ้อฝันถึง       ขอเป็นใครคนหนึ่งซึ่งห่วงหา

ความหวังดีต่อเธอเสมอมา          ปรารถนาให้เธอสุขทุกคืนวัน

ไม่ต้องมารักฉันนั้นก็ได้              ขอเพียงความสุขใจในความฝัน

และขอเพียงสองเราเข้าใจกัน      เพียงเท่านั้นก็พอที่ขอเธอ

๒.พิจารณาตัวเราให้เข้าใจ..........แล้วทำให้จิตเรานั้นเข้าถึง
คนอื่นเขาเป็นเช่นไรไม่คำนึง......จักเข้าถึงซึ่งหลักธรรมความเป็นจริง
เรื่องของเราเรื่องของเขาเข้าใจชัด........เพียงเราจัดให้ถูกผูกใจนิ่ง
เรื่องของเขาปล่อยเขาไปไม่ประวิง......ทำในสิ่งซึ่งของเราให้เข้าที

ใช่เลย...กลับมาสู่โลกส่วนตัวดีกว่า  ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนึง ปัญหาสังคม.....ปัญหาอะไรต่ออะไรร้อยแปดประการ...อย่าไปข้องแวะมากนัก...มันไม่ได้กระทบอะไรกับเรานักหนา....อุดมการณ์....สลัดทิ้งไว้ที่ชายป่าหลังเขาโน่นเถอะ.....สนทนาแต่เรื่อง ผู้หญิ้ง ผู้หญิง  เรื่องเสริมสวย  ..........เรื่องที่ไม่เป็นเรื่อง...........ดีกว่า 

๔. กำลังเบื่อ ๆ เซ็ง ๆ อยู่พอดี ก็มีเรื่องให้เดือดเนื้อร้อนใจ ประเภทเคราะห์ซ้ำกรรมซัด เฮ้อ...ขอปิดบล็อกสักพักเถอะ....นึกสังหรณ์ใจอยู่แล้วว่าอาจเกิดปัญหา....เพราะมีคนเอาบันทึกของเราไปลิงค์ในเว็ปของเค้า  เราเลยเจอดีเลย  เฮ้อ...........ขอพักเหนื่อยก่อนดีกว่า แล้วจะมีแรง มีสมาธิทำ คศ.3 มั้ยเนี่ย............ขอนอนสักครึ่งคืนก่อนดีกว่า  ครึ่งคืนหลังค่อยว่ากัน.............

๓.จงเข้มแข็งแม้ว่าแรงจะอ่อนล้า.....จงเชิดหน้าสู้ไปไม่ท้อถอยอุปสรรคหนักหนามาเป็นร้อย...........ตั้งตาคอยจับมือให้ลือชา.......ยิ่งศัตรูเข้มแข็งยิ่งแกร่งกร้าว.......... ยิ่งปวดร้าวยิ่งรู้รสบทปัญหา.........ยิ่งแปลกใหม่ยิ่งได้ใช้วิชา................  ยิ่งพบพายิ่งเพริศพรายใช้ชีวิต............ปัญหามีไว้แก้ใช่แค่แบก.................ทุกข์ไว้แยกวิเคราะห์ใช่เกาะติด.....ธรรมไว้ชูใช่ไว้ขู่มวลหมู่มิตร........เขาไว้ขวิดใช่เพื่อแกล้งแผลงศักดา.....ตั้งสติกำกับก้าวที่เราย่าง.........ทุกเส้นทางมีหนามไหนให้ศึกษา........ตั้งใจเดินย่อมเจริญเพลินพิชชา......ก้าวที่กล้าจะก่อก้าวที่ยาวไกล

@31421 ขอเอาใจช่วย ให้น้องต้นไม้หายไว ๆ นะคะ เข้าใจหัวอกของคนเป็นพ่อแม่ ในยามลูเจ็บป่วย  เพราะมีประสบการณ์มาก่อน ไม่เป็นไรนะคะ อยู่ใกล้หมอแล้ว  เดี๋ยวก็คงหายนะคะ