ขึ้นชื่อบันทึกให้อิ่มทั่วกัน   ไปไหน....ก็ไม่เคยอดอยาก  

เป็นคนขยันหมั่นเพียรชาวนาชาวสวน  หากมีทีดินเพียงน้อยนิด    ก็พอมีพอกินได้  รู้จักการทำมาหากิน  ขยัน  อดทน  อดออม  ไม่นานก็มีอันจะกิน    

รู้จักใช้จ่าย  เก็บออกไว้.....ยามเจ็บป่วย  ไม่สบาย  นั่นเป็นวิถีทางของสังคมหนึ่ง   ซึ่งครูอ้อยก็เคยได้สัมผัสกับสังคมชนบทที่เรียบง่าย   มีความสุข 

เมื่อเข้ามาอยู่ในสังคมเมือง   ทุกๆอย่างได้เปลี่ยนไป  ราวฟ้ากับดิน   ต้องดิ้นรน  ฝ่าฟันอุปสรรคมาหลายครั้งหลายคน  

ครูอ้อยผันเปลี่ยนชีวิตจากชนบท  เข้ามาอยู่ในเมืองหลวงได้  10 ปีแล้ว  จากการเป็นครูบ้านนอก  ที่ถูกคน....ยี้มาแล้ว  จากนามสกุล..ที่ไม่มีใครรู้จัก  และหัวเราะคิกคิก  เมื่อได้ยิน 

ครูอ้อยเริ่มจากการเรียนรู้ด้วยการเลียนแบบ   ครูอ้อยประกวดครูดีเด่น  ....จากการที่ไม่รู้จักใครเลย  นำเสนอตามรูปแบบของตนเอง   ด้วยการพูดภาษาอังกฤษตลอดการนำเสนอ    จนได้รับรางวัล  และเข้าสู่รางวัลระดับชาติ  เป็นตัวอย่างให้แก่เพื่อนครูได้โดยทั่วไป  

 กำลังจะชี้แนะว่า..ความอดทนและขยันหมั่นเพียรย่อมนำมาสู่ความสำเร็จเสมอ  

กาลเวลาผ่านไป 10ปี  ครูอ้อยพลิกผันจากตัวเองที่คอยเลียนแบบคนอื่น   จนมาเป็นตัวของตัวเองที่มีชื่อเสียง   มีเพื่อนครูมาขอคำแนะนำ  และเป็นที่ปรึกษา  

ครูอ้อยเดินทางมาสู่เส้นชัยในระดับหนึ่ง.....

ปัจจุบันนี้ครูอ้อยมีความสุขกับการที่ได้..ให้   และการให้ของครูอ้อยย่อมนำมาสู่ทการได้รับด้วยในโอกาสเดียวกัน  

ครูอ้อยจึงย้อนกลับไปสู่การฟังปัจฉิมนิเทศในคราวที่เรียนจบหลักสูตรมหาบัณฑิต   ที่จะต้องประพฤติปฏิบัติตนเป็นตัวอย่างด้วยเป็น.....บุคคลแห่งความรู้ 

ครูอ้อยกำลังก้าวหน้าต่อไป..ถึงแม้ว่าจะเป็นก้าวที่สั้น  แต่ครูอ้อยก็จูงมือเพื่อนไปด้วยกันเสมอ  เหลือแต่ว่า..เพื่อนจะสะบัดมือครูอ้อยทิ้งเอง  

ก้าวต่อไปของการให้คือ.....การเป็นที่ปรึกษา  การรอคอยความสำเร็จของเพื่อนครู  ชื่นชมกับความสำเร็จ  เปรียบประดุจว่า  ตัวครูอ้อยเองก็จับต้องความสำเร็จนั้นด้วย 

การให้..ย่อมตามมาด้วยการได้รับ   ครูอ้อยกำลังจะบอกว่า...เมื่อให้แล้วต้องได้รับ   เกิดขึ้นกับตัวเอง.....อิ่มจากการได้เห็นความสุขของผู้อื่น   ด้วยการทำงานอย่างหนักของตัวเอง...อูย..บ่นมามากแล้ว  มาดูภาพ  การทำงานของครูอ้อย 

เอกสาร  ที่อยู่ในภาพนี้  คือ  ผลงานทางวิชาการของ  พี่สมบุญ  ทัดเทียม  ที่ครูอ้อย...รับอาสาเป็นที่ปรึกษาตัวจริง 

ทุกครั้งที่มีโอกาสพบกัน    พี่ครูสมบุญ  จะมีขนมให้ครูอ้อยได้อิ่มเวลาทำงานไปด้วย   ครูอ้อยนำไปไว้ที่โรงเรียน  ได้กินเวลาที่หิว  และไม่ต้องออกไปให้เสียเวลา.... 

อยู่ที่ไหน....  ครูอ้อยก็ไม่เคยอดอยาก