เขียน … ที่บ้าน

“…

ความพ่ายแพ้ของทีมวอลเล่ย์ฯ สาวไทย ต่อเซอร์เบีย นั้น เป็นที่วิพากษ์วิจารณ์อย่างกว้างขวางที่สุด นับตั้งแต่ดูวอลเล่ย์ฯ มา โดยประเด็นสำคัญ ไม่ใช่ เป็นเรื่องความพ่ายแพ้ แต่เป็นแท็กติกของโค้ชในช่วงท้ายเซ็ตที่ ๒ ที่ทีมเรานำมาตลอดจนขึ้นถึง ๒๓ แต้ม แต่โค้ชกลับเปลี่ยนตัวคนที่กำลังเล่นดีออกยกแผง โดยเป็นความเชื่อของคนเรียนโค้ชวอลเล่ย์ฯ ว่า ถ้าทีมเติม “หน้าสาม” แล้วจะเป็นการนำตัวรุกมากกว่าคู่แข่ง โอกาสจะได้แต้มจะสูง แต่นั่นก็เป็นความเชื่อ และการเปลี่ยนตัวมักจะเป็นการเปลี่ยนในช่วงท้ายของเซ็ตโดยส่วนใหญ่ ถ้าทำสำเร็จก็ชนะ ถ้าทำไม่สำเร็จก็แพ้

แต่ในกรณีนี้ มันเป็นการเปลี่ยนตัวเอาผู้ที่กำลังเล่นดีออก เอารุ่นพี่ที่มีประสบการณ์ และแอบมีบาดเจ็บลงไปแทน ทำให้โมเมตัมของเกมเสียทั้งหมด เสียเซ็ต ๒ ไม่พอ เสียเซ็ต ๓ ด้วย ทำให้ สาวไทยแพ้ต่อเซอร์เบีย

โค้ชจึงหนีความรับผิดชอบไม่พ้น สำหรับคนที่เป็นแฟนวอลเล่ย์ฯ เขารับไม่ได้ เพราะมันเป็นจุดเปลี่ยนสำคัญของเกม ดังนั้น ประเด็นสำคัญที่กล่าวมา คือ การเปลี่ยนตัวไม่ถูกโอกาส ไม่ถูกจังหวะ

แต่การสัมภาษณ์ของโค้ช โค้ชไปพูดเรื่อง การให้ประสบการณ์นักกีฬารุ่นใหม่ ๆ ซึ่งก็ผิดประเด็น เขาไม่ได้สนใจเรื่องนี้ เขาสนใจเรื่องการเปลี่ยนตัวผิดต่างหาก

หรือโซเซียลที่ไม่รู้จริง ก็ไปว่า นักกีฬาเป็นรายบุคคล เรื่องนี้เป็นเรื่องไม่สมควร เพราะเราอยู่วงนอก เราไม่ทราบหรอกว่า นักกีฬามีปัญหาบาดเจ็บมาจากการแข่งให้กับสโมสรหรือเปล่า

ทุกประเด็นปัญหา ต้องย้อนกลับไปที่การบริหารของสมาคมฯ มากกว่า การเรียกเก็บตัวซ้อม เวลาในการซ้อม ต่างคนต่างเล่นมาคนละสโมสร ทำอย่างไรจึงจะเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันได้ต่างหาก

คนไทยเข้าใจในข้อจำกัดของสรีระ ความสามารถของนักกีฬา ไม่ได้คิดว่า จะต้องชนะ ชนะ ชนะเท่านั้น เราต้องการจิตวิญญาณของความเป็นนักสู้ของคนไทยต่างหาก

…”

๑๙ พ.ค.๖๗

หลังแผ่นดินไหว และไทยกำลังแข่งกับแคนาดา

บ้านจะเล็กหรือใหญ่ การันตีความสุขของคนในบ้านไม่ได้ แต่ความสุขสร้างได้อย่างหลากหลาย จากรอยยิ้มและความเอื้ออาทร จากความรักและความเข้าใจ ภายในบ้านไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่

29 มีนาคม 2567 เราตั้งใจมาประชุมที่สภาการพยาบาล ในฐานะกรรมการวิจัยของสภาการพยาบาล แบบ on-site สักครั้ง และแวะมาเยี่ยมหลานๆด้วย ตั้งใจมาก นอนตื่นตีสองครึ่ง มานั่งอ่านโครงร่างวิจัย ตี5ครึ่งอาบน้ำเตรียมตัวเพื่อเรียกแทกซี่มารับไปสนามบิน 6.00am แทกซี่มารับประมาณ 6.30 ถึงสนามบินขอนแก่น 7.00 ไปขอใบเบิกค่าเครื่องบินแอร์เอเชีย เรียกขึ้นเครื่อง7.45 เครื่องออก 8.15 ถึง ดอนเมือง 9.00 เลยแวะไปกินข้าวเช้าที่ดอนเมือง จานละ 55 บาท เลยตัดสินใจเอากระเป๋าไปไว้บ้านลูกที่พระราม5 แล้วแวะมาสภาการพยาบาล ถึง 11.30 น ราคาแทกซี่ 350 บาท เรายังมีเวลาเหลือ เลยมานั่งที่อเมซอน อ่านโครงร่างวิจัย รอเวลา ถึง12.15 น เดี๋ยวไปเตรียมตัวเข้าประชุม 13.30 น ที่ห้องประชุม

    แล้วในที่สุด ๑ เมษายน ๒๕๖๖ “ครุฑทองคำ” ก็เป็นของผมจนได้ เป็นรางวัลระดับประเทศครั้งแรก ที่ทรงคุณค่ายิ่งนัก และเป็นครั้งแรกที่เขตพื้นที่ต้นสังกัดของผม มีบุคลากรได้รับรางวัลนี้ พอครบรอบ ๑ ปี วันนี้ผมหยิบรางวัลขึ้นมาดู และเพิ่งจะรู้ว่าตัวครุฑเป็นทองคำแท้เสียด้วยสิ.

เขียน … ที่บ้าน

“…

ผ่านการสอบปลายภาคประจำภาคเรียนที่ ๒/๒๕๖๖ มา ๑ วัน เข้าสู่การตรวจงานและประเมินการเรียน ซึ่งเป็นเวลาเคร่งเครียดและจริงจังสำหรับคนเป็นครูโดยแท้จริง

ซึ่งถ้ามี “ครูโดยแท้จริง” ก็แปลว่ามี “ครูโดยไม่แท้จริง” เช่นกัน

“ครูโดยแท้จริง” ต้องอาศัยหลักธรรม เมตตา กรุณา ความเที่ยงตรง ความถูกต้องเข้ามาเกี่ยวข้อง

ส่วน “ครูโดยไม่แท้จริง” อาศัยหลักตัวเอง คือ มโนธรรมไม่ต้องใช้ ใช้แต่นิติธรรมก็พอแล้ว เพราะจะรีบไปปิดงานวิจัยต่อ จะรีบไปทัวร์เมืองนอกเมืองนากับครอบครัวให้ยาวนานขึ้น หรือหากช้าเกินไปจะกลายเป็นความผิดที่ต้องมานั่งรายงานผู้บังคับบัญชาถึงความเชื่องช้านั้น ทำรวก ๆ ไป เดี๋ยวก็พ้นตัวแล้ว

เขียนสิ่งที่คิด บันทึกสิ่งที่เห็น

…”

๑๓ มีนาคม ๒๕๖๗

เที่ยงวัน