คุณหมอเอ๊ยอย่าว่าตาดมเฒ่าเขียนมากวนชวนให้อ่าน   คิดสงสารผู้เฒ่าผู้ลาวเจ้าฮำคะนิง

ผมคิดถึงน้องนิ๊งจึงได้เเต่งเขียนกลอน          เป็นอุทาหรณ์ของคนผู้เสียมสูญหลานน้อย

จั่งว่าหลานของผู้ข้าเราลาจากพ่อใหญ่          ผมได้ฮ้องฮำให้นำหลานน้อยอยู่สู่วัน

3ง เอ๊ย! ผมขอขอบคุณทุกทุกท่าน               ทั้งทีมพยาบาล ขอขอบคุณท่านหมอใหญ่

ได้เป็นห่วงอาลัยคันนำหลานของผู้ข้า             ผู้ลาร้างนั้นห่างหนี

ส่วนปัจจัยหมอให้มาครั้งนั้นบ่เเจกจ่ายไปไส     ผมเอาไปทำบุญต่อทุนให้นางน้อย

พอให้หลานของผู้ข้าหูตาเเจ้งสว่าง              พอได้เป็นหนทางเป็นบันไดไต่ขึ้นเมืองฟ้าสู่สวรรค์

ให้หลานไปถึงขั้นสวรรค์ทองได้ง่ายๆ            หลานเอ๊ยบาปกะบ่ได้ทำกรรมกะบ่ได้ต้อง

เจตปรียาอ่อนน้อยราวเคยสร้างตั้งเเต่บุญ      เลยมาสูญเสียเจ้าบ่หวังคอยสิกลับต่าว

ไปบ่กลับหลับบ่ฟื้น บ่คืนโค้งอ่วยมา           คุณหมอเอ๊ย ! ตื่นขึ้นมามื้อเช้าผมแปนเปล่าบ่มีหยัง

ตัวแทนทีมนำทางคลินิกกุมารเวชกรรมร่วมงานศพน้องนิ๊งที่มหาสารคาม

จากซ้าย พี่หมวยพยาบาล  ครูพร ครูโครงการเพื่อคุณภาพชีวิตเด็กป่วยโรงพยาบาลศรีนครินทร์

ถัดมา อาจารย์วิทยากร palliative care จากต่างประเทศ ถัดมาเป็นท่านอาจารย์ศรีเวียง

ผุ้ริเริ่มพัฒนาระบบการดูแลผู้ป่วยเด็กระยะสุดท้ายในโรงพยาบาลศรีนครินทร์ของเรา

ท่านอาจารย์สุรพล อาจารย์ผู้เชี่ยวชาญโรคมะเร็งเด็ก อาร์ม นักสังคมสงเคราะห์

อาจารย์พัชรีอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญโรคมะเร็งเด็ก  และฉันขวาสุด

ตื่นขึ้นมาว่าสิมีหวังได้นั่งเฮียงหลานน้อย        จั่งแม่นหลานของข้าลาวหนีไปบ่ได้สั่ง

หมดความหวังแล้วชาตินี้บ่มีได้พบเห็น          เพราะว่าโรคนั่นเค่นบ่ได้อยู่สุขสบาย

ราวทั้งนอนทั้งลุกปวดระบมไปทั้งร่าง           จนว่านางเป็นไข้จิตใจบ่มั่นเที่ยง

เสียงราวจาปากต้านคำเว้าบ่ม่วนหู                ตั้งเเต่นางบ่ทันไข้จิตใจกะส้อยซื่น

คันราวจาปากเว้านำตาเฒ่าก็อ่อนหวาน        คุณหมอเอ๊ยถึงสิงอแงบ้างอย่าถือสาเด้อ

อย่าสิโกรธหลานผู้ข้าผู้ลาร้างนั่นห่างหนี       ถึงราวเคยจาเว้าอยู่ 3ง เว้าบ่ม่วน

ผมสิขอโทษท่านแทนน้องผู้เพิ่นหนี          คุณหมอเอ๊ย บ่ได้โกรธโทษท่านคุณหมอใหญ่ใน 3ง

เพราะว่าหลานของผมบ่รับเคมีท่าน         มันถึงกาลเวลาของเขามาถึงแล้ว

แม่นสิหนังสามเเจวขันไว้กะบ่อยู่              พิษมะเร็งมันร้อนวู่

พิษงูเห่าเพิ่นว่าร้าย                                เอาเซรุ่มใส่ก็หาย

พิษมะเร็งผัดเเฮงฮ้ายร้ายกว่าเเนวได๋       บ่เจอไผกะคงดีนับว่ามีบุญแล้ว

บัดมาเจอหลานเเก้วของตาดม               ปากบ่ออกบอกบ่ได้มีแต่ให้อยู่บ่เซา

คุณหมอเอ๊ยโลกนี้นั้น                              มันมาเที่ยงคือความตาย

บ่ว่าหญิงหรือชาย                                   บ่ห่างไลไกลเว้น

 คันเจ้ากรรมนายเวรเพินได้หมายเอาไว้      อย่าหวังไลสิได้ปล่อย

มาเอาหลานอ่อนน้อยของข้านั้นห่างหนี      เเสนเต็มทีตั้งแต่ตาดมเฒ่า

คิดถึงคำหลานเว้าตอนสิลานั่นพ่อเเม่          ตอนหลานผมนั่นแย่มาถึงบ้านนั่นเที่ยงคืน

แต่พออังคารขึ้นวันที่ 2 นั้นตี1                    ผมนั่นคิดถึงตอนใจลาวสิขาดดิ้น

มันเสียสิ้นคูสู่เเนว                                     เเม่นสิเอาเลนส์แก้วในดวงตาผมออกบ่เสียดาย

คันให้หลานผู้ข้าคืนร่างได้ดั่งเดิม                เพิ่นนั่นว่าอย่าไปให้นำคนตายมันบ่แม่น

มันกะจริงอยู่เเล้วเเต่เป็นเซื้อหน่อเหง้าหลาน  คนเขาเว้าพ่อใหญ่ดมเคยได้โจมเคยได้อุ้ม

ลาวมาตั้งเเต่น้อยจนใหญ่                           เสียหลานไปคร้งนี้ปานเสียเเก้วนามมณี

ผมขอยุติไว้คันเขียนไปใจสิขาด                 น้ำตาไหลอาบแก้มทั้งให้นั่นผ่องเขียน

ผมสิอวยพรให้ทีม 3ง นั่นทุกท่าน ขอให้ทุกๆท่านสบายนั่นซูคน

สวัสดีปีใหม่นี้ให้มีเเต่ความสุข        ทีม 3ง อย่ามีทุกข์ให้ซูคนสบายยิ่ง

คุณหมอเอย บ่ว่าหญิงหรือชาย      ให้กายร่างผิวงามคือไข่ปอก

ยามทีมเจ้าออกจากบ้าน              ให้คนหุ้มนั่นแห่เเหน

ให้จิตใจของท่านใสงามคือดั่งน้ำส่างแซง  จ๋าปากเว้านำคนไข้ให้อ่อนหวาน

ซูมหลานน้อยอยู่ 3ง  รอท่านอยู่รอให้หมอช่วยแก้มะเร็งนั้นให้ส่วงหาย

อย่าสิคือหลานผู้ข้า   เจตปรียาของพ่อใหญ่

ลาวหนีไปอยู่ชั้นฟ้า   วิมานกว้างอยู่สบาย

สวัสดีปีใหม่ 2552 ขอให้คุณหมอเเละพยาบาลตึก 3งจงมีแต่ความสุขความเจริญขอให้คุณพระศรีรัตนตรัยจงคุ้มครองให้ทุกท่านมีความสุขความเจริญในชีวิตรวมถึงหน้าที่การงาน พรใดประเสริฐขอจงเกิดแก่ท่านด้วยเทอญ  จาก.....ญาติเเละครอบครัวน้องนิ๊ง

 นี่คือความรู้สึกที่กลั่นกรองจากหัวใจของคุณตาผู้ต้องสูญเสียหลานที่รักยิ่งจากโรคมะเร็งร้ายได้รับอนุญาติครอบครัวแล้วเพื่อเผยเเพร่เป็นวิทยาทานเป็นกลอนลำของพื้นเมืองอีสาน เขียนไว้ในสัปดาหเเรกๆที่น้องเสียชีวิต (เสีย 2 กย.52)

          คำบอกเล่าของคุณเเม่ที่บอกผ่านกิจกรรมกลุ่มเพื่อนช่วยเพื่อนวันที่มาร่วมกิจกรรมหลังน้องเสียได้ 3 สัปดาห์ ซึ่งเป็นอีกหนึ่งโปรเเกรมการดูแลเพื่อให้พ้นผ่านระยะเศร้าโศกจากการสูญเสีย ( Bereavement care program) ที่ฉันรับผิดชอบ นั่นคือโครงการรำลึกถึงน้องผู้จากไปเป็น memorial sevice

        วันนั้นแม่บอกว่า "ช่วงนี้คุณตาร้องไห้ทุกคืนร้องหมอลำกลอนนี้อยู่ทุกคืนลำไปก็ร้องไห้ไป คนที่น่าห่วงที่สุดคือคุณตา ส่วนคนอื่นในครอบครัวค่อยๆทำใจแล้ว "ฉันจึงบอกคุณแม่ว่า"ให้ตาร้องเถอะ การร้องไห้เป็นการระบายสิ่งที่ทุกข์ออกไป เต่ถ้าไม่ร้องเเล้วกลั้นไว้จะไม่สามารถระบายสิ่งที่ทุกข์ออกไปได้ และขอให้ประคับประคองจิตใจคุณตาต่อไปขอเป็นกำลังใจให้"

         การห้ามไม่ให้คนที่เศร้าร้องไห้ ภาษาทางการเเพทย์เรียกว่าเป็นการ Inhibit grief นะคะทำให้ความเศร้าโศกไม่สามารถดำเนินไปได้อาจทำให้เเย่กับการปรับตัว

บันทึกต่อไปเราจะมาวิเคราะห์กลอนลำกลอนนี้นะคะว่าเป็นอย่างไร เราเรียนรู้อะไรจากกลอนลำ แสนรักแสนอาลัยน้องนิ๊งพี่ครูคิมจะได้เข้าใจด้วยนะคะพี่ครูคิมงงแปลภาษาอีสานไม่ออก