ต้นชงโคที่แสนเหงา กับความทรงจำเก่า ๆ ที่แสนหวาน

 วันที่ 11 พ.ย. 53

ชงโค  ชงใจ ให้คิดถึง....

ฤดูหนาวเริ่มมาเยือนอีกครั้ง ทำให้ยามเที่ยงวันนี้จึงมีแสงแดดอ่อนละมุน

เมื่อมองเห็นต้นชงโควันนี้ จึงทำให้คิดถึงวันเก่า ๆ อีกครั้ง

ต้นชงโคที่แถวบ้านผม ส่วนใหญ่จะเกิดขึ้นเองตามธรรมชาติ  ปัจจุบันได้ลดลงมากจนเห็นได้ชัด เพราะเมื่อจะก่อสร้างถนน หนทาง หรือบ้านเรือนที่พัก ถ้ามีต้นชงโคอยู่แถวนั้น ผมคิดว่า คงเป็นต้นไม้แรก ๆ ที่คนจะตัดโค่นลงมา

บ้านแข้ อำเภอภูเขียว จังหวัดชัยภูมิ ของผม ขึ้นชื่อลือชาในการขุดต้นไม้ใหญ่จากที่แห่งหนึ่ง แล้วสามารถนำต้นไม้นั้นมาปลูกอีกที่แห่งหนึ่ง โดยภูมิปัญญาของชาวบ้านอย่างไม่น่าเชื่อ และต้นไม้ที่เป็นที่ต้องการของตลาด เช่น ต้นแคนา  สะเดา  โมก  ตะโก  ข่อย หรือแม้กระทั่ง ไม้ผล อย่างต้นมะม่วงก็สามารถทำได้

แต่เป็นที่น่าสังเกตว่า แทบไม่มีต้นชงโค วางขายตามท้องถนนเลย

ต้นชงโค เป็นไม้ยืนต้น ขนาดกลาง ผมเห็นต้นที่มีอายุพร้อมกับตัวผม หรือราวประมาณ 40 ปี ที่สูงท้าท้องฟ้าได้ไม่เกิน 3 เมตร  ลำต้นของชงโค มีลายเฉพาะตัว ขรุขระ เปลือกไม้เมื่อมือเราสัมผัสกลับไม่สากมือ  แต่เป็นอ่อนละมุนน่าลูบไล้  ไต่เต้า และป่ายปีน เมื่อตอนเป็นเด็กเล็ก ๆ แต่อีกนั้นหล่ะ เรากลับไม่อยากปีนป่ายต้นชงโค เพราะกิ่งก้านช่างเปราะบาง แทบจะรับน้ำหนักของเราไม่ไหว ตอนเด็กของผมและเพื่อน ๆ จึงปีนต้นมะม่วง  มะขาม  และต้นฉำฉา แทน

ใบของชงโค มีรูปร่างแตกต่างจากดอกไม้อื่น ๆ มองแล้วเหมือนรูปหัวใจที่พองโต ใบชงโคมีมากมายบนต้น  เหนียวและทนทาน และเกือบจะไม่ยอมร่วงหล่นง่าย ๆ เหมือนใบมะยม  ผมจึงชอบนำใบขึ้นมาเป่าเป็นเสียงขับขานที่ให้ความรู้สึกดี ๆ ในยาม

ดอกชงโคจะมีมากมายบานสะพรั่งในยามนี้  ยามลมหนาวมาเยือน...

เมื่อลมหนาวพัดกรูแต่ละครั้ง ก็จะทิ้งกลีบดอกสีชมพูอมขาวที่ราวเรียว และเกสรสีเหลืองอมส้ม ให้ร่วงหล่นสู่พื้นดิน  ราวกับบอกสิ่งมีชีวิตที่เกิดขึ้นบนโลก ให้รับรู้ว่า สุดท้ายของชีวิตของเราต้องอยู่ในอ้อมกอดของพื้นดินทุกชีวิต  ดอกชงโคที่ร่วงหล่นมองไกล ๆ  งดงามเหมือนพรมสีชมพู ที่เชิญชวนให้คืบคลานเข้ามาใกล้ “วิมานดิน”

ต้นชงโคที่แสนเหงา

ย้อนเวลาไปประมาณ 30 ปี ที่แล้ว ผมเรียนอยู่ชั้นประถม 1 และน้องชายที่ตามผมออกมาอยู่ชั้นอนุบาล

ยามเที่ยงของวันหนึ่ง  คุณครูปล่อยนักเรียนทุกชั้นเรียนกลับบ้าน โดยไม่ได้บอกกล่าวผู้ปกครอง ซึ่งปกติคุณแม่จะมารับผม และน้อง ประมาณบ่ายสามโมงเย็น

พ่อ แม่ หรือผู้ปกครองของนักเรียน ต่างทยอยมารับเด็ก ๆ และมีคุณน้าข้างบ้าน บอกให้พวกเรารออยู่ที่นี้ เพราะที่บ้านเราปิดไว้  ไม่มีใครอยู่บ้านของเราเลย  อย่าเดินกลับบ้าน เพราะซอยเล็กที่จะเข้าบ้าน มีสุนัขตัวใหญ่  เดี๋ยวจะกัดเอา

ผมจึงพาน้องชาย เอาห่อข้าวมานั่งกินที่ใต้ต้นชงโค ด้านข้างอาคารเรียนของน้อง

ผมและน้องกินข้าวเที่ยง อิ่มอุ่นพุง ...ก็แล้ว

ปีนป่ายต้นชงโค...  ก็แล้ว

เป่าใบต้นชงโค... ก็แล้ว

เอากลีบดอกชงโคมาโปรยปรายขึ้นฟ้า... ก็แล้ว

เป่าดินทราย เอาตัว “ตุ้มโมง” ที่มันขุดรู เป็นรูปกรวย มาเล่น ... ก็แล้ว

วิ่งรอบต้นชงโคเกือบยี่สิบรอบ ...ก็แล้ว

ไม่เห็นวี่แววมาจะมารับ  และแล้ว แม่ก็มารับพวกเรา แต่ช้ากว่าปกติมาก

น้องชายร้องไห้ฮือ ๆ และผลักแม่ จนล้มก้นกระแทกพื้น ห่อขนมครกกระจาย

ผมน้ำตารื้น ๆ ตะโกนบอกแม่ว่า ทำไมมารับพวกเราช้าจัง

กลัวก็กลัว คนอื่น ๆ กลับบ้านหมดแล้ว  แม้แต่สุนัขยังไม่มีสักตัว

แม่อุ้มน้องที่ร้องไห้งอแง และจูงมือผมกลับบ้าน

ผมมองท้องฟ้ายามเราเดินกลับบ้าน...ช่างเต็มไปด้วยก้อนเมฆสีเทา ขุ่นมัว และหงอยเหงาจังเลย

ความทรงจำเก่า ๆ ที่แสนหวาน

4-5 ปี ที่ผ่านมา ผมมีโอกาสได้ดูแลใกล้ชิดแม่มากขึ้น เพราะแม่เข้าโรงพยาบาลบ่อยครั้ง

น้องชายของผม ตายเมื่ออายุ 7 ขวบ หรือ 2 ปี ภายหลังเหตุการณ์ใต้ต้นชงโค

แม่เล่าว่า วันที่น้องชายตาย และอุ้มน้องชายกลับบ้านกับเตี่ย จากโรงพยาบาลซึ่งอยู่อีกจังหวัดนับ 100 กว่ากิโลเมตร ต้องบอกกับเด็กรถโดยสารว่า น้องกำลังกลับอยู่  เพราะเขาคงปฏิเสธที่จะให้ศพเดินรถร่วมกับผู้โดยสารท่านอื่น

แม่บอกว่า ท้องฟ้าวันนั้น  ช่างเหลืองเจิดจ้า  เสียดแทงสายตาแม่ตลอด แทบจะตายไปพร้อมกับน้องชาย

วันที่ผม ได้คำตอบจากปากของแม่กับเหตุการณ์ใต้ต้นชงโค ผมแทบสะอึดเพราะแม่ต้องไปยืมเงินมาใช้จ่ายในครอบครัว กับพี่น้องที่อยู่อีกอำเภอ

ผมขอโทษแม่ แม่ยิ้มอย่างให้ผมอย่างเอ็นดูอย่างที่สัมผัสได้ในชีวิตผม

แม่บอกว่า ถึงลูกทำให้ผิดพลาด แม่ก็พร้อมให้อภัยเสมอ

แม่และผมคิดถึงน้องชายคนนี้เสมอมา

โดยเฉพาะเมื่อฝ่ายใดผ่ายหนึ่งเล่าถึงเหตุการณ์

“ ต้นชงโคที่แสนเหงา กับความทรงจำเก่า ๆ ที่แสนหวาน” …..

 หยิบเอาภาพที่เรากอดคอด้วยกัน
ได้แต่ยิ้มกับมันด้วยความชื่นใจ
และก็ยังเสียดายกับการสูญเสียเธออยู่เรื่อยมา

ได้ยินเสียงบทเพลงที่เธอชอบฟัง
และทุกครั้งยังแอบมีน้ำตา
ยิ่งเวลารู้สึกไม่มีไม่เหลือใครอยู่ตรงนี้

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

ขอบฟ้าที่เรานั่งบอกคราวนั้นยังมีความหมาย
ต้นไม้ลำธารยิ่งมองยิ่งคิดถึงเธอมากมาย
ชีวิตที่มันขาดเธอวันนี้ยังเดินต่อไป
แค่ได้คิดถึงก็เป็นสุขใจ

และจะคิดถึงเธอตลอดไป

(เพลง ...แค่ได้คิดถึง...)