โลกที่หน่วงหนัก…โรงพยาบาลศรีนครินทร์ขอนแก่น

ก่อนปีใหม่ไม่นาน... เพื่อถ่ายโอนสู่การเจริญเติบโตแห่งชีวิต

ผมได้ผ่านช่วงเหตุการณ์อันโหดร้ายและแสนทรมาน  เฉกเช่นกับผู้คนของความทรงจำ

‘สึนามิ’   เมื่อปลายปี ๒๕๔๗   เพียงแต่ต่างสถานที่เท่านั้น...

ผมอยู่กับโลกที่หน่วงหนัก…โรงพยาบาลศรีนครินทร์ขอนแก่น

คุณแม่ของผมป่วยหนักมาก ผ่าตัด ๓ ครั้ง  เข้าออกห้องไอซียู หลายครั้งในช่วง

สองเดือน...ธันวาคม  ถึง กุมภาพันธ์

ทุก ๆ วัน คุณหมอประจำตัวของแม่  และอาจารย์หมอ จะเรียกผมให้ไปฟังอาการของคุณแม่ว่า ห้าสิบห้าสิบ ของการมีชีวิต – การไม่มีชีวิตของแม่

ชีวิตความเป็นอยู่ของผมทารุณมากเมื่อเผชิญกับฤดูหนาวอันยาวนานและโรคที่แสนร้ายกาจของผม

ในขณะที่แม่เจ็บคล้ายไม่รับรู้สิ่งที่เกิดขึ้น

ยามที่คุณหมอเข็นแม่เข้าห้องผ่าตัด และห้องไอซียู

ร่างของผมที่ยืนพิงกำแพงทรุดฮวบลง  มือทั้งสองกุมศีรษะ และซุกหัวลงไประหว่างหัวเข่า อย่างคนที่หลุดลอยออกจากโลก

เมื่อสติหายแตกแล้ว ผมก็แนบหน้าผากกับกระจกห้องและเฝ้ามองดูผ่านช่องว่างของม่านจ้องแม่ที่กำลังหลับตาอยู่ รายล้อมด้วยเครื่องมือแพทย์และสายระโยงระยาง

เส้นด้ายแห่งโชคชะตาของแม่ช่างเปราะบาง ผมเกรงว่าชีวิตนี้ไม่อาจเหนี่ยวรั้งสิ่งใดไว้ได้เลย ...

ผมก้มหน้าหน้ายอมรับความเที่ยง-ความไม่เที่ยงของชีวิตที่บงการโลกและชีวิตอย่างไม่เคยคิดหลีกเลี่ยง และไม่เคยมีปฏิกิริยาโต้ตอบต่อมันเลย

ตลอดสองเดือนที่แม่ป่วยหนัก ผมต้องลางานหลายครั้ง และในช่วงนั้นงานที่อยู่ในหน้าตักของผมก็มากมาย ทั้งที่สถานีอนามัย  ลูกชายที่กำลังลืมตาให้โลกเพียงปีกว่า ๆ และงานวิจัยที่ได้รับทุนซึ่งต้องทำให้เสร็จ

เป็นช่วงแสนสาหัสหนักหน่วงที่สุดในชีวิตของผม

ถึงแม่จะลูกหลายคน แต่ผมนับเป็นตัวหลักที่ต้องไปดูแลแม่ทุกวัน

เลิกงานบ่ายสี่โมงเย็น  ผมขับรถประมาณหนึ่งร้อยกิโลเมตร ถึงโรงพยาบาลหกโมงเย็น ไปจ้องดู และดูแลแม่  อยู่กับแม่ในช่วงเวลาที่เยี่ยมได้คือสองทุ่ม

หลังจากนั้น ก็กินข้าว ทำภารกิจส่วนตัว  และหาที่นอน บางครั้งก็นอนในรถในที่จอดรถ  โรงพักญาติ 

ตื่นนอนก็ประมาณตีห้า เพราะเสียงของญาติคนไข้ และคนไข้ที่มารับบริการดังกระหึ่มไปทั่วบริเวณ  และร้านค้า

ผมได้เข้าเยี่ยมแม่อีกครั้งตอนหกโมงถึงสองโมงเช้า  และขับรถกลับมาทำงานประมาณสามโมงกว่า ๆ ผมเกรงใจเพื่อนร่วมงานมาก แต่ทุกท่านให้กำลังใจผมอย่างท่วมท้นสุดพรรณนา

กำลังใจจากทุก ๆ คน ทำให้ผมผ่านช่วงแสนสาหัสหนักหน่วงที่สุดในชีวิตของผม

คุณหมอ คุณพยาบาล  และเจ้าหน้าที่ทุกท่านของโรงพยาบาลศรีนครินทร์ขอนแก่น  และศูนย์หัวใจสิริกิติ์ ที่ดูแลคุณแม่ของผมเป็นอย่างดี  พูดคุย ยิ้มแย้ม และถามไถ่ผมเหมือนกับผมเป็นคนพิเศษ จนแม่หายจากความเจ็บป่วย  ถึงแม้สภาพของแม่จะไม่เหมือนเดิม แต่ก็นับเป็นบุญของลูก ๆ ที่ได้ดูแลแม่จนถึงปัจจุบัน

คนไข้ข้างเตียงแม่  และญาติผู้ป่วยทุกท่านที่มาจากทั่วสารทิศ  ถึงแม้ไม่รู้จักกันเลยแต่พวกเราถามไถ่กันราวกับญาติสนิท  แบ่งปันสิ่งของกัน  และผมยังได้พี่และน้องร่วมโลกบนเหตุการณ์นี้

และที่สำคัญ  ผมได้กำลังใจพิเศษเหมือนสายลมแห่งพลังเป่ากระหม่อมให้ผมกล้าหาญและเก่งแกร่งแข็งแรงจนทุกปัจจุบัน

กำลังใจของผมอยู่ที่โรงอาหารของโรงพยาบาลศรีนครินทร์ ซึ่งผมแวะไปนั่งดื่มกาแฟและข้าว  ตอนแรกผมมองไม่เห็นกำลังใจพิเศษนั้นหรอกครับ  เพราะดวงตาเอ่อล้นไปด้วยน้ำตาที่ไหลร่วงหยดแล้วหยดเล่าเคล้ากาแฟและข้าว

จนกระทั่งหลายวันที่มาอยู่โรงพยาบาลศรีนครินทร์  ความรู้สึกทั้งหมดเริ่มถูกกลั่นเข้าไปในอก แผดเผาใจผมจนแห้งผาก ไม่สามารถกลั่นออกมาเป็นน้ำตาแม้สักหยดเดียว

ผมได้มองเห็นข้อความเบื้องหน้าของผม...ผมได้รับกำลังใจพิเศษเหมือนสายลมแห่งพลังเป่ากระหม่อมให้ผมกล้าหาญและเก่งแกร่งแข็งแรงจนทุกปัจจุบัน

กำลังใจพิเศษที่ทำให้ผมมีแรงยืนหยัดดูแลแม่  และการเจริญเติบโตแห่งชีวิตจนถึงวันนี้

กำลังใจพิเศษที่ทำให้ผมอยากเป็น ‘หมออนามัย’ ที่ดีคนหนึ่ง

ถึงแม้ข้อความจะมอบให้ ‘แพทย์’  และคนทำงานในโรงพยาบาลศรีนครินทร์ขอนแก่นเท่านั้น  ที่ไม่ใช่ให้กับหมออนามัย

แต่ผมรู้สึกว่า ข้อความพิเศษนี้มอบให้หมออนามัยทุกท่าน และเจาะจงให้ผมโดยตรง

ให้ผมได้มีโอกาสได้ทำความดีทุก ๆ วัน

และผ่านพ้นโลกที่หน่วงหนักร้ายแรงที่เข้ามากระทบร่างกาย และจิตใจในทุก ๆ วัน...