ผู้หญิงซื้อของตามอารม แล้วความอยาก...จิงๆ...

แต่หนูต้องตามเงินด้วยนะ

  ร้านเสื้อผ้าในมุมมองของผมนะครับ (มุมมองของผู้ชาย)  ผมชอบเรื่องนี้เรื่องเดียวครับ

   ดูแลลูกค้าแบบ "ดูอยู่ห่างๆอย่างห่วงๆ" ชอบคำนี้ตังเลยครับ สำหรับพนักงานขาย

(ประเภทเดินจี้ติดตามตื๊อ  ผมจะเดินหนีเลยครับ ทำให้เราไม่มีอิสระ  ประเภทมองไม่เห็นเรา   ผมก็เดินออกเหมือนกัน  เหมือนไม่เห็นความสำคัญของเรา  ต้องรักษาระยะห่าง พอดีๆครับ)

ดีค่ะ

บทความดีใครอยากเปิดร้านเสื้อผ้าอ่านแล้วได้ความรู้มากเลยค่ะ

เป็นแนวทางในการตกแต่งร้าน

ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ

@น้องซกมก >>> ขอบคุณที่แวะมาแชร์กันครับ... เรื่องเงินก็เป็นตัวแปลที่ใหญ่ที่สุดตัวหนึ่งเลยครับ ในการเลือกซื้อสินค้าต่างๆ ^^

@อาจารย์ small man >>> อาจารย์ก็คิดเหมือนผมครับ... ตอนเขียนบทความนี้ ในส่วนของพนักงานขายผมว่าใช้ได้กับทั้งลูกค้าผู้ชาย และผู้หญิงนะครับ ยกเว้นแต่พวกสินค้าเทคนิคที่ต้องการการดูแลอย่างใกล้ชิด อันนี้ก็อาจจะต้องตามติดกว่าปกตินิดนึง เพื่อลูกค้าจะถามข้อมูลครับ อย่างร้านคอมหลายๆร้าน ถ้าเกิดมาเซิลเดินมาหาผมมักจะเดินหนีเลย เพราะว่าผมแค่มาดุเฉยๆ ไม่ได้มาซื้อ รู้สึกเกรงใจอะครับ เหมือนให้ความหวังเขา ขอบคุณอาจารย์มาครับที่เข้ามาแชรืกัน ^^

@คุณyumiko >>> ยินดีมากครับ.... ที่บทความของผมเป้นประโยชน์แก่ผู้ที่สนใจ ขอบคุณที่แวะเข้ามาครับ ^^

ขอบคุณทุกท่านสำหรับคอมเม้นดีๆ แชร์ประสบกาณร์กันได้เต็มที่เลยนะครับ ^^

ถ้าร้านใดทำได้อย่างนี้คงลูกค้าตรึมเลย

เห็นด้วยกับการขอทั้ง 3 ข้อนะคะเอิร์ท สิ่งที่จะทำให้สะดุดตาที่สุดคือการโชว์เสื้อผ้าที่เป็นคอนเซปของร้าน

ไม่ว่าจะโชว์ด้วยวิธีไหนก้ตาม..และปัจจุบันนี้นอกจากจะใส่หุ่นโชว์แล้ว พนักงานขายยังเป็นหุ่นโชว์เดินได้อีกนะคะ

นั่นยิ่งทำให้ดึงดูดลูกค้าได้มาก เพราะเสื้อที่ใส่กับหุ่นพลาสติก

กับเสื้อที่ใส่กับมนุษย์บางทีให้ความแตกต่างอย่างไม่น่าเชื่อเลยทีเดียว

การจัดหน้าร้านให้ดูหรูเป็นเพียงแรงกระตุ้นสายตาให้ดูเท่านั้น แต่ในกลุ่มลูกค้าในช่วงอายุของเอิร์ท

ส่วนใหญ่คงไม่คิดอยากจะเข้าร้านที่ดูหรูเกินไปแน่นอนค่ะ แค่จัดร้านให้สะอาด ดูดี และตรงกับกลุ่มลูกค้าก็น่าจะพอ

ในเรื่องของการขายก็เป็นจุดสำคัญ..อย่างที่บอกว่าทุกอย่างควรมีความพอดี หากอะไรมากไปน้อยไปย่อมไม่ดีแน่ค่ะ

สรุปแล้วร้านการขอทั้ง 3 ข้อมีประโยชน์จริง ๆ นะคะ

ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ ^^

@คุณ...มณีวรรณ ตั้งขจรศักดิ์ >>> ครับ... ผมว่าถ้าร้านเสื้อผ้าร้านไหนสามารถทำได้ทั้งหมดนี้ ลูกค้าล้นแน่นอนครับ ขอบคุณที่แวะมานะครับ ^^

@คุณ >>> ขอบคุณสำหรับคุณนัทนะครับ... พนักงานขายใส่โชว์เองเลย ก็เริ่มมีให้เห็นครับ... เป็นแนวทางใหม่ที่น่าสนใจอีกเช่นเดียวกัน แต่คนขายต้องหาหุ่นมาตรฐานแต่ดูดีสักนิดนะครับ จะเป็นอะไรที่ถูกถามแน่ๆว่า ตัวนี้เท่าไหร่ ขอบคุณที่มาแชร์ประสบการณ์กันนะครับ ^^

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมา แสดงความคิดเห็นได้เต็มที่นะครับ

ทุกความคิดเห็นมีคุณค่า และเป็นกำลังใจให้ผมเสมอ ^^

ชอบเรื่องนี้มากค่ะ ตรงกับประสบการณ์และการใช้ชีวิตประจำวัน

ชอบร้านเสื้อผ้า รองเท้า ที่เข้าไปแล้วแค่ทักเราว่า เข้ามาชมก่อนค่ะ มีแบบให้เลือกมาใหม่นะคะ แล้วก้อปล่อยให้เราเลือก ไม่ต้องเดินตาม อึดอัดค่ะ ร้านที่เข้าออกยากหรือมีทางเข้าทางเดียวก็จะไม่อยากเข้าค่ะ ควรมีที่ให้เดินออกสองทาง

อีกอย่าง บางร้านในกรุงเทพเอารูปดาราใส่เสื้อผ้าแบบนั้นมาโชว์ ก็ทำให้เรารู้ว่า แบบนี้ดาราเขาใส่กันนะ เราก็อยากใส่บ้างค่ะ

ที่สำคัญเจ้าของต้องอยู่เพื่อที่จะต่อรองได้เลยไม่ใช่กับลูกจ้างค่ะ

ร้านรองเท้าที่พิดโลกไปทีไรเสียเงินทุกทุเพราะเจ้าของร้านให้ส่วนลดทุกครั้งเลยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

คุณไพรัชช์ ชอบใจกับความรู้นี้ครับ น่าสนุกดี

หวัดดีจ้า

เพิ่งกลับมาจากอุดรเหมือนกัน

อากาศร้อนอบอ้าว ว ว .. มั่กๆ

j

ขอบคุณทุกความเห็นครับ

@อาจารย์ อ้อม ฐิติรัตน์ สุวรรณสม >>> ดีใจมากครับ ที่อาจารย์ชอบเรื่องนี้ ผมว่า blog นี้ตอบโจทย์คุณผู้หญิงเรื่องร้านเสื้อผ้าในอุดมคติ ได้เป็นอย่างดีเลยละครับ หวังว่ามันจะมีประโยชน์กับผู้ที่สนใจทำธุรกิจประเภทนี้ ใช้เป็นแนวทางในการเปิดกิจการหนะครับ ขอบคุณที่แวะมาครับ ^^

@อาจารย์โย >>> ตอนไปสัมภาษณ์ผมก็ไม่คิดว่ามันจะตรงใจสาวๆหลายๆคนนะครับอาจารย์ ก็น่าแปลกดีเหมือนกัน การถามแบบ AI ของเราแค่ 1 คน ถือได้ว่าผลมันครอบคลุมกับกลุ่มเป้าหมายกว่า 90% เลยก็ว่าได้ครับ ขอบคุณอาจารย์มากครับสำหรับความรู้ และวิถีแห่ง AI ^^

@พี่แจ๋วแหวว >>> สงสัยจะเข้าน่าร้อนแล้วละพี่แจ๋วแหวว โคราชแบบร้อนไม่ไหวแล้ว... กลับบ้านมีหนมมาฝากกันป่าวครับ แฮะๆ ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยมครับพี่ ^^

ขอบคุณทุกท่านที่แวะเข้ามานะครับ หวังว่าบทความนี้จะเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่ผ่านไปผ่านมาไม่มากก็น้อยนะครับ ^^

สวัสดีค่ะ

รู้สึกเหมือนน้องหยกเหมือนกันค่ะ ชอบให้พนักงานดูอยู่ห่างๆ แล้วพอเราต้องการความช่วยเหลือค่อยเข้ามาค่ะ ไม่ชอบแบบเดินตามๆ เช่นกัน เหมือนโดนกดดันยังไงไม่รู้ ตามร้านเช่น sasa, H&M, MNG จะมีแค่พนักงานตรงแคชเชียร์ กับตรงห้องลองเสื้อผ้า

สะส่วนใหญ่นะคะ ไม่ค่อยมีพนักงานเดินตามค่ะ ให้ลูกค้าเลือกสินค้าได้อย่างสบายใจเหมือนเป็นห้องเสื้อของตัวเองเลยค่ะ

...สวัสดีค่ะ...คุณเอิร์ท...

๐ พอได้อ่านตอนที่ต่อจากเมื่อวานแล้วก็...คนขายกับคนซื้อเนี้ย..มีความพยายามเหมือนกันเลย...

๐ ก็คนขายจะต้องคิดว่าจะทำยังไงให้ลูกค้าสนใจและยอมที่จะเสียเงินซื้อสินค้าโดยทันทีโดยไม่ต้องคิดมาก

๐ ส่วนคนซื้อ ผู้หญิงทุกคนก็ต้องหา ของที่ถูกใจและที่สำคัญก็ต้องผสมกับถูกเงินในกระเป๋าด้วย

สวัสดีอีกครั้งค่ะน้องไพรัชช์

...ตามมาอีกวันแล้ว อย่าเบื่อนะ เสื้อผ้ากระเป๋า รองเท้า มันเป็นของคู่กันกับผู้หญิง จริง จริ๊ง

... 3 ข้อที่น้องบอกมันก็จริงทุกข้อค่ะ แต่พี่ว่า น่าจะเพิ่มอีกข้อคือป้ายเซลล์ ด้วยนะ อยู่ไกลแค่ไหน หลังร้านขนาดไหน สายตาผู้หญิงเนี่ยเห็นหมด หอบมาพาดใส่แขนไว้ก่อน เอาไม่เอา ว่ากันอีกเรื่อง แค่ 10 เปอร์เซ็นต์ เนี่ยเหมือนกับมากมายดีใจยังกะได้ทอง ...ผ่านไปอีกสัปดาห์ ก็ลดซะ50เปอร์เซ็นต์ (ฮา) ซื้ออีกไหม...ซื้อสิ ...เนื่องในโอกาส แก้แค้น เป็นซะงั้น

...ไม่เชื่อน้องอยู่โคราช หลายวันลองไปเดินเดอะมอลล์นะคะ น้องจะเห็นภาพอย่างที่พี่ว่าเป็นที่ประจักษ์ ดีไม่ดีวันอาทิตย์นี้อาจเห็นพี่ด้วยนะ เพราะพี่จะพาลูกๆไปว่ายน้ำ อิอิ

ขอบคุณทุกความเห็นครับ

@คุณOrn >>> ขอบคุณสำหรับความเห็นครับ... แสดงว่าผมถามไม่ผิดคน 555+ ผู้หญิงส่วนใหญ่คิดอย่างนั้นจริงๆครับ ^^

@คุณสายลมที่หวังดี >>> ขอบคุณครับที่แวะมา... ใช้แล้วครับ คนขายหรือนักธุรกิจก็ต้องทำการบ้านมาหนักพอสมควรครับ เพื่อที่จะตอบสนองความต้องการของลูกค้าในทุกๆด้าน เพื่อให้เกิดความพึ่งพอใจให้มากที่สุด เมื่อ Demand กับ Supply ตรงกัน มันก็เป็นอะไรที่คลิกครับ คนขายปิดการขายได้ คนซื้อพอใจกับสินค้าและบริการ Win Win ครับ ^^

@คุณปิ่นธิดา >>> ขอบคุณมากครับที่ติดตาม... เรื่องผู้หญิงกับราคา เป็นของคู่กันจริงๆครับ ไว้โอกาสต่อไป ผมจะลองเจาะประเด็นนี้ดู มันน่าจะมีอะไรที่น่าสนใจมากมายทีเดียว ไว้คอยติดตามนะครับ ^^

ขอบคุณทุกท่านที่แวะมานะครับ ทุกความเห็นมีประโยชน์มากมายจริงๆ ^^

ขอแชร์เรื่องร้านดูหรูนิดนึงนะครับ

ผมเคยไปพักที่เกรทเฮาร์แห่งนึงที่เชียงใหม่ครับ ชื่อ marlboro (มีเพื่อนแนะนำมา บอกว่าถูกครับ คืนละ 150 บาทเอง)

พอตกกลางคืน ผมก็ไปนั่งดื่มเบียร์ที่บาร์(ก็ในเกรทเฮาร์นั่นแหละครับ) คุยกันไปคุยกันมา เจ้แกก็เล่าให้ฟังว่า เมื่อก่อนเปิดร้านเบียร์ที่ๆ ฝรั่งเยอะมาก(นักท่องเที่ยว) แล้วก็เป็นร้านที่เรียงรายต่อกันเลย (แบบว่าคนเยอะก็คู่แข่งเยอะครับ) ร้านเจ้ก็ทำดูดีนะ ดูหรู แต่ไม่ค่อยมีคนเข้า อยู่มาวันนึงมีฝรั่งมากิน พอเช็คบิลก็บอกว่า ทำไมร้านยูถึงถูกอย่างนี้ ไอนึกว่าจะแพงกว่านี้ รู้มั้ยว่าที่ไอกล้าเข้าร้ายูเนี่ยเพราะว่าไอหนะรวยแล้วก็มีตังค์เลยกล้าเข้า คนอื่นเค้าคงคิดว่าแพงเลยไม่กล้าเข้า ฝรั่งคนนั้นเลยบอกให้ "ติดราคาสิ" (เขาจะได้รู้ว่าไม่แพง) เจ้แกก็เชื่อครับ ไปทำป้ายบอกราคามาติดหน้าร้าน จากนั้นก็ขายดิบขายดีครับ

เรื่องก็มีอยู่เทานี้หละครับ

สวัสดีครับท่านเอิร์ท

และสวัสดีท่านเทพดรุณด้วยครับ

ถูกใจข้อมูลของท่านเทพดรุณ ตรงกับความรู้สึกผมครับ

ผมเคยรับผิดชอบจัดการดูแลโรงแรมเล็กๆแห่งหนึ่งแถวถนนเทพารักษ์

เจ้าของตกแต่งดีมากๆ โดยเฉพาะคอฟฟี่ช็อป อาหารไม่แพง แต่ไม่มีลูกค้าเข้า

ผมเสนอให้เจ้าของทำป้ายราคาไปตั้งไว้หน้าโรงแรม ท่านก็ทำป้ายเสียหรูไปว่างไว้ แต่มองราคาอาหารไม่เห็นได้ต้องเดินเข้าไปดู ก็มีลูกค้าเพิ่มบ้าง ผมเลยใช้ปากกาเมจิกเขียนตัวโตๆว่า  กาแฟ ทุกชนิด 35 บาท  จากนั้นมีลูกค้าเข้าร้านยอดขายหลังหักค่าใช้จ่ายแล้วนำไปจ่ายค่าจ้างพนักงานได้ทั้งโรงแรมครับ

ยืนยันครับว่าข้อมูลที่ท่านเทพดรุณบอกเล่ามาใช้ได้จริง บางที่ผู้ประกอบการยากจะทำกิจการตามที่ตัวคิดโดยเอาตนเป็นแบบจึงทำให้หลายๆร้านต้องปิดกิจการไปอย่างน่าเสียดาย

ขอบคุณครับ

สวัสดีค่ะ

มาเรียนรู้จิตวิทยาการขอ

ขอบคุณค่ะ

ขอบคุณมากๆค่ะ สำหรับข้อคิดเห็น กำลังจะเปิดร้านพอดีเลยค่ะ

ไม่จริงซะทีเดียว คนขายเพศไหนก็ได้อยู่ที่วาทะศิลป์ในการพูดต่างหากทุกวันนี้ ผมขายเสื้อผ้าเอง(ผมเป็นผู้ชาย100%) ขายดีจนมือพันกันหมด ก็ไม่จำเป็นว่าคนขายแต่เป็นผู้หญิง ขอค้าน พูดมาได้ โธ่ (ไม่อยากบอกรายได้ต่อเดือนเลยเดี๋ยวจะช็อกเปล่าๆ)