อยู่เมืองไทยใคร ๆ ก็ว่า "ของดีราคาถูกนั้นไม่มี"

อยู่เมืองนี้ยังมีของดีราคาถูก ๆ ...(ที่มาจากบันทึก ชีวิตที่เมืองลาว : ของดีราคาถูก...)

ระบบการตลาดบ้านเรา กลับตาลปัตร

ของดี ๆ มีคนผลิตออกมามาก แต่กลายเป็นสามารถ "อัพ" ราคาให้สูงขึ้นได้

ของไม่ดี ด้อยคุณค่า "ราคาต่ำ"

คนมีเงินน้อย เลือกไม่ได้ ก็ต้องบริโภคของไม่ดี

คนมีเงินมาก ตกเป็นเหยื่อนักการตลาดที่สามารถครอบครอง "ธุรกิจการศึกษา" แล้วอัดเนื้อหาทาง "วิชาการ"

อยู่เมืองนี้ของสดหาง่าย ผัก ผลไม้ ถูกกว่าเมืองไทย

น้ำอัดลม Junk food ขนมกรอบแกรบ น้ำเข้ามาจากเมืองไทย ราคาแพง

อยู่เมืองไทยใครหาน้ำส้มคั้นสด ๆ ดื่มได้ถือว่า "เก่ง"

อยู่เมืองไทยใครหามะพร้าวน้ำหอมแท้ ๆ ดื่มน้ำ ก็ถือว่า "เก่ง" เช่นเดียวกัน

เมืองไทยเป็นเมืองเกษตร แต่ทำไมหาสินค้าทางการเกษตรแท้ ๆ บริโภคกันได้ยาก

ถ้าจะหาก็หาได้อยู่แต่ "ราคาสูง..."

ยิ่งน้ำผลไม้บรรจุกล่อง พลาสเจอร์ไรส์ ยิ่งแพงเข้าไปอีก เพราะบวกค่า "โฆษณา" แต่ทว่าคนชอบดื่ม เพราะ "เท่ห์"

ของที่เก็บไว้ได้นาน คนกินอายุสั้น

ของที่เก็บไว้ได้สั้น ๆ คนกินอายุยืน

น้ำอ้อยที่นี่ ถ้าดื่มไม่หมด ต้อง "แจก" เพราะไม่มี "ตู้เย็น"

คนที่ได้รับแจก "ยิ้ม" กันถ้วนหน้า

ไอ้ตู้เย้นนี้ ทำลาย "มิตรภาพ" ทางสังคม

เพราะทำให้คนมัวแต่จะ "สะสม" ของกิน...

ถ้าชีวิตคนเราไม่มีตู้เย็น เราจะมีเพื่อนอีกมาก

เพราะมีของกินมากก็ต้อง "แบ่งกันกิน..."

แต่สมัยนี้ มีมากก็ "แช่" บางครั้ง "แช่จนเน่า"

ถ้าใครอยากมีเพื่อนเยอะ ขอให้ในบ้านไม่มีตู้เย็น

ถ้าบ้านไหนไม่มีตู้เย็น คนในบ้านจะรู้จักการ "เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่..."

น่ามีคนตั้งโจทย์วิจัยบ้างว่า "ตู้เย็นเป็นปัจจัยที่ทำให้คนไทยเห็นแก่ตัว..."

สถิติของคนไทยที่รู้จักชื่อคนข้างบ้านนั้นน่าจะน้อยลงทุกปี สวนทางกับขนาด (คิว) เฉลี่ย ของตู้เย็นที่เพิ่มขึ้น

ตู้เย็นบ้านใครใหญ่มาก ส่งผลต่อการรู้จักเพื่อนบ้านน้อยลง

อยู่ที่นี่ไม่มีตู้เย็นก็ดีอย่าง ตอนเย็น ของอะไรเหลือกิน "แจกโลด"

มีความสุข เพื่อเห็น "รอยยิ้ม" ของคนที่ได้รับแจก

การสะสมของกินมากส่งผลให้จิตใจเกิดความตระหนี่ คนตระหนี่ไม่มีเพื่อน

ไม่มีตู้เย็น จึงส่งผลให้ "มีเพื่อน..."