เริ่มรู้จักบล็อกที่ GotoKnow.org ก็เพราะเป็นสมาชิกชาวห้องแล็บพยา-ธินี่เองค่ะ เป็นสมาชิกที่หายไปเรียนต่อต่างบ้านต่างเมืองมาถึง 6 ปีกว่า กลับมากำลังร้อนวิชามีเรื่องอยากถ่ายทอดมากมาย เปิดเว็บไซต์ของภาควิชา พบว่ามีพื้นที่พิเศษที่เชื่อมโยงไปถึง GotoKnow.org เป็นเวทีซึ่งไม่เป็นทางการนักให้เราได้เขียนโดยที่เราได้รับผิดชอบสิ่งที่เราเขียน เพราะเราสามารถเปิดเป็นเว็บเพจของตัวเองได้เลย เรียนรู้การใช้งานจากการอ่านคู่มือการใช้ในเว็บนั่นเอง จำได้ว่ารู้สึกสับสนกับศัพท์แสงที่มีใช้อยู่ แต่ก็ใช้ไปเรียนไปแก้ไขไป บล็อกแรกที่เปิดก็เป็นเรื่องที่อยากเล่าถึงการใช้ภาษาอังกฤษจริงๆให้ได้ผล มีบล็อกเกอร์ท่านหนึ่งจากคณะทันตะฯเข้ามาต้อนรับและแสดงความสนใจ ทำให้ได้รับรู้ว่าเขียนแล้วมีคนอ่าน รวมทั้งได้รับการต้อนรับจากคุณเอื้อ-อ.หมอปารมีตั้งแต่บันทึกแรกที่เขียนเช่นกัน

หลังจากเริ่มเขียนและเริ่มสำรวจเว็บไซต์นี้ก็พบว่า ชุมชน Smart Path ที่เราเข้าไปขออยู่ด้วยนั้นมีวัตถุประสงค์ที่ชัดเจน ซึ่งถือเป็นกลยุทธที่ยอดเยี่ยมของคุณเอื้อ ในฐานะผู้นำชุมชน เพราะตัวเราเองก็ได้แนวทางว่า ชุมชนแห่งนี้มีไว้เพื่ออะไร เราในฐานะสมาชิกควรทำอะไร ทำให้เกิดบล็อก”เรื่องเล่าและเรื่องคุยจาก Lab Chem” ซึ่งเป็นจุดเกิดของโอ๋-อโณ บนคลังความรู้แห่งนี้ รู้สึกว่าคุณศิริแห่ง GotoKnow ซึ่งเป็นหนึ่งในสมาชิกห้องแล็บเคมีเหมือนกัน ก็เริ่มเขียนบล็อกในเวลาไล่เลี่ยกัน  แต่”นายดำ”เขียนมาก่อนหน้าเราสักพักใหญ่ๆ เรียกว่าในบรรดาชาวห้องแล็บ Chem ของเรา มีบล็อกเกอร์ที่เขียนประจำกันอยู่ถึง 3 คน เราต่างก็ช่วยกันสนับสนุนให้พี่ๆน้องๆที่เหลือในหน่วย มาเขียนบล็อก แต่เมื่อเวลาผ่านไประยะหนึ่ง เราก็ต้องยอมรับว่า มีเหตุปัจจัยมากมายที่ทำให้รู้ว่า การเป็นคุณลิขิตไม่ใช่เรื่องที่ทำกันได้ทุกคน

•  ที่ผ่านมาผู้เขียนก็ได้เขียนไปบ้างแล้วกับการได้อะไรมากมายจากการเป็น Blogger ซึ่งเขียนไปแล้วหลายข้อมา...กก แต่ที่เขียนวันนี้เป็นการเพิ่มเติม...(ไม่เขียนซ้ำ)
• ได้ฝึกความจำ ล่าสุดตัวเองได้บันทึกโดยการฝึกใช้ความจำของตัวเอง (คาดว่าอาจช่วยเพิ่มรอยหยักในสมองได้บ้าง) โดยทดลองไม่ใช้สมุดบันทึกจด ข้อคิดนี้ได้มาจากการฟังคุณเมตตาในวันที่มีเสวนา เรื่องการใช้ mind map คุณเมตตาบอกว่าใช้ mind map แล้วจะช่วยเพิ่มรอยหยักในสมองได้ ไม่เชื่อลองดู หลังจากวันนั้นจึงฝึกใช้ในใจ + deep listening ทดลองฟังรายการสด(จากวิทยุ : ง่วงไม่ขับ) หรือเรื่องราวที่ผ่านมาตอนไปกรุงชิงมาถ่ายทอดลงในบันทึก
• ได้พบตัวเอง ไม่รู้ถูกหรือเปล่า โดยปรกติผู้เขียนเป็นคนชอบคิดหาเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นไปในด้านขัดแย้ง หรือแตกต่าง แต่สิ่งเหล่านี้จะว่าไปดีก็ดี ไม่ดีก็ไม่ดี แต่เป็นจุดเริ่มต้นที่แปลก และไม่อยู่กับร่องกับรอย หรือในกรอบ บางครั้งมันจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดี หรือไม่ดีก็ได้ แต่ไม่ค่อยจะเหมือนใครและไม่มีใครเหมือน น่าจะเป็นจุดเริ่มต้นแห่งความคิดสร้างสรรค์ เอ๊ะ ! หรือทำลาย

สุดท้ายผู้เขียนประทับใจกับคำพูดของ ดร.ปรอง ในหนังสือมหกรรม KM ครั้งที่ 2 (เล่มแดง) ที่ว่า  " Blog เป็นพื้นที่สุดท้ายในจักรวาลที่เราอยากจะแสดงอะไรก็ได้ ทุกทีคือคุณไปพูดแล้วอยากให้คนฟัง แต่ Blog ผมอยากจะเล่าให้โลกนี้รู้ ใครฟังไม่รู้แต่ผมอยากจะเล่า"

สำหรับผมแล้ว gotoknow ถือเป็น "ชุมชนต้นแบบ" ของการจัดการความรู้ในสังคมไทย ...เป็นพื้นที่ที่ทำให้เราได้มีโอกาสเห็น "ศักยภาพ" ของหลายๆ ท่าน ...ทำให้เราได้มารู้จักกัน ได้เห็นสิ่งดีๆ ที่มีอยู่ในแต่ละท่าน ....ได้เห็น "เมล็ดพันธุ์แห่งปัญญา" ที่ทุกท่านมีอยู่ในตัว ....และยังได้เห็นอีกด้วยว่าถ้าเราจัดให้มี "เวที" เพื่อให้สิ่งดีๆ เหล่านี้ได้เชื่อมโยงกัน ก็จะเกิดการผสานพลัง (synergy) อันยิ่งใหญ่อย่างที่เราสัมผัสได้ใน gotoknow นี้

ตลอดเวลาปีกว่าๆ ที่ผ่านมา ดิฉันอาศัยการอ่านบันทึกใน GotoKnow เพื่อทำความเข้าใจว่า KM คืออะไร ใช้ทำอะไรได้บ้าง ส่วนใหญ่จะเป็นบันทึกของ ศ.นพ.วิจารณ์ พานิช และ ดร.ประพนธ์ ผาสุขยืด ความเข้าใจค่อยๆ ชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ดิฉันได้เรียนรู้การใช้เครื่องมือ KM ต่างๆ การจัด KM Workshop หลากหลายลักษณะจากบันทึกของอาจารย์วิจารณ์และน้องๆ ชาว สคส. ตลอดจนภาคีหลากหลายสาขาวิชาชีพ

สิ่งที่เกิดตามมา

• การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในการใช้ชีวิต
• การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องราวการทำงาน
• การแลกเปลี่ยนเรียนรู้ในเรื่องราวต่าง ๆ ที่เกิดขึ้น(ของแต่ละคน)

อ่านแล้วคิดถึงว่า บล็อกนี่ก็แสดงบุคลิกของเจ้าของได้ชัดเจนเหมือนกันนะคะ (หลายๆคน) ทำให้เรารู้ว่า ทำไมเวลาเราอ่านบล็อกของใครไปนานๆ เราถึงเรียนรู้และเดาได้ว่าบุคลิกของเจ้าของจริงๆจะเป็นยังไง แม้จะไม่เคยพบตัวจริงกันมาก่อน (แต่ขอให้มีรูปให้เห็นสักนิด แบบที่เป็นอยู่นี่แหละนะคะ)

อย่างเช่นอ.ปลื้มจิต เจ้าของบล็อก"ร่วมแรง ร่วมใจ ISO" ที่เข้าเป็นสมาชิก Smart Path ล่าสุดนี่แหละ ท่านเป็นคนสวยที่พูดคุยได้ลูกเล่น สนุกสนาน แทรกสาระได้ตลอด อ่านบันทึกเรื่องที่น่าจะดูหนักหนา น่าเบื่อที่ท่านเขียนแล้ว โอ๊ย...สนุกค่ะ ตัวจริงท่านก็เหมือนเปี๊ยบเลย แบบนี้แหละ ส่วนคุณ ringo หลังจากที่ตัวเองไปพูดกับคนอื่นๆว่า เขียนไม่เห็นเหมือนตัวจริงเลย มีแต่คนแย้งว่า นี่แหละเขาหละ ทำไมเราไม่รู้เหรอ....เล่นเอา...งง....จริงเหรอ...แสดงว่านี่ขนาดคนที่เราคิดว่ารู้จักนะ เรายังมองไม่ตรงเลย